Category Archives: personal

Heerlijk huis te koop in Ieper! (dat van ons) (VERKOCHT!)

Geschreven op 1 maart 2018 | personal

Dit huis, ik weet hoe verliefd je erop kunt worden.
Ik zie mezelf hier nog staan, twaalf jaar geleden.
Er was toen nog veel meer werk aan dan nu, en toch. Dat zag ik allemaal bijna niet.
Wat ik wel zag waren de hoge plafonds, de dubbele deuren, hoe mooi het licht hier kan binnenvallen. Ik zag de mogelijkheden en hoe wij hier zouden kunnen wonen.

Ik wist toen nog niet hoe leuk ik het zou vinden om zo dicht bij het water te wonen. Op een klein loopje van het jaagpad waarlangs het zo mooi (start to) runnen en fietsen is. En op tien minuten wandelen van de markt, en knal bij de bib en de academie. Het is dat rechts op de foto met de donkergrijze ramen, trouwens. Tof he?

Het is met pijn in het hart, maar ook met veel goesting in iets nieuws, dat ons heerlijke huis sinds gisteren ligt te wachten op de volgende die er zijn hart aan verliest.

Het is een huis met karakter, gebouwd in 1929, vol authentieke elementen als dubbele deuren, mouluren en elegante schouwen. Beneden werd nieuw parket gelegd, boven zijn alle houten vloeren authentiek.

Via de hal kom je in een mooie woonkamer waarin alles open werd gelaten. We hebben alles gerenoveerd met kwalitatieve materialen, en ook alle nutsvoorzieningen werden recent van nok tot kelder vernieuwd, net als het buitenschrijnwerk en de centrale verwarming.

De zolder biedt de mogelijkheid tot het uitbouwen van een extra, grote kamer, er is een ruime kelder, en je kunt de garage die aan het fijne koertje grenst huren, zoals wij deden. Een gemak!

Wonen doe je vlak aan het kanaal Ieper-Diksmuide, ideaal voor lopers, fietsers en gezinnen die er graag op uittrekken.

Op amper tien minuten stappen van de Grote Markt van Ieper, vlakbij de academie en de bibliotheek is dit de perfecte uitvalsbasis voor een jong gezin of mensen die graag overal dichtbij zijn.

Grootste troeven:

• dicht genoeg bij de markt van Ieper om te voet te gaan, net ver genoeg om altijd parkeerplaats te vinden in de buurt
• betaalbaar voor een jong koppel dat het huis op eigen tempo af wil werken
• de prachtige authentieke elementen van het huis
• instapklaar
• een woning met karakter en sfeer

Wil je meer weten? Hier vind je ons op Immoweb. (ze hebben beloofd om alle typo’s eruit te halen, maar je vindt er alle specificaties)

Wil je komen kijken? We organiseren een kijkdag op zondag 11 maart. Stuur een mail naar polenlaan10@gmail.com met je contactgegevens en dan spreken we af.

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 16/40.

Alle beelden: Lieselot Dorme.

UPDATE: ondertussen is ons heerlijk huis verkocht. Bedankt voor jullie interesse!

lilith en haar hoopjes

Geschreven op 26 februari 2018 | personal

Youri noemt ze mijn hoopjes. Doorgaans in een context waarin hij ze liever kwijt dan rijk is. “Liefje, wil je dan eens je hoopjes opruimen?“. Soms met nog ergens een “eindelijk” ertussen, die aangeeft dat zijn grens ongeveer overschreden is. Het klinkt minder hygiënisch dan het is, want mijn hoopjes bestaan doorgaans uit niet veel meer dan wat papier dat door omstandigheden bij elkaar verzeild is geraakt.

Zo kan een hoopje samengesteld zijn uit twee notitieboeken, een boodschappenlijst en een envelop met een uitnodiging waarover ik nog moet beslissen of ik erop inga. Het kan net zo goed een nog te lezen artikel uit de weekendkrant, drie uitgescheurde recepten en een boek uit de bib zijn. Een flyer met de openingsuren van de nieuwe pizzeria met een tekening van Dexter (‘Mijn papa is mijn vriend’) en een factuur met achterstand is ook al snel een hoopje. Het zijn vooral hoopjes met uitgestelde beslissingen en acties.

