De Kattenstoet was de max. Met twee kindjes die met open mond heel de stoet hebben bekeken en kilo’s snoep opvingen en kregen van de rijen bejaarde Engelsen voor ons. Met Cieper de poes die ons zo maar even photobombde aan de Menenpoort. Met perfect stoetweer zonder een druppel regen, en een indrukwekkende kattenworp vanop de Lakenhalle. Topweekend à Ypres, quoi.
We zijn net terug van twee dagen Disneyland. Dat lag al lang vast wegens twee studiedagen en paste zoals altijd compleet niet in onze chaotische werk- en bouwplanning, maar het was wel tof en het was goed dat we er even uit waren.
Ik ben ondertussen zo maar even vijftig dagen gestopt met cola light en andere frisdrank drinken, en aangezien mijn vorige pogingen altijd na een paar dagen zijn gestrand is dat het langste sinds dertig jaar. I KNOW!! Om dat te vieren heb ik mezelf zo’n fancy schmancy spuitwatermachien cadeau gedaan, en ik ben er zo content mee. Geen plastieken flessen meer, altijd spuitwater en mijn god, ik ben iemand geworden die blij is met een machine die spuitwater kan maken wtf.
The Handmaid’s Tale ontdekt. Compleet geen tijd voor The Handmaid’s Tale, maar hoe goed is die serie? Even serieus. En zelfs ik zie waarom mensen vinden dat Elisabeth Moss op mij lijkt. Of ik op Elisabeth Moss, hoe je het wilt bekijken. Ik ben betrekkelijk zeker dat ik die rode kap zou rocken.
Het is pokkedruk met de verhuis die eraan komt (uw plaat blijft hangen, lilithu) en het huis dat af moet, en het is niet evident, maar ik geraak nog altijd door mijn werk en deadlines. Ik heb daar maar een grote truc voor, en dat is batching als een onnozelaar. Volgende vrijdag geef ik een workshop over mijn favoriete productiviteitstruc op de eerste Productivity Friday van Werk & Leven, net als mijn collega Anouck, die er net zo’n fan van is als ik. Er zijn nog een paar plaatsjes maar niet veel meer. Wil je erbij zijn, schrijf je dan zeker in, want de inschrijvingen worden binnenkort afgesloten zodat we iedereen kunnen voorzien van een heerlijk ontbijt en een toffe goodie bag. Kom gerust af, het gaat leutig zijn. Ik doe dat niet veel, workshops geven, maar ik doe dat wreed graag, en naar het schijnt met enthousiasme.En ik lijk op Elisabeth Moss. Mits het juiste licht.
Dus ik zou niet twijfelen.
In Ieper gaat de Kattenstoet om de drie jaar uit.
Dat is nogal wat.
Mijn Ieperliefde is elke dag groot, maar misschien nog het grootste in kattenstoetjaren.
Vijf kattenstoetjaren geleden zat ik op zaterdagnamiddag vanop een terras naar de nog lege tribune te kijken. Naast me zat een jongen die ik nog maar een paar weken kende. Het was 2003, ik legde hem uit wat al die Japanners met kattenoortjes deden op de markt van de stad waar hij nog bijna nooit was geweest, en had het gevoel dat de dingen misschien eindelijk zouden beginnen keren. De dag erna ging ik nog alleen naar de Kattenstoet, alle volgende met de jongen.
In 2006 was het een koude stoet. Dat weet ik, want mijn mama was mee, voor de allerlaatste keer, maar dat wisten we toen nog net niet. Mijn mama had koud, en pijn, maar we wisten niet goed waardoor. Youri en ik hadden een huis gekocht, en ik was ongelooflijk zenuwachtig omdat het naar alle waarschijnlijkheid mijn laatste kattenstoet met een BMI van 47 zou worden. Nog maar een paar weken. De dansende katjes konden mijn gedachten maar even verzetten, maar het was toch iets.
