Ik heb twee boeken uitgegeven zonder feestje. Het is tien jaar geleden dat ik nog een echt, stevig verjaardagsfeest gaf. (ik word veertig in augustus, als we mogen van de virologen is het misschien echt weer eens tijd voor dansen en tegen gilets trekken)
Ik ben ook geen projectvierder.
Als het project waarvan sprake gevierd zou kunnen worden, ben ik al drie projecten verder in mijn hoofd en laat ik het voor het gemak passeren.
Ik besef nog niet zo lang hoe jammer dat is.
Want waarom doe je dingen, als je je succes niet eens viert? Als je het haast vanzelfsprekend vindt dat iets lukt, en de tijd niet neemt om schouderklopjes aan jezelf en de mensen die er voor je waren hebt gegeven?
Ik ben mezelf aan het leren om vaker stil te staan bij wat ik doe.
Vandaag staat de vijftigste aflevering van Werk & Leven online. De podcast die er bijna niet kwam, omdat ik Anouck Meier een keer of vijf afwimpelde.
Of zoals ik het net op de socials deelde:
“Eerlijk is eerlijk: toen Anouck Meier voor de vijfde keer aan mijn oren kwam zagen om samen een podcast te maken, was ik vooral bezig met de vraag “hoe kom ik hiervan af?”.
Want ja, als je door het bos geen bomen meer ziet, en plots komt daar een podcast als Werk & Leven bij, dan is die extra druk misschien niet bevorderlijk voor de feestvreugde. Maar ze bleef aandringen, en ik dacht: misschien heb ik wel wat meer fun nodig in mijn dagen. Misschien moet ik meer dingen maken die ik wil maken, en minder wat andere mensen willen dat ik maak.
Dus ja.Wij die dressing in, met een micro die zo slecht afgesteld stond dat ik nog altijd niet naar de eerste drie afleveringen durf luisteren.Maar het is de enige manier om te beginnen. En dan op een mooie fancy friday op vandaag aan vijftig episodes te geraken.We hebben veel geleerd in 50 afleveringen.
Over techniek, al kan dat echt nog altijd veel beter. #sorryyouri
Maar we hebben nog veel meer geleerd over elkaar, onszelf, andere mensen, en hoe je met twee vrouwen samen kunt werken zonder krabben, jaloezie of onzekerheid.
Ik zou het bijna evident vinden, maar dat was het zeker niet. Ik ben heel trots op ons.
Op hoe we hebben doorgezet toen er nog bijna niemand luisterde. Op hoe we alles al doende hebben uitgevogeld. Vielen en weer rechtstonden.
En vooral: hoe we het deden zonder waar ik bang voor was, al sprak ik het niet uit, die eerste maanden. Of ik het wel kon: samenwerken met een vrouw. Ik had niet zo’n goede ervaringen. Ik dacht dat we te veel verschilden, of misschien nog lastiger: te veel op elkaar leken.
Nu besef ik dat mijn angst met mijn eigen issues te maken had.
Je kunt niet onzeker worden door wat een ander doet als je niet beslist om mee te gaan in dat verhaal.
Dus ja, vijftig podcasts, dat mag zeker gevierd worden.
Maar ik vier vandaag wie ik ben geworden door vijftig podcasts op te nemen. Het neveneffect dat ik niet had kunnen voorspellen. Dat ik zoveel mocht leren over mezelf, mijn relaties met anderen, mijn verhalen, mijn onzekerheid. Dat ik op mijn bek mocht gaan en weer recht mocht staan van mezelf en anderen.
Het is een beetje met die boeken van “kies je eigen avontuur”. Wat een zot avontuur, die podcast. En dat ik er snel eens op wil dansen. En koude alcoholvrije pintjes drinken.
(je kunt een megacool cadeau winnen, ga zeker eens luisteren wat je moet doen. Dat kan hier)
(ofte: de gekke foto’s die je tegenkomt als je in je eigen archief duikt. Dit is er een van Ellen Van den Bouwhuysen)
In mijn hoofd begint de vakantie vandaag.
Komiek, want ik neem volgende week nog een podcast op voor Werk & Leven, en ik volg nog een opleiding voor hetzelfde kanaal.
Het is goed, dat dat voelt als vakantie, want dat brengt me bij het volgende dingetje. Ik heb vandaag mijn laatste stuk ingediend als journalist.
Mijn laatste reportage, na *telt op vingers* een jaar of veertien van stukken schrijven als freelancer. Die job heeft me op de gekste plekken gebracht. In het vliegtuig van de koning en de koningin (wreed lekker eten, effenaf), op staatsdiners en dolle BV-feestjes (wreed lekker eten, effenaf), op velden vol zoete aardappels in North-Carolina, in de woonkamers van honderden mensen die hun verhalen met me wilden delen om honderd verschillende redenen.
Het was prachtig. Het was raar. Ik heb duizenden en duizenden woorden geschreven voor kranten, magazines, bijlages allerhande. Er waren periodes waarin ik elke week geschminkt en gekleed werd om in een reportage voor Flair op te duiken. Ik ga nooit vergeten dat ik een hele dag in een bad met geld moest liggen in een Gents hotel. Om maar iets te zeggen. Het was veel.
Ik heb zo veel dingen meegemaakt. Elk artikel roept herinneringen op.
Ik heb honderd keer aan mensen moeten vertellen wat ik juist deed. Moeten luisteren naar mensen die hun zinnen begonnen met “ha, zijt gij journalist? Ge zoudt beter eens schrijven over [INSERT FRUSTRATIE/LOKAAL MIDDENSTANDSINITATIEF/TONEELSTUK WAARIN DESBETREFFENDE EEN ROL HEEFT WETEN TE BEMACHTINGEN HERE].
En nu ga ik daarmee stoppen, niet omdat ik minder wil schrijven en maken. Integendeel. Omdat ik net meer wil schrijven en maken. Omdat ik minder wil schrijven in opdracht, en meer vanuit mezelf.
Los van wat een opdrachtgever wil. Ik word mijn eigen opdrachtgever. Helemaal.
Ik ga dingen schrijven waarvan ik denk dat ze nu geschreven en gemaakt moeten worden. Dat ga ik doen voor Werk & Leven, maar ook voor deze blog. Het was hier te stil, naar mijn zin. Dat had met zoeken te maken. De puzzel juist krijgen, op gevoel, deze keer.
Het was al even een besef, maar de lock-down deed me er nog wat verder in koteren. In de vraag die ik ooit ietwat geitenwollensok vond, en nu een dagelijkse oefening geworden is: waar krijg ik energie van? Hoe voelt dit? Word ik hier warm van of koud? Hoe zie ik mijn leven, de volgende jaren? Wat wil ik betekenen?
