“Start as you mean to go on“, zeggen mensen die dat soort dingen zeggen wel eens. Opgezweept door die gedachte eindigde ik het oude en begon ik het nieuwe jaar op een wijze waarop het voor mij wat vaker zou mogen: met anderhalve week van rust en niet te veel plannen. Van minder “WATGAANWEDOENWATGAANWEDOEN?!!” *toink
Er zijn hier in de loop der jaren al wel wat weggeefacties gepasseerd, maar toen de mensen van booksetcetera.be me een tijdje geleden voorstelden om eens iets te doen rond mijn favoriete kookboeken dacht ik: man toch, dat gaat leutig zijn. Het toeval wil (of misschien is het geen toeval, dat kan ook) dat de
Het klinkt vreemd, maar ik werd pas een slaatjesadept toen ik enkele weken het paleodieet mocht uittesten voor de krant. Daarvoor associeerde ik slaatjes vooral met sla. Ik vind sla niet bijzonder smakelijk, toch niet culinair interessanter dan een glas water met slasmaak. Ook niet als iemand er een komkommer en een tomaat overheen doet.
Liefhebbers van tofu beweren dat de wereldbevolking opgedeeld kan worden in twee groepen: zij die verzot zijn op tofu, en zij die nog nooit tofu hebben gegeten die klaargemaakt is zoals het hoort. Ik heb zeer lang gefrustreerd tussen die twee groepen ingezeten. Als thuisvegetariër (lees: ik eet thuis vegetarisch, en op locatie vaak niet)
Wanneer het juist was ben ik vergeten te noteren, maar ergens in de loop van vorig jaar wierp ik een blik op mijn boekenkast en schreeuwde ik “NO MORE!”. Ik deed een hoop boeken weg, hield alleen over wat ik echt nog wilde lezen en herlezen, en zwoer een plechtige eed: voor ik nog eens
Het was toch weer tof he dit jaar? We had joy, we had fun, we had seasons die precies zelf niet meer goed wisten hoe het zat, maar boven al: we hebben weer wat afgeblogd. Ik heb ongelooflijk veel bloggoesting voor 2015, maar ga eerst wat verlof nemen om te chillen en tijd met de
Wereld veggie dag vandaag, en ik ben helemaal voor. Na meer dan vijf jaar veggie koken in de crib kan ik mij nog moeilijk voorstellen hoe het voelt om een kipfilet te snijden of gehakt te mengen met mijn handen. Vleesloos is hier ondertussen een tweede natuur geworden, en toch merk ik dat mensen die
“Eigenlijk zou er een app moeten bestaan die de foto toont van voor en na de instagramfoto”. Dat zei mijn lief onlangs, nadat we een gesprek hadden over jezelf vergelijken met mensen op het internet, een onderwerp waar ik de laatste tijd wel vaker over nadenk. Wat hij bedoelde was dat je als je die
Weten jullie nog, mijn lofzang aan het weekmenu? Ondertussen las ik op verschillende plaatsen dat niet iedereen dat systeem zo geweldig in zijn of haar leven krijgt gepast. Omdat het niet lukt met het opstellen van het menu, omdat mensen het moeilijk hebben met het idee dat je een week op voorhand moet weten waar
Het fijne aan journalist zijn is dat je jezelf op plaatsen begeeft waar je als administratief bediende (ik zeg maar wat) niet snel naartoe zou gestuurd worden. Naar een fish and chips restaurant in Brussel, bijvoorbeeld. Ik was in Londen al wel een keer in een traditionele chippie geweest, en wat ze me daar voorschotelden