Ik zei het al, ik klauter langzaam maar zeker uit mijn winterdip. Dat voel ik misschien nog het meeste aan hoe mijn ogen zich weer openen voor doodgewone dingen. Mijn lievelingsrubriek in De Standaard Magazine, misschien enigszins beïnvloed door het feit dat ik hem bedacht en elke week trouw vul.

Deze doodgewone dingen deden mijn hart recent zingen:

Het haar van mijn dochter kammen. Het is de combinatie van het kunnen afvinken van haar in bad gedaan hebben, de geur van de Mustela wasgel, en het feit dat het doorkammen tegenwoordig vredig en zonder wenen gaat. Hoe dat komt? Met dank aan deze blogpost. Life altering.  Of toch minstens na het badje-altering.

Kindjes in pyjama. Zeker als ze vers uit bad komen. En elkaar de haren even niet uit de hoofden snakken. In het verlengde daarvan: de kindjes die onverwacht lief doen tegen elkaar. Plots een hele dikke knuffel geven, zonder dat wij dat hebben voorgesteld. Dexter die komt vragen hoe hij “liefste Flo” moet schrijven op een tekening voor zijn zus. Flo die een dekentje op een zieke, slapende Dexter gaat leggen en even zachtjes met haar hand over zijn hoofdje wrijft. Exploderend moederhart alert.

Avondwandelen. Ik deed dat al geweldig graag als kind. Toen was het met mijn neef G., die vorig jaar zelfmoord pleegde en ik heb daar toen niet over geschreven omdat ik niet goed wist hoe. Maar ik moet er vaak aan denken als ik na bedtijd van de kindjes naar buiten stap voor een grote toer, hoe wij dat vroeger ook altijd deden als we allebei bij mijn grootouders aan zee bleven slapen en hoe lang dat soms geleden lijkt. Ik zie zoveel moois, er is bijna geen mens op straat, ik word makkelijk geraakt door mooie dingen, ik luister naar podcasts of naar de stilte of geluiden van de omgeving, en ik kom altijd als nieuw terug.

Een boek waarin ik op elke pagina zinnen wil onderlijnen. Ik ben bezig aan een boek waarin het nog veel erger is: meermaals per pagina. Soms heelder pagina’s. Weg van Liefde van Alain De Botton. Lees het.

Een inspiratie crush. Soms heb ik dat, meestal online. Tarzan Kay. Amy Porterfield. Mel Robbins. Pat Flynn. Cal Newport. Dat ik alle YouTube video’s wil zien waarin de mens opduikt, en elke podcast opzoek waarin ook maar iets door of over hen wordt gezegd. Ik vind dat de max. Ik wou dat ik meer tijd had voor inspiratie crushes en het me erop smijten.

Erwtjes halen bij de bioboer op de markt van Ieper en die doppen met de kindjes. En daarna opeten, dat spreekt.

Verse bloemen in huis. Er was een tijd dat ik dat zijn geld en moeite niet waard vond, maar tegenwoordig vul ik mijn huis elk weekend met bloemen en zie ik dat als een manier om mezelf en mijn huis graag te zien. Ik word er heel blij van. Zeker als ze in mijn fantastische nieuwe vazen van Foekje Fleur zitten.

Een foto nemen waarmee ik een van mijn kindjes weet te typeren. Dat je al bij het afdrukken denkt: dat is haar zo hard. Zoals die hierboven, die ik nam nadat Flo in een chocolate cake high terechtgekomen was. Dat is haar zo hard.

Mijn vorige lijstje doodgewone dingen lees je trouwens hier.
Hier deelde ik mijn vijftien favoriete doodgewone dingen van anderen.

Zin om jullie doodgewone dingen te delen?
Post ze in de reacties hieronder, of deel gerust een link naar jouw lijstje, dan komen we lezen. 

1. OMG, we hebben een verhuisdatum. En hopen zo hard dat we die deadline halen. Er is een verhuisplan, met dank aan de geweldige Ilse van In Orde. Waarover later meer. Een verhuisdatum voelt als licht aan het einde van een tunnel, maar tegelijk weet ik ook dat het dan nog allemaal moet beginnen. Ik heb er zin in. Ik ben weer graag in dat huis, nadat de hemel recent nog eens op ons hoofd dreigde te vallen. Duimen, zo hard duimen, dat het zo blijft. We hebben ook een bad, ondertussen. Wat meer heeft een mens nodig?

2. Vorige week een fijne dag gepasseerd door eerst met een bende kindjes in de Palingbeek de 600000 beeldjes te gaan bekijken (indrukwekkend!), en daarna in een trek door Croq’odiel te gaan checken, het pas geopende restaurantje van Joke Michiel van Souvenir, dat ondertussen in Gent zit. Binnenkort een review, maar ik kan al zeggen dat het heel gezellig en lekker was. En dat er een Pinterestwaardige speelhoek is waardoor ouders eens even compleet op hun gemak zijn. Voor tien minuten. Zoveel extra punten.

3. Ik heb het gevoel dat ik aan het ontwaken ben uit mijn winterdip. Ik heb weer zin om ver te wandelen, mijn eetpatroon trekt na maanden van brol eindelijk weer op iets dat ik zou durven voorleggen aan mijn dokter, ik drink eindelijk eindelijk geen cola light meer en ik hoop zo hard dat ik het deze keer wel weet vol te houden, want het is de enige verslaving waar ik maar niet vanaf raak. Tot nu, lijkt het, want het lukt en ik geloof erin dat het gaat blijven lukken. Mijn tandarts zal content zijn, en mijn maag ook, want ik hoorde onlangs iemand op tv zeggen dat je net zo goed een blikje verf kunt drinken. Ouch.

4. Zo’n mooi boek gelezen, net. Een kinderboek, dan nog. Lampje van Annet Schaap deed me terugdenken aan de beste kinderboeken die ik las als kleine lilith, ja, zelfs aan Roald Dahl. Maar dan op een hele goede manier, niet op een die denkt ook dat ze Roald Dahl is zekers-manier. Supermooie taal, zot verhaal, alle reviews die het boek bejubelen zijn waar. Ik kan niet wachten tot Dexter oud genoeg is en voldoende geduld heeft voor dit soort verhalen die je helemaal in hun greep kunnen houden.

5. Ik ga Lieve en Aljosja zo missen. Hebben jullie dat ook? Net als mijn Topdokters. Ik kijk al bijna geen tv, en als de enige programma’s die ik dan wel bekijk wegvallen dan doet dat een beetje pijn. De Mol is te moeilijk en inspannend voor deze uitputtende levensfase, vrees ik. Waar moet ik heen?