De afgelopen jaren werd ik het meest warm van het verschil dat ik kon maken voor mensen die de online cursussen volgden die ik maakte over budgetteren en bewuster omgaan met de uren die je beschikbaar hebt. (ze zijn allebei even dicht voor opfrissingswerken, maar vul even je mailadres in als je wilt weten als ze weer openen)
De mails van mensen die me bedankten omdat hun leven een beetje tot veel veranderde door wat ik alleen of samen met Anouck in elkaar stak, die waren mijn eten en drinken samen. De berichtjes van mensen die onze podcasts verslinden en op die manier anders beginnen te kijken naar thema’s als racisme en perfectionisme, die zijn een indicator van iets. Dat er nood is aan stemmen als die van mij en van ons allemaal. Aan mensen die hun gedachten en aannames onder de loep nemen. Aan mensen die elkaar zo versterken. Daar wil ik ongelooflijk graag mee verder. In deze tijden nog honderd keer meer dan ervoor.
Ik volg in september een coachingtraject, ik laat de journalistiek los. Als ik voel hoeveel energie ik krijg van de mogelijkheden, dan denk ik dat het goed komt. Ik ga nergens heen, ik denk zelfs dat ik terug ben.
En de foto hierboven, waarin ik me na een interview voor Story bevind in een Koen Wauters en Frans Bauer manwich? Die mag nog altijd op mijn zantje.
Eerst en vooral: ik ben geen goede verkoper. Dat is niet altijd handig, want in mijn job moet ik mezelf en de dingen die ik maak soms verkopen, en dan neig ik ernaar om de eerste te zijn om diegene die voor me zit te wijzen op alles dat niet goed is. Neen jong, ik ben geen Hugo Claus, en ik weet het, die Nobelprijs zal ook dit jaar weer aan mijn neus voorbijgaan.
Ik ben niet alleen journalist, ik maak ook online cursussen en ik schrijf boeken, en dat doe ik met hart en ziel, want ik vind dat van het tofste dat er is: iets maken waar anderen iets aan hebben, en hen daarna ook begeleiden doorheen het traject dat volgt. Mijn eerste cursus was “YNAB voor beginners”, een relatief kleine cursus die toch al zeer veel mensen heeft geholpen om hun eerste budget op te stellen en te starten met het programma. De reacties die ik krijg zijn heerlijk, ik zie in de Facebookgroep ook op dagelijkse basis welke veranderingen mensen doormaken als het gaat over financiële gemoedsrust, en dat is super.
Baas over eigen Tijd was een veel groter project, waarvoor ik vorig jaar een volledige maand heb afgeblokt samen met Anouck Meier. Het resultaat was een cursus waarvan wij onmiddellijk het gevoel hadden dat mensen er potten mee zouden breken, alleen: zolang dat nog niet is gebeurd kun je alleen hopen dat het systeem dat we in die cursus aanleren even waardevol zal zijn voor anderen als het voor ons was.
Ik vind dat spannend. We vragen een investering in tijd en geld, en we wisten dat die investering zou opleveren als mensen ook bereid waren om het werk te doen.
De resultaten die onze Tijdsbazen (want zo noemen we die dappere zielen) neerzetten bleken gelukkig al snel geweldig. Gisteren gingen we voor de derde keer open, en dat deden we deze keer met nog veel meer vertrouwen, omdat we een hoop cursisten op de rooster hebben kunnen leggen in aanloop naar deze lancering.
Hun laaiende enthousiasme sterkt ons geweldig om ervoor te gaan en zoveel mogelijk mensen de mogelijkheid te geven om mee te stappen in het traject van Baas over eigen Tijd. Er is bijvoorbeeld Bénédicte, die twee apotheken runt en vorig jaar het plezier in haar job verloor. Na het volgen van de cursus ontdekte ze dat het niet aan haar job lag, die ze nu wel met plezier doet, maar aan de chaos door het gebrek aan systeem. Of Miet, die zegt dat haar gezin voelt dat er een Miet van voor de cursus is en een van erna, omdat ze een kalmere mama geworden is. Of Valérie, die twee zaken runt, een dochter heeft, en sinds ze de cursus volgde haar weerstand tegenover plannen en routines zag smelten als sneeuw voor de zon.
Of Elke, die afgelopen zomer een boek schreef, haar eigen granola lanceerde en er nog een podcast bijnam. What? Lees hier hoe ze nochtans voor de start van de cursus dacht dat er niet eens tijd was om dat boek te schrijven.
Dus ja, ik ben ongelooflijk preus op de cursus, maar nog veel trotser op al onze Tijdsbazen die hun dromen waarmaken, weer tijd vinden om een leukere partner en mama te zijn, en ervoor gaan, met controle en grip op hun leven. En dat kunnen jullie deze week dus ook. We zijn open tot maandag 2 december om 15 uur. Daarna weten we niet of en wanneer we nog eens lanceren. Wil je dus nog voor het einde van het jaar beginnen met je leven een draai te geven, lees dan hier wat wij gemaakt hebben en hoe wij jou kunnen helpen met je dagen weer in handen nemen. Kun je de cursus niet onmiddellijk volgen? Niet erg, je aankoop garandeert dat je het cursusmateriaal beschikbaar hebt op een moment dat er wel tijd is. En dankzij de cursus zullen die momenten er alleen maar op vermeerderen.
Ik beman de live chat vandaag, dus je kunt daar al je vragen komen stellen. Chatten, hoe nineties is dat?ASL?
Vorig jaar deze periode. Na maanden van mezelf een oog uitstressen omwille van te veel werk en te weinig uren, was ik op het geniale idee gekomen om er nog iets bij te nemen. Een podcast, hoe cool zou het zijn? Lullen in een microfoon an sich bleek niet meteen het grote probleem, iemand vinden die dat even makkelijk deed als ik ook niet. Maar er viel wel geweldig veel te leren. Over materiaal, en wat daarvoor nodig is. We lazen microfoonreviews bij ons ontbijt. We kregen die microfoon in den beginne niet goed afgesteld, wat je maar al te duidelijk hoort in de eerste afleveringen van Werk & Leven. We wisten niet hoe je een aflevering gemonteerd kreeg. Laat staan hoe je ervoor zorgde dat iemand die aflevering ook daadwerkelijk kon beluisteren. Letterlijk alles was in die eerste weken zeven keer moeilijker dan we hadden gedacht.