2009. De eerste zonder mijn mama. Gek dat ik er voor de rest bijna niks meer van weet.
2012. Hoogzwanger van Dexter. Lang gedacht dat ik er daardoor misschien niet bij zou kunnen zijn, maar het lukte. Met een stampende baby tegen mijn ribben.
2015. De eerste met Dexter, wat ik compleet geweldig vond, want ik zag mezelf als kind elke keer als ik naar zijn enthousiasme keek. Niet dat het toen alleen rozengeur was, integendeel. Youri’s mama werd steeds zieker en de situatie steeds uitzichtlozer, maar die namiddag dachten we daar even wat minder aan. Wat goed was, in loodzware periodes, wisten we ondertussen uit ervaring.
Morgen die van 2018, de eerste met Flo. Vanavond mogen de kindjes lang opblijven om naar de vooravond te gaan, die ik misschien nog leuker vind dan de stoet zelf. Dat wil heel wat zeggen.
En hopelijk niet met lege dozen, zoals deze madam met klak en precies maar weinig goesting.
Nog een week of elf te gaan, als alles gaat zoals ik hoop.
Ik weet nog dat ik tijdens mijn zwangerschappen dacht dat dat een eeuwigheid was, even niesde (of zo leek het, en dan heb ik het niet over de bevallingen), en een baby in mijn armen had. Dat gaat daar dus rap zijn.
Ik heb gigantisch veel geluk dat Ilse van In Orde mij helpt verhuizen. Echt, ik blog daar binnenkort nog wat meer over, maar een verhuiscoach hebben, waw, dat maakt mijn leven nu eens zoveel makkelijker en vooral overzichtelijker.
Ik heb een to do lijst. In Asana. (geen idee wat dat wondermiddel is? Luister dan zeker naar episode 5 van Werk & Leven, over how to get shit done, en nerdgasm away)
Daar staat veel op, op die Asana-lijst, en vooral: daar staat gigantisch veel op dat ik anders zeker was vergeten.
Transportbouten voor de wasmachine, anyone? :aah:
Om maar te zeggen: ik voel de hete adem van de verhuis in mijn nek, ineens.
Naast de nog hetere adem van alles klaar krijgen in onze nieuwe crib tegen de verhuis.
De postfrequentie, ik voorspel dat die wat minder wordt tot ik in mijn nieuw bureau met zicht op de koeien geïnstalleerd ben en internet heb. Dat ik nog moet aanvragen. Vaneigens.
Gouden tips die uw verhuis hebben vergemakkelijkt zijn geweldig welkom.
Net als “dat komt allemaal echt wel goed, jong“skes.
Mensen kunnen zich vaak minder goed verplaatsen in de verslavingen van anderen.
Onder een post over stoppen met alcohol drinken lees je vaak: ik drink nooit alcohol, en snap niet goed wat daar zo lastig aan is. Mensen die niet of minder verslavingsgevoelig zijn hebben het vaak lastig om te begrijpen dat een verslaving iets anders is dan gewoon niet voldoende hard willen stoppen. Dat het meer is dan niet gemotiveerd genoeg zijn. Dat gewoon ergens mee stoppen bij een verslaving altijd meer is dan gewoon ergens mee stoppen.
Ik ben ervaringsdeskundige, want ik ben gestopt met roken. Ondertussen al meer dan dertien jaar.
Daarna ben ik ongeveer gestopt met veel te dik zijn. (met behulp van een maagverkleining, maar toch, ook daar kwam toch heel wat stoppen bij kijken)
Ik ben ook gestopt met alcohol drinken, en hoewel het stoppen zelf makkelijker was dan ik had gevreesd was het hele proces dat daartoe leidde absoluut niet makkelijk.
Er was eigenlijk nog maar één gewoonte waar ik jaren vanaf wilde.
Van alles waarmee ik ooit probeerde te stoppen, heb ik het vaakste gefaald bij cola light.
