Weten jullie nog, die keer dat ik mezelf heb verloot voor Syrië? En enkelen onder jullie van “biediebiediebiedie” deden omdat Ineken de prijs wegkaapte in plaats van zijzelf? Wel, goed nieuws, want ik verloot nog een keer dezelfde prijs voor een goed doel. Deze keer via Flair, om geld in te zamelen voor de Filipijnen.

De deal is hetzelfde: drie uur blogcoaching, met koffie en taart, bij jou in de buurt.

En mocht je nog liever jeuk krijgen op plaatsen waar je niet bij kunt om te krabben dan dat je met mij een koffie zou moeten gaan drinken, dan is er nog goed nieuws: mijn collega’s verloten zichzelf ook.

Privékookles van Evelien Rutten kunnen winnen voor maar zo’n kleingeprijsd tombolaticketje, mee kunnen lopen met Elise Vanhecke die een BV gaat interviewen of lunchdaten met Kristin Stoffels en Sean D’Hondt, ik zweer het u: dat zijn geweldig coole prijzen om te winnen. En zo zijn er nog een berg andere dingen die zwaar de moeite zijn. Ik zou dus maar een paar lotjes gaan kopen als ik u was.

Toen ik onlangs vroeg wat jullie graag op Tales from the Crib wilden zien was één van de antwoorden: de crib. Haha, that makes sense, I guess. Als ik een huis had dat ook maar enigzins af was dan zou ik van die coole foto’s nemen waarin er een hipster dekentje op onze zetel ligt en het licht supermooi op onze Eames schommelstoel valt, maar dat is niet meteen het geval. Om eerlijk te zijn zijn de werken aan de crib een beetje gestrand toen we beseften dat we hier geen jaren meer gaan wonen. Resultaat: er is nog niet eens geschilderd in de living. Er hangt nog altijd geen verlichting in de gang. Als mensen mij vragen waar ik in godsnaam de tijd vandaan haal om alle dingen te doen die ik doe, dan kan ik daar twee dingen op antwoorden: zelden tv kijken, en uw huis niet opdoen. Ha!

Maar goed, er zijn dingen in dit huis die ik natuurlijk wel gewoon leuk vind. Ik heb er wat foto’s van genomen, dan hebben jullie een gedacht. Remember: kadrage is alles.

Deze Westinghouse koelkast uit de jaren vijftig doet dienst als drankkast in de living, en als magneetbord voor foto’s, geboortekaartjes en nog vanalles. Hij werkt nog, maar omdat dat energie schijnt te vreten steken we hem niet meer in het stopcontact. We hebben hem jaren geleden gekocht voor honderd euro in de kringloopwinkel en rood laten spuiten door onze schoonbroer die carrossier is. Zeer content van, één van mijn favoriete stukken in de crib for sure.

Over ons hele huis staan fietjefatjerietjes vanop rommelmarkten en de letters die ik ooit heb verzameld maar waarmee ik een beetje ben gestopt.

Op elke reis die we gemaakt hebben gingen we op zoek naar het meest clichématige souvenirtje dat er te koop was, en die hobby is ondertussen uitgegroeid tot een serieuze verzameling op onze schouw. Love love love onze klompjes uit Amsterdam en ons mini vrijheidsbeeldje naast onze kitscherige schelp uit de Florida Keys. Aaah, the memories.

Ik weet het, ik heb ooit tegen iedereen die het horen wilde verkondigd dat ik weinig speelgoed zou toelaten in ons huis, maar ik heb ook verkondigd dat hij voor zijn tweede verjaardag geen tv zou mogen kijken. Om jezelf te bescheuren, de dingen die je verkondigt over het ouderschap en hoe het aan te pakken als je nog nooit langer dan een uur met een baby in dezelfde ruimte hebt doorgebracht. Hierboven: een hoek in ons huis. Ik moet dringend eens zo’n speelgoedbakken gaan kopen in de IKEA.

Het helpt niet.

In onze volgende crib willen we een paar dingen anders doen. Minder brol, vooral. Ooit vond ik dat brol je huis meer persoonlijkheid geeft, en dat zal ook wel, maar na een tijd heb je het ook echt wel gehad met die persoonlijkheid. Zeker als die nogal rommelig is.

Cleaner dus, en meer ruimte, meer licht, meer open keuken. Iets voor binnen dit en een jaar of twee, zo gokken wij. We hebben al iets op het oog waarover we in februari meer nieuws krijgen, dus dat is best spannend. Very much looking forward, eigenlijk, want ik heb erg hard het gevoel dat ik nu, bij crib nummer drie, pas echt weet wat ik zeker wel wil, en nog veel meer: wat echt compleet van zijn leven over mijn dood lijk niet meer.

Haar verhaal had uitgebreid in de lokale kranten gestaan, negen jaar geleden. Natuurlijk. Het was dan ook een vreselijk verhaal. Zij, een meisje van vijftien, dat een paar jaar eerder haar enige broer was verloren in een verkeersongeval. De broer waarmee haar vader zo’n fantastisch goede band had gehad dat ze onbewust moest glimlachen toen ze me over hen vertelde. Ik vond het zo mooi dat ze haar broer “broer” noemde tijdens het gesprek. Enkele jaren na het ongeval had haar mama van 42 plots terminale kanker gekregen. En temidden van dat vreselijke gegeven kreeg haar vader ook nog eens te horen dat ook hij kanker had. Hij was net de vijftig gepasseerd.

Ik zat in de living van Silvie, die toevallig vlak bij mijn oud studentenkot lag. Ik was er voor het interview nog eens aan voorbijgelopen omdat ik iets te vroeg was, en het terugzien had me weemoedig doen terugdenken aan de tijd dat mijn mama er de ramen van had staan poetsen en me had geholpen om kastjes van in de Brico naar boven te sleuren. Hoe het toen leek alsof ze er heel mijn leven zou zijn, had ik nog gedacht.

Silvie vertelde me een half uurtje later hoe haar papa, die nochtans goede overlevingskansen had gehad, in de week dat haar moeder werd begraven zo slecht op de chemotherapie reageerde dat hij vijf dagen na haar overleed. Op de dag van haar begrafenis. Silvie was helemaal alleen achtergebleven van een gezin van vier. Op haar vijftiende.

Omdat ze andere mensen die het zwaar hebben wilde inspireren om toch verder te doen wilde ze me heel graag haar verhaal vertellen. Ik zei haar dat ik zo onder de indruk was. Van haar verhaal. Van haar. Van hoe positief ze was, en hoe strijdlustig om het beste uit elke dag te halen. De dag na het interview zag ik Silvie plots in het publiek zitten bij Kobe Ilsen in Volt. Een doodgewoon, onopvallend meisje van vierentwintig. En ik bedacht me dat niemand daar ook maar een idee had van wat zij ooit had meegemaakt. En hoe vreemd dat is.

Sommige verhalen ga ik van mijn leven niet meer vergeten, en één ervan staat deze week in Flair.