Zowel Anouck als ik bevonden ons niet in de meest energieke fase van ons leven, want we waren al maanden achter al onze feiten aan aan het hollen. Die podcast erbij gooien leek bij momenten het slechtste idee ooit. We weenden soms een beetje in de auto omdat we ons weer hadden vastgereden door ergens ja op te zeggen in plaats van neen. Maar hoe langer we bezig waren met de podcast, hoe beter het leek te gaan.
In de dertiende aflevering van Werk & Leven hebben we het daarover. Over een jaar geleden. Ik weet nog exact hoe alles toen voelde. En wat een verschil er is met de laatste maanden, waarin de ademruimte plots weer terug is.
Sinds augustus zijn Anouck en ik in het geheim bezig aan een project waar we weer allebei geen tijd voor hadden, maar wel vreselijk veel goesting om het toch te doen. Een paar jaar geleden was goesting in mijn hoofd nooit voldoende geweest om ergens voor te gaan. Maar dat is ondertussen serieus veranderd. Dat is trouwens lang niet het enige.
De concrete aanleiding om samen nog iets te maken was een Werk & Leven- workshop van een voormiddag over focus en productiviteit, meerbepaald over themadagen en hoe wij onze agenda planden. Er was meer interesse dan we hadden durven hopen, en de vraag bleef maar komen om die workshops ook te gaan geven in Gent en Leuven en Antwerpen en zelfs het exotische Hasselt.
Even overwogen, maar dat bleek niet haalbaar. Alles dat we de laatste jaren gezamenlijk hebben geleerd en toegepast op vlak van productiviteit en meer gedaan krijgen in minder uren in een online cursus gieten die iedereen van overal kan volgen leek ons dan weer wel iets. En dus gingen we eind deze zomer aan de slag met een klein idee, dat uitgroeide tot iets dat zo goed is dat ik nog maar over weinig dingen die ik heb gemaakt zo trots ben geweest.
Het was nochtans weer veel moeilijker dan we hadden gedacht. Anouck en ik hadden allebei al een online cursus gemaakt, dat scheelt, maar dit is shizzle van een heel ander niveau. Dit is een cursus met meer dan twee en een half uur video, om maar iets op te noemen. Neen, niet enkel presentaties, maar ook head shots. Video’s met autocue. Video’s waarmee heel veel kan misgaan, maar die ook heel erg goed kunnen gaan, zo leerden we ondertussen met scha en schande.
De lijst met wat we voor het maken van deze cursus moesten leren was weer eindeloos. Ik heb zeker zes keer gedacht dat het het slechtste idee ooit was, maar nooit voor lang, want we voelden allebei al heel snel dat dit exact was wat wij moesten maken.
Een cursus over weer controle nemen over je tijd, en hoe wij dat doen, en wat we hebben geleerd van vele jaren trial and error and keihard op onze bek gaan. Sinds deze week is hij af, onze eerste liefdesbaby, en ik moet soms in mijn arm nijpen omdat ik niet geloven wat het geworden is. Iets heel heel cools en bruikbaars, volledig gebaseerd op alle verzuchtingen die honderden luisteraars van Werk & Leven hebben geuit in een time management survey die we een halfjaar geleden uitstuurden.
Met al onze ervaringen, heel veel voorbeelden, case study’s, staalnames en inspiratie om zelf eindelijk werk te maken van de dingen die voor jou belangrijk zijn. Zowel Anouck als ik hebben er ongelooflijk hard aan gewerkt (lees: niet normaal hard), en vooral: er geweldig veel van onszelf in gestoken. Exact de reden dat we allebei preus lik feertig zijn, en niet kunnen wachten om wat we hebben gemaakt eindelijk te presenteren aan de mensen voor wie we het hebben gemaakt.
Maandag 26 november is D-DAY, dan kun je je registreren voor de cursus. Maar voor we de poorten opengooien geven we nog een gratis voorsmaakje in de vorm van een webinar, met de ronkende titel: “In de shit met je time management? 5 misvattingen die alles in de soep doen draaien (en onze strategieën om opnieuw controle te krijgen over je tijd).”
Kun je op dat moment niet aanwezig zijn voor de gratis online workshop, dan mailen we je achteraf de opname door. Je kunt je ook gewoon vrijblijvend op de wachtlijst zetten, dat garandeert dat je later deze week alle nodige info krijgt. Wij kunnen niet wachten om te tonen wat we gemaakt hebben, in elk geval.
Het wordt keihard de moeite.
Zelden zo hard gepopeld om iets af te trappen, en ik weet nochtans iets af van popelen.
Ik heb in het verleden al gepolst naar wat jullie van mij willen weten. In het verlengde van mijn “et alors”-post kan ik stellen dat ik dat wél belangrijk vind. Ik vind het zeker lief, dat jullie vinden dat ik me niets moet aantrekken van wat jullie willen, maar dat zou ik maar gek vinden. Dit is geen relatie vanuit een ivoren toren, waarbij jullie maar te slikken hebben wat ik aan kruimels naar beneden strooi. Ik krijg veel van jullie, dan vind ik het fijn om af en toe iets terug te doen. Deze keer in de vorm van het beantwoorden van een vraag die ik regelmatig krijg: vertel nog eens iets over je werk en hoe jij dingen gedaan krijgt.
Ik ben soms wat weigerachtig om over mijn werk an sich te praten. Natuurlijk valt er van alles te vertellen over freelance journalist zijn anno 2018. In een wereld waarin haast niemand nog boekjes koopt, en de eerste vraag die valt als ik een link naar een krantenartikel van mijn hand post dat (terecht) achter een betaalmuur zit is: waar kan ik dat ergens gratis lezen? Maar ik praat daar liever over op café dan op een blog, omdat de nuance daar meer ruimte krijgt, en ik minder snel geneigd ben om nog hoger op mijn paard te kruipen dan ik al zit.
Wat niet wil zeggen dat ik niet geweldig veel te vertellen heb over de manier waarop ik als freelancer anno 2018 met twee kleine kindjes dingen gedaan krijg. Het is ronduit zot hoe hard die manier de laatste jaren is geëvolueerd, en hoe weinig ik daarover vertel op mijn blog.
In de podcast Werk & Leven die ik met Anouck maak komt het onderwerp vaker ter sprake. Er staat “Werk” in de titel, daar kan ik al eens lozer gaan, vind ik. Wie regelmatig luistert weet ondertussen wat onze stokpaardjes zijn. We gaven er al workshops over, en omdat de interesse zo groot was dat niet iedereen erbij kon zijn die dat wilde is er nu ook groot nieuws. Iets met een online cursus rond tijd die echt compleet geweldig wordt. Rep je naar deze blinkende nieuwe aflevering om er alles over te vernemen en je op de wachtlijst te zetten, zodat je alle informatie krijgt over hoe je je binnenkort kunt inschrijven.