Zot, als je bedenkt dat mensen ervan uit gaan dat sigaretten en alcohol veel moeilijker zijn om vanaf te raken. Vergeet het. Ik besef dat enkel fellow cola light verslaafden kunnen snappen dat het iets anders is dan gewoon geen cola light meer drinken. En die zijn er, en het zijn er veel, las ik op internet. Mensen die tientallen pogingen moeten ondernemen voor ze van het bruine goedje afraken dat hen al heel hun leven troost biedt met die heerlijke pssssssht aan het begin.
Ik heb een keer geprobeerd om te stoppen met roken en heb al dertien jaar geen sigaret aangeraakt. Ik heb een keer geprobeerd om te stoppen met drinken en ben ondertussen al 597 dagen ver.
Bij cola light is dit volgens mij poging meer dan twintig. Geen zever. Ik heb vandaag exact 19 dagen geen cola light gedronken, en het is lastig om uit te leggen wat voor een overwinning dat is aan mensen die denken: wat is daar nu moeilijk aan?
Awel.
Ik drink al cola light sinds ik op mijn negende naar de diëtiste moest, en dat zowat het enige was dat nog leek te mogen. Geen snoep meer. Ook geen chips, en geen chocolade. Geen boter op mijn boterham, enkel mager beleg. Maar cola light mocht wel. A ja, geen calorieën! Vanaf dan was dat het enige dat ik nog dronk. Neem dat maar letterlijk.
Al jaren ben ik als de dood voor de gevolgen van dat gegeven.
Al jaren vraag ik me af wat dat zuur en die chemische brol doet met mijn lichaam.
En toch kon ik niet stoppen. Of toch nooit langer dan een paar uur.
Stopte ik langer dan een dag, dan begon de hoofdpijn.
En het zagen tegen mezelf. Dat als cola light mijn enige verslaving was, dat dat dan al bij al toch meeviel. Dat het nu vast ook weer allemaal zo erg niet was.
De waarheid is dat ik me er niet goed bij voelde.
Al heel lang niet.
Dat ik het ambetant vond, hoeveel blikjes ik erdoor draaide.
Maar altijd praatte ik het weer goed, omdat ik me verloren voelde zonder mijn meest vertrouwde vorm van troost. De vorm die er al was van toen ik als klein meisje bij de diëtiste zat en beloond werd met een poster over de voedingsdriehoek en een sticker over gezonde voeding. Aja, ik was van 52 naar 45 kilo gegaan, dat had ik wel verdiend. Al mijn punten. En een ijskoude cola light, want dat kon helemaal geen kwaad.
Negentien dagen ver.
Het gaat super.
Ik kan niet uitleggen wat voor een big deal het voor mij is.
Voor ik begon te bouwen dacht ik altijd dat ik nooit wilde bouwen omdat ik al de keuzes die erbij komen kijken niet zou aankunnen. Zeker niet als je dat als koppel doet. Toen Youri en ik destijds gingen samenwonen verschilden wij helemaal van mening over wat “een mooi huis” is.
Bouwen en daarbij zowel moeten beslissen welke klinken je wilt als welke vloer/brievenbus/gevelsteen/afdekplaatjes voor de schakelaars leek mij net iets te veel van het goede. Maar kijk: dat bleek allemaal nog het gemakkelijkste van heel onze bouw. Door de jaren heen zijn Youri en ik volledig naar elkaar toegegroeid qua wat wij een mooi huis vinden. En dus daarover: weinig tot geen discussie of miserie. Elke beslissing die ik wilde doorduwen bleek hij ook al te hebben gemaakt in zijn hoofd. Een mens zou gaan denken dat dat dan eigenlijk een makkie wordt, dat bouwen.
Vergeet het.
