Want ja, door er een handleiding over te schrijven en al eens buiten te komen merk je dat er nogal wat vooroordelen en misverstanden rond bestaan, rond dat nochtans lieftallige systeempje met die balpen en dat notitieboek.
Ik merk het als ik een workshop geef (wat ik bijzonder weinig ga doen dit jaar, dus grab your spot voor die van zaterdagnamiddag bij Boekenhuis Theoria, er is nog een heel klein beetje plaats als we duwen en net te dicht in elkaars personal space komen- Update: dit is een oude blogpost, op dit moment geef ik geen workshops meer, ndvr.). Ik merk het als mensen me over mijn boek aanspreken en in één adem zeggen waarom het echt niks voor hen is. En ik merk ook dat wat dan wordt gezegd erg vaak niet overeen komt met wat een bullet journal echt is. En dat is: een productiviteitssysteem. Een manier om al je gedachten uit je hoofd te krijgen en op papier. Om ermee aan de slag te gaan, te plannen, te organiseren, en vooral: er vanaf te zijn, zodat je minder stress hebt.
Ik weet waar het misloopt bij de reputatie die bullet journals vaak hebben. Google Image Search. Instagram. Pinterest. En wat je daar op je bord krijgt als je “bullet journal” intikt. Meestal zijn dat de mooiste pagina’s uit de mooiste boekjes die je ooit hebt gezien. Vaak wil je dat dan ook. Maar geloof me: als je niet minstens elke dag een uur over hebt waarin niemand je nodig heeft, er niet van je wordt verwacht dat er eten op tafel staat en werkelijk niemand pipi moet doen, dan moet je die illusie misschien opbergen. Ik heb een boek over bullet journaling geschreven en ik kan het u zeggen: ik heb daar geen tijd voor. En geen zin in. Ik kijk er wel graag naar, zo eens vijf minuutjes. Maar bullet journalen heeft er voor mij voor de rest bijzonder weinig mee te maken.
Plannen voor de zomervakantie, in overleg met Dexter.
En mannekes, ik vind dat zo jammer, dat mensen het systeem vaak afrekenen op wat het eigenlijk niet eens is. Niet omdat ik meer boeken wil verkopen. Maar wel omdat ik ervan overtuigd ben dat zoveel mensen deugd zouden hebben van zo’n systeem, en door er een verkeerd beeld van te hebben niet eens willen bekijken wat het voor hen zou kunnen betekenen.
Dit zijn de misverstanden die ik het vaakst hoor:
- “Dat is niks voor mij, want ik kan niet tekenen”.
Goed nieuws: ik ook niet! Het boeit me ook helemaal niet, in mijn bullet journal ga je geen enkele tekening vinden, en toch is het een geweldig goede bullet journal, if I may say so myself. Voor mij is het heel veel, maar geen creatieve uitlaatklep. Het is niet iets zoals “Kleuren voor volwassenen”, nog zo’n misverstand. Het is mijn planner, mijn plaats waar ik op dagelijkse, wekelijkse en maandelijkse basis mijn to do’s organiseer. Het is waar ik mijn diepvriesoverzicht bijhoud, net als hoe we de negen weken zomervakantie gaan overbruggen met opvang, en ook de plek waar de bestellingen voor mijn boek staan en welke ik al heb opgestuurd en welke nog niet omdat ze nog niet zijn betaald. Niks tekeningen. Soms eens een kolom, als ik me heel artistiek voel. Als je creatief bent aangelegd of het leuk vindt om elke dag een mooie tekening in je journal te maken dan kan en mag dat natuurlijk gewoon, maar laat je niet wijsmaken dat je moet kunnen tekenen om een bullet journal te gebruiken. Ik zou niet eens weten waarom.
Hetzelfde met dat je honderd stiftjes nodig zou hebben. Ik heb een hele tijd gewerkt met een balpen van de hema en een schrift van de hema. Ging perfect. - “Dat is niks voor mij, want ik heb daar echt geen tijd voor”.