Bij wijze van voorsmaakje, en om te weten wat mijn stokpaardjes zijn, doe ik graag nog eens de oefening die ik in 2014 al eens deed, maar dan minder gericht op technische snufjes (ik heb nog altijd exact dezelfde iPhone als in oktober 2014, zie ik, net als dezelfde Kindle, dus weinig nieuws van het cheap ass front) en meer op systemen. En losjes geïnspireerd op de zeer leuke rubriek “How I get it done” op The Cut, deze keer.
Een typische ochtend: Youri staat als eerste op, als hij Flo uit bed heeft gehaald is Dexter meestal ook wakker en beneden, en terwijl daar flesjes worden gemaakt en ontbijt wordt klaargezet luister ik in de badkamer naar podcasts. Op dit moment verslind ik elke episode van om het even welke podcast waarin Seth Godin iets vertelt over om het even wat, because Seth. Ik binge zelden series, wel vaak mensen. Een hobby zoals een ander, vind ik.
Daarna is het boekentassen klaarmaken als ik dat niet de avond ervoor al deed (ik probeer, maar het lukt niet altijd), fruitsla uit de koelkast pakken (die heb ik op zondag gemaakt voor de hele week) met yoghurt en granola erbij, en ontbijten met koffie. Dan kleed ik Flo aan, Youri doet Dexter, waarna hij vertrekt naar het werk en ik de kindjes naar school breng. Rond half negen ben ik weer thuis, drink ik nog een koffie, probeer ik te mediteren met head space, en dan ga ik aan de slag met de planning die ik al de avond ervoor in mijn bullet journal heb geschreven. Doordat ik meestal met themadagen werk, ligt er meestal een plan klaar, en dat is naast handig vooral geruststellend.
Over focussen: Ik heb minder uren beschikbaar om te werken dan ik zou willen, maar dat is tegelijk een bewuste keuze, omdat ik mijn kindjes niet te lange dagen van huis wil. Nog geen drie zijn en naar school gaan waar de middagdutjes wegvallen blijkt zeer vermoeiend, en ik snap dat. Dus ben ik mezelf al een aantal jaar aan het leren om zo gefocust en onafgeleid mogelijk te werken. Dat is niet simpel, maar alles dat ik daarin steek krijg ik wel in vijfvoud terug, vind ik. Er is een enorm verschil tussen lang werken en hard werken, zo blijkt. Themadagen zijn een gigantische hulp, ik plan twee schrijfdagen in per week, waarin ik alleen maar dat probeer te doen en vaak shitloads gedaan krijg. Andere dagen richten zich meer op research en cases zoeken, nog andere op administratie en andere shizzle. Een van mijn belangrijkste inzichten op dat vlak haalde ik een paar jaar geleden uit een van mijn persoonlijke bijbels, Deep Work van Cal Newport, en ik haal daar nog elke dag mijn voordeel uit.
Over dingen niet doen: ik raak er meer van overtuigd dat het in het leven belangrijker is wat je niet doet dan wat je wel doet. Ik probeer zo bewust mogelijk om te springen met de 168 uur die ik elke week heb. Dat betekent voor mij en ons gezin dat we ervoor kiezen om onze kinderen nog geen buitenschoolse activiteiten te laten doen. Ik heb gezien hoe de zwemlessen inhakten op de rust die wij behoorlijk essentieel vinden, en kies er op dit moment voor om daar geen gewoonte van te maken. De vraag komt nog niet vanuit Flo (en die haar zwemlessen beginnen nog even niet), en pas recent een heel klein beetje vanuit Dexter (die zijn zwemlessen dus al achter de rug heeft, en nu zin heeft in iets anders. Misschien). We gaan dat bekijken, maar wel zo bewust mogelijk. Omdat ik weet dat een ja tegen het ene een neen tegen iets anders betekent. Op dit moment hebben mijn kinderen naast school geen agenda, los van wat speeldates en verjaardagsfeestjes, en dat betekent dat wij op den bots kunnen beslissen om op een gemiddelde zaterdag samen te gaan ontbijten of op bezoek te gaan bij iemand die ons dierbaar is zonder dat we ons in zeven bochten moeten wringen. Dat we niet leven volgens een schema van lesmomenten en ritjes van en naar. Dat is een persoonlijke keuze, en impliceert geen mening over mensen die daar wel voor kiezen. We do us. Ik heb zelf één activiteit per week door de kooklessen die ik volg, en probeer er maximum nog één iets bij te nemen ’s avonds. Liefst niet. En ik experimenteer op dit moment met dingen als niet elke week naar de supermarkt gaan. Niks kopen in november. Mijn boeken alleen naar de bib halen. Ik hou wel van dingen proberen en me afvragen of ze wel echt nodig zijn, of het gevolg zijn van een verhaal dat we onszelf vertellen.
Over tools: “Maak het zo simpel als mogelijk, maar niet simpeler“, las ik onlangs ergens. Dat is exact wat ik met de weinige tools die ik gebruik probeer te doen. Ik hecht er steeds meer aandacht aan om de tools die ik inschakel goed te leren gebruiken. Het zijn er steeds minder, dus dat scheelt. Anouck en ik hebben onze vijf favoriete productiviteitstools van het moment in een lijstje gegoten voor Werk & Leven, als je wilt kun je ze hieronder downloaden.
Over avonden en weekends: er was een tijd dat ik vaker ’s avonds en in het weekend werkte, maar dat zijn uitzonderingen geworden. Ik lees wel boeken voor het werk, maar meer doe ik doorgaans niet. Bewust. De manier waarop ik tegenwoordig werk staat me dat ook toe. Ik knal zo vaak tijdens de dag, omdat ik heb geleerd om gefocust voort te doen, dat ik veel meer gedaan krijg dan enkele jaren geleden. Toen gebeurde alles dat ik deed veel minder gefocust, en veel meer reactief dan nu. Nu weet ik elke dag wat ik wil doen, en hoeveel tijd ik mezelf toesta. Waardoor ik meer gedaan krijg in opmerkelijk minder uren dan vroeger.
Mijn afsluitroutine: ik probeer mijn werkdagen af te sluiten met het plannen van de dag erna, en ik gooi mijn mailbox ook nog eens open. Die open ik maar twee keer per dag, ’s ochtends en ’s avonds, behalve als ik op iets dringend zit te wachten om voort te kunnen, maar dat gebeurt steeds minder. De dringende brandjes worden geblust, en dan steek ik mijn computer in de kast en zet ik alles klaar voor als de kindjes bij thuiskomst een boterhammetje willen eten.