De stress kwam niet van kiezen, maar van alles dat op elkaar moet passen en aansluiten en dat in onze geval zeven kansen op tien niet deed. We hoopten dat het na de dikke vette miserie met de ruwbouw zou beteren, en de dag dat de ramen eindelijk konden geplaatst worden nadat de dorpels eerst verkeerd stonden, ja, dat was een euforische dag. Zoals zij die bouwen of gebouwd hebben misschien weten moet je die momenten van euforie keihard bij de ballen grijpen omdat ze zo snel weer kunnen keren. Echt, ik was zo content toen ze erin zaten, was ik niet gestopt met drinken, ik dronk vier flessen Chardonnay van een goed jaar om het te vieren en al de voorgaande miserie te vergeten.
Het keerde, zoals het altijd deed. Een paar keer ernstig. Een paar keer viel het mee. Er was weer veel stress, die ik jullie zal besparen. Omdat er ook goede dagen waren.
Dagen vol stof en hard werk en mooie valse plafonds aan het einde.
Dagen waarop de zonnepanelen werden geïnstalleerd en onze Sunny Boy van jolijt achteruit begon te draaien.
Dagen waarop de plakkers een camping van onze werf maakten en heel mooi werk afleverden.
Dagen met houten latjes en ingewerkte voordeuren en zonnestralen.
En zo gaat dat vooruit, een week met een keer.
De volgende fases zijn het aanbrengen van de buitenpleister (very much looking forward), het installeren van de trap (very, very much looking forward, want ik word dramatisch draaierig op een ladder), dan technieken fase twee, de plinten, de gietvloer (ooooh yes), de keuken, en nog een hoop andere zaken. En verhuizen, dat ook nog.
We zijn ondertussen dag 292. What a ride, eigenlijk.
Wil je de eerste fases lezen? Die vind je hier en hier.
Een tijd geleden overleed de meme van Liese.
Daar schreef ze dit mooie stukje over.
Over de meme die honderd werd.
En hoe hard ze haar zal missen.
Ik las het en was vooral blij dat ik niet kwaad was.
Mijn kwaadheid, die duikt op de gekste momenten op, namelijk.
En ja, al eens als mensen in mijn ogen te lang blijven hangen in verdriet om een hele oude oma die gestorven is. Wat hadden ze dan gedacht, hoor ik mezelf denken, dat hun oma wel voor eeuwig zou blijven leven? Als enige oma ooit? Een paar jaar geleden zat ik zwaar geïrriteerd in mijn auto naar Studio Brussel te luisteren omdat de hele wereld zo’n drama maakte van de dood van David Bowie, een man die ze niet eens persoonlijk hadden gekend. Typisch voor mensen die zelf geen nabije doden hadden te betreuren en zich dan maar wentelden in iets dat in mijn ogen weinig impact op hun leven had. Hoor ik mezelf dan denken.
En dan wil ik wegkruipen onder mijn jas omdat ik ook wel weet dat het niet helpt, en een beetje flauw is om daar mijn kwaadheid op te richten. Omdat die mensen echt aangeslagen zijn door de dood van hun muzikale held. Omdat ik weet dat dat hun goed recht is. En dat oude oma’s verliezen die de negentig hebben gehaald helemaal niet impliceert dat het verdriet minder waard is dan dat van mij.
Zo kan ik kwaad worden op mensen die publiekelijk treuren om hun overleden kat.
Een hamster of kanarie vind ik nog erger.
Dat durf ik haast niet schrijven maar ik doe het toch.
Zo kwaad dat ik daar soms voor kan zijn.
Trots ben ik er nooit op.
Ik weet dat hun verdriet oprecht is.
Dat dat verdriet er ook in duizendvoud mag zijn.
Er schuilt jaloezie in mijn gedachten, en bitterheid.
Ik zei altijd dat het geen zin had om kwaad te zijn, want op wie?
Ik zei dat ik dus niet kwaad was.
Wie had er immers schuld aan, dat mijn kindjes geen oma’s hebben?
Niemand. Niemand had beloofd dat er oma’s zouden zijn.