Het zijn tegelijk de dingen die mij het meeste storen aan ons huis, want ze maken het in een oogopslag zo rommelig dat ik creatief moet kadreren als ik een foto wil delen, maar het zijn ook de dingen die ervoor zorgen dat ons huis heel erg van mij is.

Die knalrode koelkast die we als drankkast gebruiken en die apothekersflessen die we op de antiekmarkt van Hasselt scoorden, die kunnen net zo goed van iemand anders zijn, maar die hoopjes met hun unieke samenstelling, die zijn ontegensprekelijk van mij. Ik ben de veroorzaker. De samensteller. De gifmenger. Diegene die ze eigenlijk dringend eens moet opruimen maar geen tijd heeft omdat er zich in haar hoofd al nieuwe hoopjes aan het ophopen zijn.

Meestal zie ik op zaterdag pas echt wat voor een week ik achter de rug heb. Op basis van mijn hoopjes. Hoopjes met een open einde, waar ik ooit wel eens toe kom. Volgens Youri dus liever vandaag dan morgen.

Nu ons nieuwe huis langzaam maar zeker vorm krijgt, begin ik weer meer en meer tijd op Pinterest door te brengen. Tussen beelden van huizen met veel wit en weinig hoopjes. Youri en ik zijn ervan overtuigd: in ons nieuwe huis worden wij eindelijk mensen zonder hoopjes. Want alles zal een plek hebben. Ik krijg voor het eerst in duizend jaar mijn eigen bureau, zodat ik geen hoopjes meer laat slingeren op onze eettafel. Ik heb er een kast voor de open eindjes. Idealiter heb ik geen open eindjes. Wordt alles instant beslist en opgelost. Heb ik een hoofd dat dat kan. Zijn wij dat soort mensen geworden van zodra we de verhuiswagen weg zien rijden.

Soms word ik ’s nachts badend in het zweet wakker met maar een vraag op mijn lippen: wat als de hoopjes de basis vormen van mijn thuisgevoel? Wat als ik dat nooit meer bewerkstelligd krijg in een wit huis vol kasten met open eindjes en – ik zeg maar wat- hier en daar een weldoordachte sanseveria? Wat dan?

Deze column verscheen een tijd geleden in een licht aangepaste versie in Femma.
Volgen jullie onze podcast Werk & Leven al? Vrijdag vertel ik in onze aflevering over het perfecte huishouden alles over mijn hoopjes.

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 13/40.

Tournée Minérale: dag 536

Geschreven op 20 februari 2018 | personal | alcohol

Wie deelneemt aan Tournée Minérale, de maand zonder alcohol, heeft op dit moment nog minder dan tien dagen te gaan. Zoals jullie hier al lazen heb ik mezelf getrakteerd op een levenslange Tournée Minérale, en dus komt er bij mij geen einde aan. Het zotte is dat ik dat met de dag minder erg vind.

Sterker nog: ik denk er amper nog over na.

Nog het vaakst als ik naar mijn zoekresultaten kijk. Mijn blogpost over stoppen met alcohol is de tweede meestgelezen blogpost van het afgelopen jaar op Tales from the Crib. Ik moet u niet uitleggen wat dat wil zeggen, waarschijnlijk. Dat wil zeggen dat ongelooflijk veel mensen naar hier komen via zoekopdrachten als “ik wil stoppen met drinken” en “hoe weet ik of ik verslaafd ben aan alcohol”. Ook vaak “jonge mama drinkt te veel”. Ik lees veel tussen die lijnen. Ik herken veel tussen die lijnen.

Net daarom wilde ik er vandaag nog eens over schrijven. Niet zozeer voor Google, al kan ik enkel hopen dat iemand die zelf sukkelt op deze post uitkomt en er een sprankel hoop in vindt. Wel omdat ik er al zo vaak over aangesproken ben door mensen die zich schaamden. Ik vind dat niet nodig. Maar ik snap het wel.