Mijn avondroutine: Dexter en Flo zitten elke avond (ja, ook in de vakantie) om half acht in bed, en vanaf dan is het tijd om te lezen, of mindless naar de tv te staren. Ik volg niks echt, dus ik prefereer minstens nog een uur lezen (een gegeven dat ervoor zorgt dat ik ondertussen aan mijn 37ste boek van het jaar bezig ben volgens Goodreads), en ga meestal rond tien uur naar bed. Waar ik mezelf toelaat om nog een kwartier op Reddit rond te hangen, en dan gaat het licht onverbiddelijk uit. Ik heb veel slaap nodig, en ik heb niet veel karakter, maar hier sta ik wel op.
Wil je meer weten over hoe ik werk met meer focus? In episode 13 van Werk & Leven hebben Anouck en ik het over dit onderwerp. Via deze link vind je alvast onze tien favoriete apps en tools van het moment. Downloaden maar!
Het is een beetje gek dat ik best graag blogs lees over werken en ondernemen, maar er hier zelden over schrijf. Er was eens een How I Work-blogpost, waar vreselijk veel fijne reacties en blogposts uit ontstonden, maar verder vind ik het vaak wat vreemd om over mijn werk als freelancer te bloggen. Misschien omdat veel van mijn opdrachtgevers meelezen, of omdat ik denk dat het een beetje saai is, ik weet het zelf niet goed. Vlak voor mijn zwangerschapsverlof kwam ex-collega Katrien langs voor een interview voor Zeker Van Haar Zaak, het netwerk voor vrouwelijke ondernemers (hoe zot dat ik dat überhaupt ben), en het resultaat daarvan staat deze week online, samen met een podcast van bijna een uur. Zeker doorklikken op de links onderaan als je hier de laatste maanden soms niet aan je trekken kwam als het gaat over werken, journalistiek en media, bloggen voor niks en voor geld, en andere onderwerpen.
Wat die podcast betreft: vooral daar heb ik zoveel fijne reacties op gehad. Mijn leaf luisterde in de auto en kwam thuis met de woorden “waarom begin jij eigenlijk niet met die podcast die je zo graag wil maken?”. Tegelijk kreeg ik op een dag wel drie voorstellen van mensen die samen met mij een podcast willen maken. En ja, ik wil heel graag, maar damn: vierentwintig uur in een dag en geen uur meer. Elk uur dat naar de podcast zou gaan zou een uur minder zijn om te bloggen/ iets leuks met mijn kinderen (waha, kinderen, zei ze!) te doen/ binnen een paar weken weer te werken. Hoe graag ik het ook zou doen en hoeveel ideeën er ook opborrelen als ik er nog maar aan denk, ik weet niet waar ik een extra uur zou halen, en volgens mij is een uur niks als het over podcasten gaat. Dju toch.
Maar dus, wie mij een uur wil horen ratelen met een bij momenten behoorlijk slordig West-Vlaams accent moet hier zijn, en het interview over freelancen staat hier. Ondertussen ben ik benieuwd of dat een thema is dat boeit, ook voor deze blog. Zijn er mensen die meer willen weten over zelfstandig zijn, schrijven als job of journalistiek? Ik lees graag in de reacties of ik daar in de toekomst al eens meer rond moet doen, misschien, eventueel.
Het is niet omdat ik al heel lang geen vragen meer heb beantwoord uit mijn [Ask Me Anything] dat ik ze vergeten ben. Toevallig kreeg ik de afgelopen dagen enkele mails in mijn inbox over mijn werk als freelance journalist. Over hoe je zoiets kan worden, waar je daarvoor moet zijn en of ik tips had voor mensen die zich aan een dergelijk avontuur willen wagen. Het ideale moment om eens wat vragen te beantwoorden die jullie een tijd geleden voor mij hadden over datzelfde thema.
Wanneer heb je besloten dat je journalist wilde worden? En hoe kijk je intussen terug op je carrière tot nu toe? Wat zijn je ambities of toekomstplannen?
Er een concreet moment opplakken is moeilijk, het lijkt alsof ik altijd heb geweten dat ik wilde schrijven. Ik wist evenwel niet of je er echt je job van kon maken, maar koos toch maar voor Communicatiebeheer optie Pers en Voorlichting, op mijn achttiende. Het begin van mijn so called carrière was heel hobbelig, ik vond geen werk en kwam op helpdesks en callcenters terecht die me weinig meer opleverden dan een burnout. Gelukkig was er deze blog, en de vele positieve reacties op mijn tekstjes, waardoor ik toch begon te geloven dat ik iets in me had waar ik misschien iets mee kon. Als ik nu terugkijk op het parcours dat ik heb afgelegd dan ben ik boven alles erg trots. Mijn mama was schoonmaakster en mijn papa militair, mijn wieg kon niet verder van de mediawereld staan dan hij stond, ik begon helemaal op nul en ben toch verder geraakt dan ik destijds ooit had durven dromen. Vorig jaar werd ik geïnterviewd door een oud-leraar uit mijn opleiding voor een filmpje over mensen die ergens waren geraakt in de mediawereld na hun studies aan mijn hogeschool, en toen overviel het besef me: ze gaan dit tonen aan de jonge mensen die er net als ik toen van dromen om nu te doen wat ik doe. Dat was een serieus momentje. Ik ben heel blij met mijn job zoals hij nu is, en mijn grootste plannen zijn beter worden in wat ik doe en nog meer stukken maken waar ik trots op ben. Onderweg zoveel mogelijk fijne ervaringen opdoen.
Wat als je vlotte pen ooit opgedroogd geraakt? heb je een plan B?
Ik ben banger voor het scenario waarin ik nooit voldoende tijd ga hebben om alles te schrijven dat ik wil schrijven dan het tegenovergestelde. Inspiratie is bij mij nooit een enorm probleem geweest. Waar ik me wel soms vragen over stel is de manier waarop de wereld waarin ik werk aan het veranderen is. Mensen zijn het gewend om teksten gratis te krijgen op het internet, en ik merk dat de druk op de magazines en kranten daardoor steeds groter wordt. Ik ben ervan overtuigd dat er altijd geschreven zal moeten worden, ik hoop alleen dat mensen nog zullen willen betalen voor mijn werk. Dat zou fijn zijn, want anders moet ik er iets op vinden. Dat lukt me vast wel, maar op dit moment heb ik geen plan B.
Wat wil je worden als je groot bent?
