Fjiew, dat was zoals verwacht en voorspeld een drukke week, waarin ik soms bijna vergat om een foto te nemen van drukkigheid. Veel achter mijn bureau gezeten en onderweg geweest, en dat levert dus niet bijzonder veel happy beelden op. Of het zou moeten zijn dat gij happy wordt van op een trein zitten naast een stinkende vuilbak. Edoch: dit is het resultaat!

Op zondag brachten we een bezoekje aan mijn grootouders aan zee, waar de zon veel meer aanwezig was dan in het binnenland. Mijn grootmoeder is erg bang dat wij ondervoed gaan raken, en dus worden we altijd getrakteerd op een berg hapjes voor het middagmaal nog maar in zicht is. Dexter at zich een complete indigestie aan de garnaaltjes. Ik aan de ansjovis.

Op maandag begon ik aan een vervangingsweek bij Story en Storywood, wat als voordeel heeft dat ik al eens oude makkers tegenkom. Frederik en ik, we go back a long long way. Zo long way dat ik naar zijn trouwfeest met kamelen mag gaan. Ik vond ’s avonds ook geluk in Jani Kazaltzis tijdens Heylen en de herkomst. WHAT. A. GUY.

Op dinsdag werd ik blij van deze fluogroene toast met avocado. Ik ben zot van avocado. En van toast. Ge kunt er u dus wel iets bij voorstellen.

Soms is geluk ook gewoon titels als “David Hasselhoed” bedenken. BAHAHAAHAHA. En dat gepubliceerd zien, volgende week. Geen dank, Storywoodlezend Vlaanderen, geen dank! I’m here all week!

Op donderdagavond tegen de verwachtingen in op tijd thuiskomen om de Dexmeister nog te kunnen zien: we waren daar allebei erg over te spreken, mijn lieveke en ik.

Op vrijdag zat er een cadeautje in mijn bus van bij About A Brooch, een geweldige leuke webwinkel, als je het mij vraagt. (check deze reeks van Beverly Hills 90210!)

Op zaterdag deden we van ontbijtje in de HEMA voor een euro en boodschappen doen en was het in de namiddag beter weer dan we verwacht hadden, waardoor we de nieuwe iced tea konden gaan checken bij Mimi’s, in het zonnetje! De African Mint is net als de andere twee soorten bijzonder lekker.

Zin in meer #100happydays?

Dit was week 1.
En dit week 2.
En dit week 3.

Over naar week 5!

Week 2 van #100happydays, en het was een goedje.

Op zondag was er minder zon dan voorspeld, maar dat lieten we bijzonder zacht aan ons hart komen. We waren samen met mijn broer en zijn madam uitgenodigd bij mijn vader voor spaghetti, en zoals we allemaal weten smaakt spaghetti nog beter als die buiten kan opgegeten worden. Ook happy: met een zeer enthousiaste Dexter (helikoppers! brommers! wiesten!) naar de doortocht van Gent-Wevelgem op de Grote Markt van Ieper, en de vestingwandeling terug.

Op maandag lieten we Dexter uit in een woonwijk hier in de buurt, en passeerden we langs een huis dat erg leek op het huis dat we graag willen bouwen en werden we razend enthousiast. Dat we daar maar snel meer over weten, zeg ik. 

Op dinsdag gingen we voor het eerst weer naar de vestingen ’s avonds, de plek waar je ons tijdens de vorige fantastische zomer bijna elke avond kon vinden. Ik was een beetje nostalgisch over hoe Dexter daar nog maar een paar maanden geleden zijn eerste stappen zette, en hoe hij nu als een grote jongen overal heen sjeesde en alle bezoekers van de Menenpoort charmeerde. Ik heb soms zo’n momenten na een lange drukke schrijfdag achter mijn bureau.