Juist daarom had ik niet verwacht dat er een dag zou komen waarop ik naar een feestje zou vertrekken zonder “Wat heb ik aan een feestje? Ik kan niet eens alcohol drinken” te denken. Laat staan dat het zo snel het geval zou zijn. Maar het is nog steeds zoals ik een tijd geleden zei: eens ik doorhad dat ik het ook best zonder kan was het probleem bijna direct weg. En het was een probleem, dat schreef ik hier al. Een probleem van heel veel energie stoppen in nadenken, meten en wegen. Een probleem van mezelf wijsmaken dat ik me niet kon amuseren zonder alcohol. Dat ik alcohol nodig had om even te bekomen van mijn dagelijks leven.

Dat dagelijks leven is er de laatste maanden niet kalmer op geworden. Maar ik ben wel van het gesukkel met alcohol af. Ik ben klaar met op de rem gaan staan omdat ik denk dat ik niet goed bezig ben, en dan weer van de rem af te stappen omdat ik vind dat ik dat potverdorie heb verdiend.

En neen, het is niet zo dat stoppen met drinken ervoor heeft gezorgd dat ik mijn zaakjes helemaal voor elkaar heb. Ik ben ook niet miraculeus slanker geworden (eventjes wel, maar die kilo’s heb ik er deze winter weer aangegeten van pure bouwstress), maar ik ben wel trots dat ik mezelf niet meer wijsmaak dat het niet lukt zonder mezelf om de zoveel tijd eens half tot ernstig te verdoven met witte wijn.

Het is raar om te beseffen dat ik vroeger iemand was die alles leuker maakte met drank. Of dat toch dacht. Onlangs zag ik op een stockverkoop van kinderschoenen alle verkoopsters om elf uur op zondagochtend in de cava vliegen. Zo veel lol dat daar was, ineens. Dat was ik, dacht ik. Er was altijd een goede reden om er een fles drank tegen te gooien. Er staan nog altijd flessen wijn in de keuken. Van vroeger, die nog altijd niet op zijn. Af en toe gaat er nog eens een geut in de saus. Het doet me niks meer. Hoe weird is dat? (ik moest trouwens ook aan deze geweldige blogpost denken. Lezen, zulle)

De overarching mood? Blij. Content. Opgelucht.

Wat hielp? (en dat is erg persoonlijk, besef ik)

een man hebben die niet drinkt. Youri dronk al weinig, en toen ik stopte stopte hij mee uit solidariteit. Al eens een vriendin in een groepje hebben zitten die het ook niet doet is ook soms fijn. Ik kan me voorstellen dat altijd weer de enige zijn met een glas spuitwater op café niet makkelijk is, maar ik ben dat meestal niet. Terwijl ik vroeger toch echt zeker wist dat iedereen dronk.
focussen op de voordelen. Het is zoals toen ik stopte met roken: ik probeer het niet te zien als niet mogen, maar niet meer moeten. Geen katers meer moeten doorspartelen. Geen keuzes meer moeten maken. Me niet meer schuldig moeten voelen. Bij mij werkt dat.
de mechanismen snappen. In het begin heb ik veel gelezen over alcohol en wat het met je doet. Dat soort inzichten helpt bij mij ook. Net als lezen dat anderen ook sukkelen en het toch deden.
dat ik zelf de knoop heb doorgehakt. Dat ik daarvoor een paar keer op mijn bek ben gegaan. Dat niemand het voor mij deed.

Ik wens alle deelnemers aan Tournée Minerale nog heel veel succes met de laatste week. Ik ben ook altijd benieuwd naar de ervaringen van anderen, dus deel die zeker in de reacties hieronder.

Ik wens iedereen die hier nu of in de toekomst terecht komt via de zoekmachines veel courage met alles. Het is allemaal lang niet altijd simpel, maar dat wil niet zeggen dat het niet kan.