Goede vraag! Soms droom ik van weer een paar jaar gaan studeren, als ik eerlijk ben. Er zijn zoveel dingen die me interesseren, en een carrièreswitch lijkt me wel wat, soms. Sinds ik in therapie ben gegaan boeit psychologie me behoorlijk, en soms wou ik dat ik literatuurstudies kon doen, naast wat ik nu doe. Ik wil ook graag schrijver worden, van echte boeken, na het Blogboek is dat gevoel toch in mijn achterhoofd blijven hangen. Tegelijk vind ik oprecht dat ik de leukste job van de wereld heb, dus het is niet echt dringend, maar mijn opties openhouden blijft fijn.
Hoe reageer jij onder druk? Ben je eerder een stresskieken of toch redelijk zen? En wat doe je precies als je deadlines zich lijken op te hopen?
Ik ben een stresskieken dat dat gegeven draaglijk probeert te houden door haar leven in lijstjes te gieten. Dat heb ik geleerd van David Allen. Ik ga altijd op zoek naar de volgende acties, als ik de pedalen dreig kwijt te raken omdat ik met een paar projecten door elkaar moet bezig zijn dan zet ik me een half uur voor mijn notitieblok tot ik alles uit mijn hoofd heb gekregen en kan beginnen puzzelen met planningen en to do items. Wat niet wegneemt dat ik erg moeilijk om kan met dingen waarover ik geen controle heb. Fotografen die niet opdagen. Interviewees die plots toch niet meer geïnterviewd willen worden. Locaties die dubbel geboekt zijn. Dan kan ik echt wel tenonder gaan aan stress. Het voordeel daarvan is dat ik dan erg snel in probleemoplosmodus ga: even janken en dan mijn telefoon grijpen en lang genoeg rondbellen om dingen op te lossen is dan mijn beproefde tactiek.
Ik wil eigenlijk nog wel een boek uitbrengen. Had jij die “droom” ook en heeft het het gewenste gevoel/resultaat gegeven? Of zie je het groter?
Nog groter? Ik vond het eigenlijk al zot indrukwekkend toen ik mijn eigen echte boek voor de eerste keer in mijn handen kreeg. Het zal als kind dat zot was van boeken wel regelmatig door mijn hoofd gegaan zijn, dat een echte schrijver worden toch wel onwaarschijnlijk cool zou zijn. Ik wist ook dat het iets was dat ik me op mijn sterfbed zou beklagen als ik het niet had gedaan, en dat was ook een drijfveer. Ik was best tevreden met het resultaat en nog meer met de fijne reacties, en als het proces van geld verdienen met een boek wat vlotter liep dan het in de realiteit doet dan had ik er vast al drie extra geschreven. Ik sluit niet uit dat ik het nog eens doe, maar op dit moment zijn er geen concrete plannen. Al zitten er wel wat ideeën in mijn hoofd voor ooit, als mijn huis is afbetaald of ik plots een vat vol vrije tijd op mijn stoep vind.
Na het beantwoorden van deze vragen overviel het besef me dat ik hier nog maar bitter weinig over mijn werk heb geschreven (wel over de tools die ik ervoor gebruik). Misschien hebben jullie wel nog meer vragen. Hou jullie zeker niet in, mocht er interesse zijn pik ik ze een van de volgende weken wel nog eens op in een nieuwe post.
Zo tof, al die fijne reacties op mijn laatste blogpost. Er waren nogal wat vragen, en dus ga ik mijn best doen om daar nog wat licht op te schijnen. En per tool uit te leggen hoe ik hem precies gebruik, in de hoop dat mijn work flow een beetje duidelijker wordt.
Mail voor Mac
Veel vertrekt vanuit mijn mailbox. Ik probeer die zo leeg mogelijk te houden, omdat ik zo hard kan genieten van die dertien seconden per jaar waarop ik al mijn mails heb afgewerkt. Als iemand me mailt met de vraag of mijn column kan ingeleverd worden op 1 november zet ik een to do met als deadline 1 november in Omnifocus en verdwijnt de mail in de map “afgewerkt”.
Omnifocus
Gebruik ik voor al mijn werk- en persoonlijke projecten. Ik was op zoek naar een systeem dat waterdicht was, en dat is Omnifocus, zo lang je maar elke mogelijke to do in de inbox stopt van zodra die zich aandient. Ik gooi er alles in en om de dag zet ik elke to do bij het juiste project. Elk artikel is bij mij een project, waaronder verschillende acties vallen. Van fotograaf bellen tot visagist boeken tot tekst laten nalezen. Mijn blog is ook een project, met de blogposts die gepland staan als verschillende acties. Wie Getting Things Done heeft gelezen weet dat het principe van het bepalen van de “volgende actie” een van de fundamenten van het systeem is. Ik werk ook op die manier. Bij de werkprojecten krijgt “tekst indienen” telkens de ultieme deadlinedatum mee, zodat alles mooi in een chronologische lijst staat.
Ik ben ook heel hard fan van de uitgestelde projecten. Dat zijn lijsten die je bijhoudt voor ooit, zonder dat ze tussen je actieve to do’s komen te staan. Wish lists, give lists, recepten die ik wil uittesten, boekjes voor Dexter, nummers die ik nog wil downloaden, ik heb voor tientallen zaken een lijstje.
Evernote
Evernote is mijn gigantische, doorzoekbare fichebak. Als ik iets niet wil vergeten, dan krijgt het een fiche. Recente fiches zijn “Quotes van Dexter”, “Factuur oktober” en “Link love 21”, waarin ik de links voor die reeks verzamel. Maar ik heb ook al mijn logins in Evernote staan, en planningen, foto’s van wijnetiketten en notitieblaadjes (die kan je ook doorzoeken als je een Premium account hebt), notities van workshops, een tabel met mijn gewicht van de laatste jaren, een lijst met wat er op dit moment in mijn diepvries zit, en nog vanalles. Ik werk niet met notitieboekjes binnen Evernote, ook zelden met tags, omdat de zoekfunctie fenomenaal is. Ik gooi er dus honderden fiches in zonder me iets van volg- of andere ordes aan te trekken, en vind alles terug in wat voor een buitenstaander vast een gigantische chaos lijkt. Ik zou nog moeilijk zonder de groene olifant kunnen, moet ik eerlijk toegeven.
Deskplanner van de Hema
Een papieren krabbelversie van mijn iCal, zonder Youri zijn gesyncte deel erop. Niet essentieel, ik vind het gewoon fijn om een overzicht te hebben en dingen te verslepen van dag of aan te duiden in fluo. Eerder “als ik dat maandag doe en dat woensdag, dan haal ik zeker mijn deadline van vrijdag” dan dat het overeen komt met wat ik in Omnifocus zet. Wie dit trouwens graag online doet kan ik Trello van harte aanraden.