Als je je bullet journal gebruikt waarvoor hij is bedoeld, dan win je er tijd mee. Als je er tijd mee verliest, dan is het teken dat er ergens iets misloopt. Je bullet journal is de plek waar je dingen bijhoudt, plant, organiseert, zodat je ze niet verliest. Als je het goed doet komt er een gedachte bij je op (“ik moet keidringend kattenbakvulling kopen“), zet je het in je bullet journal, en is het uit je hoofd. Als je aan het einde van de dag je pagina nog eens overloopt, dan zet je het op je boodschappenlijstje. Meer tijd neemt dat niet. Het alternatief is dat je aan de kattenbakvulling denkt, het weer vergeet, er weer aan denkt als je in de buurt van de kattenbak komt, denkt dat je het ergens zou moeten opschrijven maar je hebt geen papiertje, dan wel, maar dan raak je het papiertje kwijt, waardoor je in de winkel de kattenbakvulling vergeet en bij thuiskomst denk: damn, ik had kattenbakvulling nodig. Dat kost pas tijd. Een bullet journal moet een systeem zijn dat jou helpt. Als het dat niet doet, dan moet er nog een klein beetje aan gesleuteld worden, tot je er meer tijd mee wint dan je eraan verliest. Bij mij is dat zo, in tienvoud. - “Dat is niks voor mij, want ik snap niet waarom ik zou willen bijhouden hoeveel keer ik pipi doe/ water drink/ vlees eet”.
Je kunt heel veel dingen bijhouden in een bullet journal, in de vorm van collecties. Collecties kunnen lijstjes zijn met dingen die je wilt bijhouden omdat je ze niet wilt vergeten, omdat je ze altijd bij de hand wilt hebben, omdat je het leuk vindt om erover na te denken.
Een vorm van collecties zijn trackers. Dit zijn tooltjes die je zelf tekent en die je helpen om bewuster om te gaan met gewoontes die je al dan niet wilt veranderen, maar ook om je gelopen kilometers bij te houden, of afgevallen kilo’s, of gelezen boeken. Dat hoeft helemaal niet, maar het kan handig zijn. Sommige mensen focussen harder op het dagboekaspect dan anderen. Je kunt ook statische lijstjes bijhouden. Je examenrooster, je schoonmaakroutine (dagelijks, wekelijks en maandelijks. Of zoals bij mij: als er mensen komen), je mission statement en waarden die je belangrijk vindt. Het leuke aan het systeem is dat je eruit haalt wat je interessant vindt, en de rest gewoon laat vallen. Even goede vrienden! - “Dat is niks voor mij, want ik schrijf alles gewoon op post-its/in mijn Moleskine/in mijn agenda”.
Als je op die manier altijd alles terug weet te vinden en dat systeem voor jou werkt, dan dikke duim. Ik had uiteindelijk toch altijd te veel systemen door elkaar. Digitale, zoals Evernote en Omnifocus, maar ook overal papiertjes en post-its en volgeschreven enveloppen die ik nooit terug vond als ik ze nodig had. Ik gebruik trouwens nog altijd mijn Apple agenda omdat ik die kan delen met Youri, dus de agendafunctie is voor mij minder essentieel in mijn bullet journal, en er zijn nog zaken die ik aan Evernote toevoeg omdat ze digitaal zijn. Het hoeft niet zwart wit te zijn om te werken. Bij mij zitten heel veel zaken in mijn bullet journal, en ik weet dat ik ze altijd bij heb en kan aanvullen waar nodig. Dat geeft mij rust. - “Dat is niks voor mij, want ik word zot als alles door elkaar staat”.
Het originele systeem van Ryder Carroll steunt op enkele pijlers, waarvan de belangrijkste voor mij (naast het aspect van migreren) de index is. Die laat je toe om elke mogelijke nieuwe collectie te beginnen op de eerstvolgende lege (dubbele) pagina. Als je pagina’s niet standaard genummerd zijn, nummer je ze zelf, en je voegt elke keer je nieuwe collectie toe aan je index. Dat laat je toe om alles bij te houden zonder dat er een logische volgorde inzit, en toch alles makkelijk terug te vinden. Ik merk dat het op dat vlak soms een oefening in loslaten is. En dat sommige mensen toch liever met een systeem blijven werken waarin ze blaadjes in een logischere volgorde kunnen steken. Dat mag. Geen enkel probleem. Kathleen gebruikt een atoma, en ze doet dat goed. - “Dat is niks voor mij, want ik hou toch nooit iets vol”.
Awel, dan stel ik voor dat je het toch eens een kans geeft. Voor het eerst in mijn hele leven vul ik notitieboekjes van begin tot EINDE! I know! Niks na tien pagina’s al weer aandacht kwijt en weer een nieuwtje. Neen jong, elke keer weer bereik ik de laatste pagina en beginnen er engelenkoren te zingen. Zalig is dat.