Op woensdag werkte ik een dag thuis en maakte ik met een hoop restjes deze overheerlijke rijstmaaltijd met tomaatjes, wortelsliertjes en boontjes in look en tapatio. Ik ben geobsedeerd. En ja, ik word echt blij van zo’n dingen. In de namiddag ben ik erin geslaagd om mijn research te verplaatsen naar een terrasje in de zon, en ’s avonds deden we van vestingdate met wel twee vriendinnetjes voor Dexter. Topdag.

Op donderdag werd er keihard gewerkt, maar slaagde ik er toch in om deze geweldig fijne (hoewel kleine en gespikkelde) foto te nemen. Dexter spettert graag in bad. Hoe zou je zelf zijn, als je bijna twee bent en in de mogelijkheid?

Op vrijdag was ik behoorlijk happy met de kinderboekenbuit vanop het Boekenfestijn in Kortrijk. Ik was daar al jaren niet meer naartoe geweest omdat ik zelf van mijn boeken af wil in plaats van mijn collectie uit te breiden, maar voor Dexter kopen vind ik wel zeer fijn. Zo’n mooie kinderboeken dat er bestaan. Mijn groot voertuigenboek was de grootste knaller van allemaal, trouwens.

Op zaterdag sloten we deze week af zoals we hem begonnen zijn, met spaghetti in familieverband. Deze keer verrassingsspaghetti met meatballs ter ere van de verjaardag van de mama van Youri, met alle kinders en kleinkinders samen. Iemand zei me op dat etentje dat ik een fantastisch leuke zoon heb, en ik weet het. Dexter heeft weer betere dagen na een tijd van niks goed vinden en de ene woedeaanval na de andere, praise the lord. En voor de rest bedacht ik me dat het in het leven vooral gaat over dingen doen met de mensen die belangrijk zijn. En dat een grote kom spaghetti altijd een goede optie is.

Go, week 3!

Ik ben er behoorlijk hard van overtuigd dat gelukkige mensen geen mensen zijn die alleen maar fijne dingen beleven, maar wel mensen die het weten te appreciëren als er fijne dingen op hun pad komen. Vandaar dat ik de #100happydays een leuk initiatief vind: niks mis met elke dag even stilstaan bij wat goed is gegaan, dunkt me. Dit was week 1!

Zondag had ik moeite met kiezen tussen een foto van mijn koortspeuter die ’s ochtends veel te vroeg tegen mij aan zat te gloeien onder een dekentje, mijn haar dat eindelijk nog eens gekleurd werd, of een wandeling op de vestingen waardoor mijn hoofd eindelijk weer een beetje leeg raakte. Ik koos uiteindelijk voor deze foto van mijn zoon op de kermis van Ieper. Of zoals hij het noemt “JUIJ KERREMIS!”. Ik mag naast mijn kind op de kermis zitten voor nietn, veel cooler dan dat wordt het allemaal niet.

Maandag was ik blij met de zon die weer terug was na even weggeweest, met wat lieve mail van lezers, met de ontdekking van lekkere groene thee op Youri zijn werk, maar vooral toen bleek dat mijn klein ziekje zijn dag goed was doorgekomen. Op deze foto komt hij de crèche uitgestapt als een baas. Ik word altijd erg happy van dat moment. Anderhalf uur later waren we met drie ziek. Oh happy days.

Ik en mijn zieke lijf sleepten zich naar Antwerpen op dinsdag voor een ander happy moment: het ondertekenen van mijn boekencontract bij Uitgeverij Vrijdag. Hoera!

Op woensdag werd ik dan weer happy van de nieuwe trui die ik op dinsdag kocht. En van mijn Alice in Wonderland-ketting die al veel te lang stof lag te vergaren om goed te zijn.

Op donderdag was ik thuis met Dexter. Spelen is hier soms al geëvolueerd naar in mijn zetel blijven zitten terwijl hij dertig keer koffie voor mij gaat maken in de keuken. Als ik hem zeg dat hij de lekkerste koffie van de hele wereld heeft gemaakt is hij zotcontent. Een gemak. ’s Middags ging ik iets eten met mijn papa, en toen nam ik deze fijne foto. Die twee vinden elkaar wel tof, namelijk.