Hoe ik weet hoe lang ik gestopt ben? Daar heb ik een app voor, natuurlijk. En zo heb ik wel meer hulpmiddeltjes om het makkelijker te maken.

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 7/40.

lilith maakt een plog

Geschreven op 19 februari 2018 | bullet journal, personal | plog

Een plog, uhuh, ik ben hier alle registers van de coole blogrubrieken aan het opentrekken. Een plog is niet meer en niet minder dan een photolog, ik maakte er hier al eens een, en hier, en ook hier.

Gisteren, zondagochtend, begon de dag omstreeks zeven uur, omdat de wekker moest gezet worden. Dat is hier tegenwoordig zo goed als elke weekenddag het geval, want werken in het huis, of zoals gisteren: nog wat opruimen en kindjes naar de opa brengen want een fotoshoot voor de verkoop van de crib op het programma.

Maar eerst: fles drinken, verleidelijk in de camera kijken en wat in de zetel hangen.

Daarna is het tijd voor wat kinderarbeid: Flo vindt het gelukkig het leukste ter wereld om te “alpen” met het zetten van de tafel. Doe mij anders maar een koffie en de koddigste glimlach van de wereld.

Miss Flo is klaar (TWEE STAATJES!), mister Dexter ook maar die wil niet op de foto, en Youri sjeest met de kidsters naar de opa.

Ondertussen ruim ik de crib nog wat verder op, want straks komt de allerliefste Lieselot, waarmee ik in den tijd reportages ging gaan maken op de vroegmarkt van Rungis voor Libelle Lekker, ons huis shooten voor de verkoop. Lieselot is de liefste en komt daarvoor helemaal uit de Brusselse rand. In het weekend. Hoe tof is dat?

Dit is de crib die als alles goed gaat later deze week op de markt komt. Voor like ongeveer 500000 euro minder dan de villa van de Pfaffs, hoor ik vertellen. Ik post later deze week een link op mijn Facebookpagina, maak al maar iedereen warm die een tof huis zoekt in de Westhoek.

Ondertussen krijg ik een geruststellende sms van de opa dat Youri vertrokken is en dat er geen traantjes waren bij Flo. Als haar broer er maar bij is is het oké, zo blijkt.

Het is twee minuten na tien, en heb ik zelfs nog even de tijd om me in de zetel te zetten en mijn zondagplanning op te stellen in mijn bullet journal.

Plog posten was dus alvast mislukt, maar dat wist ik toen nog niet.

OMG is dat DJ 4T4 van ’t Hof van Commerce aan onze eettafel? It is, want Lieselot en DJ 4T4 (zij noemt hem gewoon Kristof) zijn al duizend jaar samen en hebben twee fantastische kindjes. Toen hij binnenkwam fanboyde ik “ik ben een beetje fan van uw werk”, en zei hij: “dat komt goed uit, want ik ben een grote fan van ‘Dexter spreekt‘.” Van die momenten die je gewoon in je dagboek MOET schrijven, of je nu wilt of niet. <3

Na een koffie was het tijd om forty met zijn hasten de deur uit te jagen, want er stond een shoot op het programma. Het resultaat daarvan toon ik jullie later, maar dit is behind the scenes.

Lieselot gaf ook een berg tips om je huis te verkopen, en ik ga daar nog eens een post over schrijven. Maar eerst dat huis verkopen, om te zien of ze ook echt werken. Het was in elk geval de max om Lieselot nog eens te zien.

Om half twee zijn we klaar en speel ik een kom van de beste ribollita ter wereld naar binnen, die uit Honger van Mme Zsazsa. Echt, ik zou die elke dag willen eten. Net weer een gigantische pot gemaakt, na weken zonder, en die liters zullen er weer in sneltempo doorgaan. BESTE SOEP OOIT.

De dubbele deuren zijn te koop. De hunk met het broodje corned beef niet.

Dan op naar lovely Gullegem, om onze bloedjes te gaan ophalen.

Auw. <3

Om drie uur zijn we weer thuis, waar Youri vriend en vijand verbaast met de demonstratie van een flan. Remember: we zitten diep in de Westhoek.