Het is ook een ongelooflijk vergevend systeem. Als je een agenda koopt, en je vergeet drie weken lang om die bij te houden, dan kijk je heel het jaar tegen die lege, voorgedrukte pagina’s aan die “loser, gij kunt nu toch ook echt eens niks volhouden he zeg!” naar je schreeuwen. Het is onvoorstelbaar hoe nasty die voorgedrukte krengen kunnen zijn. In een bullet journal ga je gewoon weer verder waar je gekomen was. Geen mens die het ziet. Of er zaken mee heeft.
Wat je wilt, dus eigenlijk. En dit is een pagina uit het boek.
Ik zeg niet dat een bullet journal handig kan zijn voor iedereen, maar ik ben er wel van overtuigd dat heel veel mensen geen idee hebben hoe handig zo’n stom schriftje voor hen kan zijn tot ze gewoon de basis eens doornemen. Los van alle tierlantijntjes.
Verder dan dit heb ik me qua tekenen nog nooit gewaagd. Ik vind dat al ver.
Ik word nog het meest gelukkig van de mails die ik krijg, waarin mensen vertellen hoe het boek hen heeft doen inzien wat een bullet journal echt is. Een compagnon die je kan helpen om op dagelijkse basis meer houvast te hebben, meer rust in je hoofd, minder angst en stress. Al die tekeningetjes zijn leuk voor wie meer wil, maar doorgaans is het systeem op zich al fantastisch genoeg op zichzelf. Of zoals iemand me afgelopen weekend mailde:
“Toen ik je boek uit had heb ik het doorgeschoven naar een collega die en beetje de pedalen aan het verliezen was. (…) Ik had haar al een paar keer mijn bullet journal getoond, maar ze maakte geen klik met het systeem. Enter jouw boek. Ze heeft het verslonden. (…) Op een week tijd is ze veranderd van een stresskonijn in een rustige collega die weet wat ze moet doen en weer wat grip op haar malende hoofd krijgt”.
Ik krijg daar dus kiekevlees van. En wens het iedereen zo toe.
Meer weten? Bullet Journal- de Handleiding ligt nu in de winkel, en je kunt het ook nog steeds bij mij bestellen, dan signeer ik het met veel plezier en mijn leukste stiftjes.
Ik krijg regelmatig de vraag welke bullet journals ik zelf gebruik: de Leuchtturm 1917, dotted, A5. Wegens dik papier dat niet doordrukt, handig formaat en dots.
In de volgende post deel ik pagina’s uit de bullet journals van echte mensen en tevreden gebruikers als Kathleen, Renilde en Lobke. Misschien zelfs nog een paar van mezelf. En ik beantwoord nog wat vragen, dus laat het me zeker weten als je die hebt in de reacties hieronder. Stay tuned!
Afgelopen weekend staarde ik een kwartier naar een foto. Op die foto sta ik met mijn leuke man, mijn geweldige zoon van vijf en de mooiste dochter van de wereld, ondertussen vijftien maanden oud. Het voetje van mijn zoon steunt op een spade die groter is dan hijzelf, en die steekt dan weer in het stukje grond dat we vorig jaar kochten en waarop als u dit leest misschien al de eerste werken aan de gang zijn aan het huis van onze dromen.
“Die dochter gaat wreed veel kunnen oprapen”, zegt de ene vrouw van middelbare leeftijd tegen de andere. Ze gaan zodanig op in hun gesprek over een gemeenschappelijke kennis die overleden is dat ze niet opmerken dat er op de achtergrond een schimmig figuur naar haar notitieboekje grijpt. Sommige mensen jagen op beren, anderen op solden, maar het schimmig figuur jaagt op zinnen. Het schimmig figuur, dat ben ik.
Doorheen vijf verschillende hoofdstukken geef ik je eerst de basis mee, en daarna de mogelijkheden. Om gewoontes te tracken, taken bij te houden, periodes in je leven te plannen, het overzicht te bewaren. Om dat vanuit verschillende functies te doen, omdat ik ervan overtuigd ben dat iedereen baat kan hebben bij een degelijk systeem, of je nu een aanstaande moeder bent of de CEO van een landbouwbedrijf, of allebei tegelijk.