Neen, ik wist niet op wie ik kwaad moest zijn, dus deed ik het niet.
Dacht ik.
Tot er dus iemand treurt om een kat op Facebook, of om een hele oude grootouder.
Dan slaan mijn ogen aan het rollen.
Dan voel ik mijn vuisten ballen in mijn zaken.
Dan vind ik dat zij minder recht van spreken hebben, met hun voorspelbaarder verdriet.
Neen, trots ben ik daar niet op.
Net zo min op de momenten waarop ik zou willen roepen dat het allemaal niet zo simpel is als de kindjes even een weekend bij de grootouders doen zodat wij tijd hebben voor onszelf. Soms wil ik roepen dat alle oma’s dood zijn, terwijl ze nog lang geen zestig waren, mijn mama zelfs nog lang geen vijftig, en dat ik dan wel doe alsof dat meevalt, maar dat het dat echt niet altijd doet.
Dat ik denk dat veel van mijn vermoeidheid te maken heeft met al meer dan tien jaar geen moeder meer hebben om op te trommelen of tegen te zagen of dingen van te verwachten. En dat mijn schoonmoeder dat met veel liefde overnam, maar dat zij er ook al een hele tijd niet is. En dat ik zeer blij ben met iedereen die helpt en met de opa’s die keihard hun best doen, maar soms ook gewoon boos ben en vind dat iedereen met dode katten moet zwijgen.
Ik was dan ook opgelucht dat ik het bij de post van de powermeme van Liese niet had.
Ik vond het jammer voor haar, kon ook snappen dat het zeer doet.
En toen vriendin I. onlangs vertelde dat haar oma was gestorven had ik het ook niet.
Was er weer plaats voor empathie.
Gelukkig, dacht ik.
En dat mijn kwaadheid misschien aan het passeren was.
Maar gisteren reed ik voor mijn werk naar de zee en hoorde ik mensen praten met het Koksijds accent van mijn moeder en mijn pepe. Allebei dood.
Ik bracht garnalen mee, vers van de boot, en toonde ’s avonds aan Dexter hoe je die pelt, zoals ik het leerde van mijn ondertussen dode mama en mijn ondertussen dode pepe, waar ik dus geen foto’s als deze meer naar kan sturen.
En dan ben ik toch soms nog een beetje kwaad.
Ook al weet ik niet op wie.
Dan stuur ik een sms’je naar mijn papa en dan zegt hij dat ze inderdaad trots zouden geweest zijn.
Dan ben ik ook een beetje blij.
Ook al weet ik niet voor wie.
Ik denk dat het erbij hoort.
Maar trots ben ik nu ook weer niet.
Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 26/40. Ik heb 2/6 van mijn skipdagen gebruikt.
We kochten dus een lap grond. Toen moest er veel nagedacht worden, want we wilden er een crib op laten bouwen die aan onze goesting voldeed. Geen sleutel op de deur dus. Er werden aannemers gezocht, en een architect, en we deden van eerste spadesteek, waarop de foto hierboven werd genomen.
Toen er plots echt iets begon te gebeuren op ons lapje, vlak voor de zomervakantie van vorig jaar, en toen alles plots snel begon te gaan, toen wilde ik daar eigenlijk een tentje opzetten om te blijven kijken. Zo zot. Zo indrukwekkend. Dat was wel ons huis he. En elke dag werd dat hoger en hoger. Ik zweefde bijna. Alleen duurde de vreugde niet bijzonder lang. Al ergens op dag vier werd er een muur verkeerd gemetst. Wij moesten dat vaststellen, want niemand die het had moeten zien zag dat. Het zou de story van onze bouw worden, die eerste maanden. Fouten, nog fouten, wij die met de meetlat overal op moesten zitten. Waanzin was het. En toen vertrok onze ruwbouwaannemer ook nog eens met de noorderzon. Net nadat onze dorpels verkeerd werden geplaatst, en de ramen daardoor niet konden opgemeten worden. Wat ons gigantisch veel vertraging opleverde.