To do boekje
Niet meer dan dat. Ik scheurde altijd overal blaadjes van los om ’s ochtends mijn to do’s op te krabbelen, en nu zitten ze properkes in één boekje. Want ook al zitten die doorgaans ook wel in Omnifocus, toch zie ik ze graag nog gedetailleerder staan. In Omnifocus staat niet elke dag “adverteerders terugmailen” of “brood halen”, terwijl zo’n zaken wel in mijn boekje staan.
En dat is het zowat, denk ik. Is dat een beetje duidelijk? Het lijkt veel, maar alles heeft zijn functie, en het werkt. Voor mij. Ik snap dat andere mensen heel andere werkmanieren hebben en zich niet kunnen inbeelden dat ze mijn systeem zouden moeten gebruiken.
Oh, en voor diegene die vroeg naar mijn balpenelastiek: die is van Papelote, en ik kocht hem bij Buchbar.
Hapjesprincess stelde zich de vraag wat Pocket dan weer meer kan bieden dan Evernote. Ik gebruik Evernote niet voor het bijhouden van artikels, omdat ik Pocket daar veel geschikter en vooral overzichtelijker voor vind. Dus misschien niet meer, ik vind het vooral beter geschikt voor die ene taak van bookmarken voor later.
Wil je graag meer blogposts lezen over de werkwijze van anderen?
Eén van mijn favoriete dingen op internet naast filmpjes van mensen die vallen is de How I Work-reeks van Lifehacker. In die reeks delen geweldig boeiende mensen hun werkroutines en shortcuts. Aangezien niemand bij Lifehacker mij geweldig boeiend genoeg schijnt te vinden om een lijntje mijn richting uit te gooien deel ik het dan maar zelf.
Huidige job: freelance journalist voor De Standaard Magazine en Sanoma Magazines Belgium Huidige mobiele toestellen: iPhone 6, iPad 3, Kindle Paperwhite Huidige computer: Macbook Pro Retina
Zonder welke apps/tools/software kun jij niet werken en waarom?
Als het op plannen en to do lijstjes aankomt reken ik volledig op de magische krachten van Omnifocus. Ik kocht dit programma na het lezen van Getting Things Done van David Allen, omdat de interface voort borduurt op dat systeem. En hoewel ik het boek dringend nog eens zou moeten herlezen helpt het me wel nog steeds om zo efficiënt mogelijk te werken en niet te verzuipen in de chaos van verschillende opdrachten voor verschillende opdrachtgevers die allemaal door elkaar lopen en waarbij een fotograaf vergeten te bellen betekent dat ik serieus in de shit raak. En ik niet alleen.
Evernote is dan weer mijn trouwe buddy om allerhande notities bij te houden, of foto’s van een bord met treinuren die ik later nog nodig kan hebben, of het etiket van de beste wijn ooit. Ik steek er mijn najaarsplanning voor de krant in, heb een file voor elke opdracht waarop ik de telefoonnummers van mensen die van belang zijn voor een stuk bijhoud. Alles synct tussen mijn iPad, laptop en iPhone, perfect voor als ik onderweg ben en tijd over heb om een telefoontje te plegen. Ook handig voor notities van vergaderingen, bijvoorbeeld.
Mijn desktop planner van de Hema. Elke zondagavond hou ik me een half uur bezig met het plannen van mijn week. En ja, ik gebruik iCal als een bezetene, maar deze papieren planner heb ik om mijn to do’s visueel te plannen en dingen op te schrijven als: “eten dat op moet: 6 eitjes, restje rijst, pitabroodjes” en “ZWEMMEN!”. Ik zet er ook mijn weekmenu op. In principe zou ik ook zonder de planner kunnen, maar ik hou van het doorstrepen en plannen en uittekenen van mijn week op papier, omdat het zorgt voor overzicht en rust in mijn hoofd. En het eet geen brood, so there.
Voor de rest gebruik ik Pocket om artikels te bookmarken waar ik geen tijd voor heb, Bloglovin’ om blogs te lezen, Write voor iPad om onderweg stukjes te schrijven, en Simplenote om snel iets te noteren dat ik niet mag vergeten.
Hoe ziet je bureau eruit?
Ik heb geen bureau. Of beter: ik heb er twee. Soms drie. Ik werk of thuis, waar mijn bureauruimte door omstandigheden een kinderkamer is geworden en ik als een sukkelaar op een slechte stoel aan de salontafel werk. Wat nefaste gevolgen heeft voor de huidige staat van mijn rug. Om niet hele dagen alleen thuis te zitten werk ik enkele keren per week in het bedrijf van mijn speciale andere, en heel af en toe werk ik nog eens op een waarachtige redactie. Mijn bureau ziet er dus elke dag anders uit, en altijd zonder kadertjes aan de muur.
Wat is je beste tijdsbesparende shortcut/lifehack?
Ik heb soms een beetje last van de afleiding van sociale media. Als ik voel dat ik de focus van een Jack Russel op speed heb zet ik mijn Pomodoro timer aan. Het systeem bestaat eruit om in hypergefocuste blokken van 25 minuten te werken met korte pauzes tussen. Ik doe het niet elke dag, maar als ik het doe krijg ik wel zot veel gedaan. En ik ben al zo’n rappe.
Wat is je favoriete to do list manager?
Naast Omnifocus op scherm heb ik een notitieboekje dat ik enkel gebruik voor mijn to do’s. Elke dag een pagina, waarop ik zoveel mag krabbelen en schrappen als ik wil. Daarop staan ook dingen die anders mijn officiële lijst niet halen, zoals “keuken opruimen” en “naar meme bellen”. Het marcheert, dus ik ben blij.
Is er naast je telefoon en computer een gadget waar je niet zonder kan?
Mijn Kindle, omdat ik het geweldig vind dat ik altijd een berg boeken in mijn handtas heb zitten en dat ding nooit meer dan 206 gram weegt. En aangezien ik moet vertrouwen op de batterij van mijn iPhone en we allemaal weten wat voor een geweldig slecht idee dat is ben ik ook wel content met mijn mobiele lader van Innergie.
In welke alledaagse bezigheid ben jij beter dan de rest? Wat is je geheim?
Ik hoor vaak dat ik zo georganiseerd ben, en dat is ook zo. Dat is vooral omdat ik zot word van chaos. Ik hou niet van mensen die beloven dat ze gaan bellen en dan niet bellen. Ik hou niet van mensen die te laat komen, of zelfs niet. Ik hou niet van mensen die zeggen dat ze iets gaan doen en het dan niet doen, of enkel nadat je ze zevenendertig keer hebt gebeld of gemaild. Als ik zeg dat ik iets ga doen, dan probeer ik het ook echt te doen. En dus wil dat zeggen dat alles waarop ik ja zeg in mijn inbox van Omnifocus wordt gezet, om dan later in de juiste lijst te verdwijnen met de juiste afhandelingsdatum. Ik heb een behoorlijk slecht geheugen, en ik weiger mij daarbij neer te leggen. Ik lijk dus heel goed in onthouden en doen wat ik zeg dat ik ga doen, maar dat is alleen maar omdat ik dat van mezelf eis. Het komt niet natuurlijk. At all.