Op vrijdag kochten we lovely flowers voor een lovely lady, mijn schoonmama. Verjaardagen zijn altijd speciaal, maar sinds we weten dat ze ziek is zijn we extra extra blij dat we bloemen voor haar kunnen kopen. Ook zeer happy met hoe de fantastische Vanessa en Koen van het al even fantastische PubliX (ook wel bekend als die mensen die de auto van Mega Mindy in Plopsaland schilderen!) ons ondanks hun vreselijk drukke agenda uit de nood hielpen met het ophalen van onze tafel bij Arne Quinze. Duizend en dertig maal dank! Ook cool: een zeer leuke editie van de Nacht van de Wansmaak.

Vandaag hadden we alledrie keihard onze dag niet, met een iemand bijzonder in het bijzonder. Don’t be fooled door dit chill ogende plaatje: dit beeld ontstond tussen de hysterische donderwolkbuien en het gezucht en rollen met de ogen wegens zo beu allemaal door. Het gebeurt in de beste gezinnen. Voor de rest wel hard genoten van dit project, dus graag over naar week twee!

#365daysoflittlehappiness dag 6: de bolide en ik kunnen het steeds beter met elkaar vinden.

Zoals jullie vast weten ben ik een sucker voor projectjes die 365 dagen duren. Ik heb het al een paar keer gedaan met foto’s nemen, ooit een keer geprobeerd met bloggen zelfs, en toch tot ergens op dag tweehonderd en een sjiek geraakt. Ik weet niet wat het is, maar de gedachte aan elke dag iets doen en zo een gigantische verzameling aanleggen of een stuk verder raken spreekt mij aan.

Ik ben ook een sucker voor grattitude dingen. Elke dag opschrijven wat goed is gegaan, waar je dankbaar voor bent, ik geloof wel dat dat helpt om anders naar je dag te kijken. Dus toen ik het instagramproject #365daysoflittlehappiness zag opduiken op 1 januari was ik mee. Elke dag een foto van klein geluk, ik vind dat leuk. En mooi. Het leukste vind ik het verzamelen. Heel de dag door foto’s nemen van dingen die ik leuk vind, en aan het einde van de dag kiezen. Of een mozaïek maken, zoals op dag twee.

1. Schone lettertypes op confituurpotjes
2. Alice Munro op mijn Kindle
3. London Baby
4. Vanillechocolade van Pierre Marcolini
5. Froghurt met mango en Oreo.
6. Facetime met de jongen

Plus: ik vind het erg leuk om zien wat anderen beschouwen als hun klein dagelijks geluk. Meedoen kan nog altijd, gewoon op Instagram, met de hashtag.

Het klein geluk is trouwens niet het enige project waar ik sinds 1 januari aan deelneem. Ik ben ook lid van een facebookgroep die opgericht is door webkim, waarop we elke dag iets in ons huis wegdoen/geven/verkopen, zodat we aan het einde van 2014 allemaal minstens 365 dingen minder hebben die in onze weg staan. Tot op heden heb ik al uit mijn leven verwijderd: drie weessokken, een lamp, een paar boeken uit mijn scrapbookperiode, staaltjes tandpasta met een voze smaak, luierzalf die niet goed is naar mijn zin, cupcakeversierdingen die ik toch nooit meer ga gebruiken, halve pakken cakemix, een schrijfbord dat in de weg stond, drie kapotte haarelastiekjes, die haarschuivers die veel te lang zijn, een toilettas en een ketting.

Sinds ik meedoe aan de challenge zit ik heelder dagen de crib rond te kijken op zoek naar dingen waar ik vanaf wil. Verslavend jong, brol wegdoen. Alleen die zolder, daar durf ik dus echt nog niet aan beginnen, maar ik heb nog 356 dagen, dus volgens mij komt zelfs dat ooit goed.