De ramen die voor het bouwverlof van de zomer zouden opgemeten worden werden uiteindelijk eind november opgemeten. Eind januari zaten ze erin, in plaats van in september, ergens.
Al mijn vertrouwen in de goede afloop was weg.
Er waren weken waarin ik al misselijk werd als ik nog maar aan ons bouwproject dacht.
Zat ik in de eerste weken constant rond de crib te hangen, dan werd deze periode getypeerd door “ik wil er niks meer over horen”. En veel wenen. En niet kunnen slapen.
En vreselijk kwaad zijn. Op mensen die hun werk niet deden.
Op mezelf, omdat ik me had laten wijsmaken bij de bespreking van de offerte dat ze dat wel zouden doen.
Omdat er stenen loszaten.
Omdat elk bezoek aan de werf een nieuwe fout leek op te leveren.
Omdat diegenen die het moesten oplossen niet meer bereikbaar waren.
Omdat we van bepaalde mensen zo veel meer hadden verwacht.
Omdat het suckte.
KEIHARD.
Veel harder dan ik me had ingebeeld, en ik had me best wel bouwmiserie ingebeeld.
Maar niet zoveel miserie, bij elke stap.
Niet zoveel onkunde en boertigheid.
Ik heb me in mijn leven nog maar weinig zo in het zak gezet gevoeld.
Het is gelukkig ook weer beginnen keren.
Waarover meer in deel drie.
Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 25/40. Ik heb 2/6 van mijn skipdagen gebruikt.
Youri en ik hadden heel wat scenario’s in ons hoofd als het over de verkoop van de crib ging.
Dat niemand zou willen komen kijken. (niet gebeurd, het aantal aangevraagde bezoeken kunnen we kort omschrijven als ‘niet normaal’)
Dat mensen direct zouden willen komen kijken, die avond al. (dat was ons zo voorspeld en dat bleek ook zo)
Dat er met tijd wel geboden zou worden op de crib, maar dat mensen daar misschien twee bezoeken voor nodig zouden hebben en we er dus nog niet direct zouden zijn.
Wij hadden geen zin om een paar keer per week door de crib te lopen met vermoeide en verwarde kindjes rond onze benen, en dus dachten we: we organiseren een kijkdag. Als er twee mensen interesse hebben heb je immers al een kijkdag. Een gemak.
Deden die twee zielen dan geen bod (toch eerder waarschijnlijk, dachten wij, want wij kennen er duidelijk iets van), dan zouden we bij interesse een nieuw kijkmoment organiseren, zodat we konden bundelen en maar één of twee of drie keer babysit moesten regelen. Hopelijk geen twaalf. We zouden wel zien.
Woensdagavond ging het verkoopszoekertje online.
In de loop van donderdagnamiddag bleek dat ik al met gemak een kijkdag of vier kon organiseren, en dat het zo lang duurde voor ik contact opnam dat mensen kwamen aanbellen en op twee stappen in de crib een bod stonden te doen.
Ik was nog maar net bekomen van de shock toen de bel opnieuw ging.
Wat me deed beseffen dat een nieuwe strategie zich opdrong, wilde ik niet zot worden in eigen woonst.
Ik wil het dan ook correct spelen. Ik had de eerste tien mensen die gebeld hadden naar de notaris mooi properkes in die volgorde ingepland op de kijkdag, en hen beloofd dat er daarvoor niemand zou bezoeken. Ze mochten gerust zijn. Als ze direct na hun bezoek aan de crib een bod deden bij de notaris hadden ze eerste kans, en daarna een half uur later de tweede, etcetera.
Ik wilde op vrijdagochtend net naar de notaris bellen om te overleggen toen ik een minuut voor half negen nog even mijn mailbox opengooide en een bod zag. Met handtekeningen en alles. Mind you: niemand had op dat moment de crib bezocht. Wat bleek? De nummer twee op de lijst van de kijkdag wilde de crib zo graag dat ze de vraagprijs boden. Zonder bezichtigen. Op basis van de foto’s alleen. SAY WHAT?