Waar luister je naar terwijl je werkt?
Allerliefst het geluid van de stilte. Als ik thuis werk gaat er geen radio aan. Soms, als ik mijn namiddagdip heb bereikt en het beste eraf is, steek ik Spotify even in gang, maar het mag allemaal niet te lang duren. Ik word erg snel afgeleid, en kan bijvoorbeeld ook niet goed lezen als de tv aanligt.
Een introvert die geweldig haar best doet om te doen alsof ze extrovert is.
Hoe ziet je slaaproutine eruit?
Ik ben een ochtendmens en werk het best vroeg. Ik heb al vaak gedacht dat om vijf uur opstaan om een paar uur in alle stilte te werken zo hard mijn ding zou zijn. Maar zoals het nu is zit ik meestal rond tien uur in bed en slaap ik tot zes. Works like a charm.
Vul in: ik zou graag _____________ deze vraagjes laten beantwoorden.
Jou! Iedereen! Ik vind dit boeiend, dus doe zeker mee op je eigen blog en dan kom ik gegarandeerd lezen. Post wel even een link hierheen en in de comments, dan. Voor de rest zou ik het tof vinden om te lezen hoe Steve Jobs werkte, of Walt Disney, of Leo Babauta van Zen Habits, en Gala Darling. To name a few.
Wat is het beste advies dat je ooit kreeg?
“Al de andere mensen doen ook maar iets”.
Is er iets dat je hieraan wilt toevoegen dat ook interessant kan zijn voor je lezers?
Ik geloof heel hard in voorbereiding. Ik weet dat dat niet voor iedereen zo is, en ik heb soms het gevoel dat mensen mijn geplan een beetje freaky vinden. Dat is vast ook zo, ik hou van controle en lijstjes en doorstrepen. Niet omdat dat zo geweldig is, maar omdat ik niet hou van de stress van onderweg zijn en iemand willen bereiken maar het telefoonnummer niet zitten hebben. Of van vergaderingen waarop mensen een uur nodig hebben om na te denken, terwijl ik al op voorhand heb nagedacht zodat ik andere mensen hun kostbare tijd niet ter plekke moet verspillen. Van door een supermarkt lopen terwijl ik doodop ben en enkel maar zin hebben om naar diepvriespizza te grijpen, omdat ik op vrijdag geen weekmenu heb gemaakt. Ik begin meer en meer in te zien dat tijd het kostbaarste is dat ik heb, en ik merk dat voorbereiding heel veel frustratie wegneemt. Maar dat is vaneigens persoonlijk.
Zin om mee te doen? Ik zou het helemaal geweldig vinden om te lezen hoe jij werkt. Deel zeker een link in de comments als je erover hebt geblogd, en link even naar hier in je post.
Ik zat op het Bedrijf. Mijn telefoon rinkelde. Ik nam dan maar op. Wat moet je anders?
“Ik heb iemand aan de lijn die een paar vraagjes heeft voor zijn eindwerk”, zei redactiesecretaresse I.
“Zou jij hem even kunnen helpen?”
En doorschakelen deed ze, nog voor ik helemaal zeker was van wel.
“Hallo?”, sprak ik zo professioneel en journalistiek mogelijk.
“Hallo mevrouw, met die en die van die en die school, ik maak een eindwerk over [insert iets waar ik me werkelijk niets bij kan voorstellen]”, sprak de jongen. Hij las het duidelijk af van een blad.
“Zou ik u enkele vragen mogen stellen?”
“Doe maar”, zei ik vriendelijk doch nog steeds professioneel, en ik vroeg me af hoe vaak de jongen dit gesprek had uitgesteld. Als hij een beetje mee had van mij op die leeftijd minstens zeven jaar.
“Wat vindt u van de band tussen PR-bedrijven en de journalistiek?” vroeg de jongen.
Hij deed het op dezelfde toon waarop je “eet je iets mee?” zegt.
Ik voelde mijn mond droog worden. Zweetpareltjes tekenden zich af op mijn fronsende voorhoofd.
“Wat bedoelt u daar eigenlijk precies mee?” vroeg ik om tijd te winnen. PR-bedrijven? Que le fuque?!
“Hoe u de band ziet tussen PR-bedrijven en uw medium”, probeerde de jongen opnieuw.
“Hmmm”, zei ik.
De jongen bleef stil.
Ik ook, maar minder lang dan hij. Anders werd het wel heel ongemakkelijk.
“Ik interview eigenlijk vooral BV’s”, zei ik uiteindelijk, naar waarheid.
“Oke”, zei de jongen beleefd.
“Maar ik heb een collega!”, riep ik, een beetje high van de geniale oplossing die zich plots aan me openbaarde.
“Die doet iets met PR-bedrijven, hoor. Ofzo.”
Desbetreffende collega schoot mij neer met haar ogen toen ik aanstalten maakte om haar door te geven.En het hielp vast niet dat ik de hoorn in haar richting duwde als kon hij elk moment ontploffen. Maar overnemen deed ze, moehaha. Mijn lichaam ontspande zich al na een paar seconden weer, maar de overheersende emotie bleef hangen. “Heel de nacht geblokt voor een examen, en toch geen zak kunnen invullen.”
Na een kwartier haakte mijn PR-collega de hoorn weer in.
“Dat was vreemd”, zei ze.
“Op het einde zei hij: bedankt voor uw zeer interessante antwoorden.”
Ik voelde een gigantische steek van jaloezie door mijn hart gaan, maar liet niks merken.
Vorig jaar deze periode. Na maanden van mezelf een oog uitstressen omwille van te veel werk en te weinig uren, was ik op het geniale idee gekomen om er nog iets bij te nemen. Een podcast, hoe cool zou het zijn? Lullen in een microfoon an sich bleek niet meteen het grote probleem, iemand vinden 
Ik heb in het verleden al gepolst naar wat jullie van mij willen weten. In het verlengde van mijn 
Het is een beetje gek dat ik best graag blogs lees over werken en ondernemen, maar er hier zelden over schrijf. Er was eens 
Het is niet omdat ik al heel lang geen vragen meer heb beantwoord uit mijn [
Ik zat op het Bedrijf. Mijn telefoon rinkelde. Ik nam dan maar op. Wat moet je anders?