Een goede fotochallenge, ik ben daar eigenlijk altijd voor te vinden. En dus doe ik al acht dagen mee met de uitdaging van A Beautiful Mess, om elke dag een selfie te posten op Instagram, dertig dagen aan een stuk.

Aangezien wij hier achter de coulissen druk bezig zijn met het herwerken van deze blog hou ik het dus even op de buit van de laatste week.

De bolleketenselfie.

De avondflesselfie.

De net-uit-de-sauna-selfie.

De selfie met hoed van Disney on tour.

De terrasje-met-vriendin J.-selfie.

De koninklijke selfie.

De hotdogselfie.

De pokeselfie.

Wij doen hier zoals jullie zien al een beetje alsof het vakantie is, door terrasjes te doen ’s avonds en naar avondmarkten aan zee te rijden, maar eigenlijk is het maar vanaf komend weekend te doen. Of zoals ik het zie: nog even rust en af en toe op het gemak een koffie kunnen drinken, en dan twee weken alle hens aan dek met ons klein gespuis. Dat sinds afgelopen weekend van den dezen doet.

Om maar te zeggen: dat wordt nog boeiend.

Met nog één week te gaan is mijn tussenstand als volgt:

Gekocht:

* Een pak scrapbookpapier van een euro of tien wegens dat ik op weekend was en er anders ging moeten bestellen op internet, wat veul en veul duurder is.
* een cd op iTunes voor 6,99 euro. Allez hastn, mijn iPhone was zo leeg en ik vond dat toch echt geen geld.

Niet gekocht:

* truien
* bottekes
* alle andere cd’s die ik zo hard wilde
* boeken
* parfum
* schmink
* broeken
* juwelen
* jassen
* kleedjes

Nu gijlie.

U zult de volgende weken vast en zeker vanalles zien terechtkomen in mijn wishlist in de linkerkolom, ik waarschuw u bij deze. Het is niet dat ik ineens nog hebberiger ben geworden dan ik al was, integendeel. Ik heb gewoon een deal gesloten met mezelf. Een deal die als volgt klinkt: “lilith kind, de volgende maand ga jij eens proberen om geen kledij, geen botten, geen schoenen, geen parfum, geen cd’s, geen schmink of crèmekes en vooral geen boeken te kopen.”

Jawadde, dadde.
Alleen levensnoodzakelijke dingen dus, eigenlijk.

Het is ook niet zo dat ik compleet failliet ben nadat ik net een half maandloon heb weggeschonken aan Passage (thanks for nothing, hastn), geen nood, maar ik vond dat ik de laatste weken nogal gemakkelijk mijn bankkaart trok als iets onwijs gaafs mijn pad kruistigde. Terwijl de kindjes in Afrika eerst naar iets moeten verlangen voor ze het (waarschijnlijk nooit) kunnen kopen. Ik vond dat ik wel eens langer dan drie seconden mocht nadenken over of ik al die ongelooflijke crap eigenlijk wel echt NODIG heb. IK WALGDE VAN MEZELF! (dat laatste heb ik toegevoegd voor extra effect, en waarschijnlijk ook omdat ik tegenwoordig iets teveel in contact kom met Flairjournalisten)

En maat, dat klonk goed, een week geleden. Een keer een maand niet de big spender uithangen. Alsof ik op het punt stond om een jaar alleen maar op groene elektriciteit te leven, ofzo.Tot ik vandaag tot het besef kwam dat ik de nieuwe CD van Hannelore Bedert eigenlijk feitelijk wel heel graag wil. Nu. En rap. Omdat mijn leven anders gewoon geen zin meer heeft. Omdat ik anders gewoon liever dood ga. :aah:

Maar ik heb hem dus op mijn verlanglijstje gezet, en ik ga straks NIET naar de cdwinkel. (want op iTunes hadden ze hem dus gewoon niet, gelukkig)
Ik ben een straffe madam, ik.
Zeg mij na in de comments.