Ik liet mijn notaris dan maar eens bellen naar die mensen, met waarschuwingen en alles.
Maar ze wisten wat ze deden.
En ze wilden na twee jaar zoeken naar een huis zoals de crib het risico niet lopen om het te mislopen aan de eerste op de lijst van de kijkdag.
En zo kwam het dat ik “bieden zonder bezichtigen” googelde.
Me ervan vergewiste dat dat kon en mocht.
Zo kwam het dat de nieuwe bewoners de crib maar voor het eerst bezochten toen ze hem al hadden gekocht.
Een rare blind date, maar wel een toffe, met koffie en al ineens een straf verhaal.
Al een chance, ze waren content met hun aankoop.
Wij ook met de verkoop.
Het leven is aan de rappe, en wij doen zondag geen kijkdag.
Net als alle komende zondagen.
HOERA!!
(EINDE)
Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 23/40. Ik heb 1/6 van mijn skipdagen gebruikt.
Vanmorgen had ik het vlaggen. Dat zat er al een paar dagen aan te komen. Heel veel verschillende dingen door elkaar op mijn to do lijst. Een deadline waarbij dingen niet gaan zoals gepland en ik op de tijd van een telefoongesprek van drie cases naar een terugval. De ontlading van de snelle verkoop van het huis, misschien. En dan vannacht: Dexter die nachtmerries combineerde met een plots opstekende nachtelijke jeukaanval en ik die klaarwakker lag vanaf één uur, piekerend over de stomste dingen eerst. (geloof me vrij)
Vanochtend stond ik op, en was de blauwe lucht in mijn hoofd loodgrijs.
Alsof de gevoelstemperatuur in de loop van de nacht met 20 graden zakte.
Moe.
Triest.
Wenen en alles. The works.
Gelukkig had ik het zien komen. Ik heb mezelf op dat vlak goed leren kennen, de laatste jaren.
Ik weet dat ik al te lang aan het doordoen ben zonder break.
En dat ik dringend een moet plannen, maar geen idee heb wanneer dat nog eens kan.
Ik weet dat de zelfzorg op dit moment op niks trekt.
Ik weet dat er dan een dag komt waarop er niet veel nodig is om het niet meer te zien zitten.
Vaak net in een periode dat alles behoorlijk vlot.
Ik weet ook dat dat geen reden tot paniek is. Niet wil zeggen dat ik het niet aankan. Dat het gewoon is wat soms gebeurt.
Ik weet dat het een combinatie is van veel dingen.
Kindjes die hun furten op hun al gestresseerde moeder uitwerken en de moeder die zich dat persoonlijk aantrekt omdat ze moe is.
Dingen die niet gingen zoals ik wilde.
Gesprekken die zijn blijven hangen.
Een ordinaire tegenslag die mijn gemoed omduwde als een dominosteen.
Gelukkig weet ik ondertussen dat er een paar dingen zijn die ik dan kan doen.
Los van me vol zelfmedelijden op een glas witte wijn storten, want daar ben ik gelukkig mee gestopt.
Shortcuts om van kaka naar tjakkaa te gaan, toch minstens een klein beetje.
Naar buiten gaan. Is bijna altijd stap één, als het enigszins kan. Ik word 9 keer op 10 beter van een wandeling. Zelfs in de regen, zoals vanmorgen. Doe er een zee bij en het is vaak nog beter, maar daar geraak ik tegenwoordig minder dan ik zou willen.
Goed janken. Mag om alle miserie zijn, maar ik vind het vaak nog leuker om bewust naar bleittelevisie te kijken. Bevallingsprogramma’s ofzo.
Een plan maken. Vaak crash ik omdat ik stress heb vanwege geen overzicht. Dan helpen er twee dingen. Een lijst maken met to do’s tot ik er geen meer kan bedenken, en daar dan een concreet plan van maken. Of: alles opschrijven waar ik me zorgen over maak, en per puntje nadenken over een oplossing, zoals ik ooit in dit stuk las: 3 Morning Journaling Techniques I use to tackle Anxiety.
Iets gezonds eten. Soep ofzo. Of een kom fruitsalade. Ik heb de neiging om bij trieste gevoelens naar iets vettigs te grijpen, maar dan voel ik me nog mislukter. Een berg groentjes snijden kalmeert mij, trouwens.
Een bad nemen. Dat helpt bij mij zo goed als altijd. Nog beter: een boek lezen in mijn bad. Liefst een motiverend.
Na punt één (een wandeling in de regen met Flo, die thuis was van de crèche en hopelijk geen borstvalling zal overhouden aan het onbesuisde gedrag van haar depri moeder) was ik er al weer half door, en ik kan zeggen dat een goede kom soep en wat zelfcompassie veel hebben gedaan om de knop een duw te geven.
Morgen ga ik weer zwemmen.
Dat voelt achteraf toch ook altijd als een klein succesje op mijn mouw spelden.
Heb jij tips om van alles is kaka naar het gaat weer iets beter te gaan? Deel ze gerust in de reacties.
Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 22/40. Ik heb 1/6 van mijn skipdagen gebruikt.
Afgaand op de vorige post waarin ons huis te zien is zou je misschien denken van wel, maar jullie wisten gelukkig al dat er heel wat gejank, gefret en opgeruim aan te pas komt om de crib in de conditie te krijgen waarin hij zich op de foto’s bevindt. (mocht je nog geen antwoord hebben gekregen op je mail, dan is dat omdat de overrompeling om te komen kijken nogal enorm is. Beetje geduld)
Maar goed, mijn huishouden, dus.
Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het bolt.
Omdat ik te weinig doe, te weinig delegeer, het te weinig graag doe ook.
Dan ga ik liever poseren met een wasmand op mijn hoofd bij een vriendin, ofzo.
In Ieper gaat de 
En hopelijk niet met lege dozen, zoals deze madam met klak en precies maar weinig goesting.
Mensen kunnen zich vaak minder goed verplaatsen in de verslavingen van anderen.
Voor ik begon te bouwen dacht ik altijd dat ik nooit wilde bouwen omdat ik al de keuzes die erbij komen kijken niet zou aankunnen. Zeker niet als je dat als koppel doet. Toen Youri en ik destijds gingen samenwonen verschilden wij helemaal van mening over wat “een mooi huis” is.
Een tijd geleden overleed de meme van Liese.
Alleen duurde de vreugde niet bijzonder lang. Al ergens op dag vier werd er een muur verkeerd gemetst. Wij moesten dat vaststellen, want niemand die het had moeten zien zag dat. Het zou de story van onze bouw worden, die eerste maanden. Fouten, nog fouten, wij die met de meetlat overal op moesten zitten. Waanzin was het. En toen vertrok onze ruwbouwaannemer ook nog eens met de noorderzon. Net nadat onze dorpels verkeerd werden geplaatst, en de ramen daardoor niet konden opgemeten worden. Wat ons gigantisch veel vertraging opleverde.
Youri en ik hadden heel wat scenario’s in ons hoofd als 
Vanmorgen had ik het vlaggen. Dat zat er al een paar dagen aan te komen. Heel veel verschillende dingen door elkaar op mijn to do lijst. Een deadline waarbij dingen niet gaan zoals gepland en ik op de tijd van een telefoongesprek van drie cases naar een terugval. De ontlading van de snelle verkoop van het huis, misschien. En dan vannacht: Dexter die nachtmerries combineerde met een plots opstekende nachtelijke jeukaanval en ik die klaarwakker lag vanaf één uur, piekerend over de stomste dingen eerst. (geloof me vrij)