Dan is het dringend tijd om iedereen eens te gaan uitlaten.

Zon, blauwe lucht, iedereen naar buiten!

Vegans, please look away. Als we thuiskomen begin ik aan Jamie Oliver’s Mountain Meatballs uit America. Ik kook bijna niet meer omdat ik zo hard verzuip in het werk en de verkoop van het huis en 40 dagen bloggen (just kidding man!), maar ik doe dat nochtans zo graag en dus diepte ik nog eens een kookboek op uit de kast.

De oven in, en ondertussen ewa zot doen met de kiendjes op Snapchat.

We eten om tien na zes, en mannekes, mannekes, het was lekker. Dat sausje. Die ballen. En er is nog over voor morgen. (als in: vandaag) Macedoine uit een blik met mayonaise, ge hebt het niet gezien. Dat ge het niet gezien hebt.

Ballen met gooey cheddar vanbinnen omg yes.

Daarna is het tijd voor dat bad van Flo. Er zijn momenten als dit:

En er zijn momenten waarop het “Flo schrokken e badje“-trauma weer de bovenhand haalt maar daar heb ik geen foto van omdat ik haar aan het kalmeren was.

Ondertussen gaat Dexter ook in bad, en kam ik haartjes.

Azo lang al zeg. <3

Aan het einde van de dag heb ik ze bijna allemaal.

Speekmedaille voor mezelf.

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 6/40.

[onze bouw] Hoe het allemaal begon

Geschreven op 17 februari 2018 | personal | tftcbouwt

Dat verhaal van onze bouw, dat is een ellendig lang verhaal.

Het begint ergens rond 2004, toen Youri en ik een jaar samen waren en al meer dan zes maanden op een appartement woonden. Dat wilden we niet heel ons leven doen, zeker niet omdat we tussen de compleet geschifte bejaarden zaten, en dus droomden we verder over waar we ons leven wilden spenderen.

Eén ding wist ik toen honderd procent zeker: ik zou veel doen in mijn leven, maar bouwen, dat nooit.

Ah ja, stel je voor. Dat je over alles moet beslissen. Zot zou ik daarvan worden. Youri gelukkig ook, dus gingen we op zoek naar een koopwoning in de binnenstad van Ieper. Die vonden we, en we gingen er wonen in juni van 2006, een week na mijn gastric bypass operatie. Grappig om lezen dat ik toen dacht dat het tegen 2018 zou afgewerkt zijn. Think again, lilith van 2006, think again!

Nog geen twee jaar later lazen wij voor het eerst over een nieuwe duurzame wijk die gepland werd op 2 kilometer van onze deur. De plannen waren ambitieus, bleek op de infoavonden waar wij naartoe gingen. We zouden zo’n huis in een duurzame wijk trouwens van zijn leven nooit kunnen betalen, en toch begonnen we te dromen. We wilden trouwens ook niet bouwen.

Maar soms beginnen mensen elkaar dan aan te steken met hun dromen.
Zien ze ineens voor zich hoe het zou kunnen zijn.
Dus sloegen we aan het twijfelen.
En hoe harder ons hart ging kloppen voor toch een nieuwbouw, helemaal naar onze eigen goesting, hoe harder dat project bleef steken.

Wij droomden, maar de grond, die kwam maar niet te koop.
Dat was zwaar frustrerend. Dat bleef maar duren.
Duizenden gemeenteraden lang, zo voelde het.

Youri belde wel honderdtachtig keer met hetzelfde madamke van de stadsdiensten.
Nog altijd niet te koop?
Nog altijd niet te koop.

Het duurde uiteindelijk tot Kelly een ongelooflijk boze vlammende mail naar de burgemeester van Ieper stuurde, over haar toekomst en hoe die niet van de grond kwam.
DOOR HEN.

Dat was in juni van 2016.

Tegen augustus hadden we eindelijk eindelijk eindelijk het stukje grond waar we ondertussen een jaar of acht van droomden. Een mens moet al eens rapper vlammend in de pen kruipen, leerde ik in die periode.

Bij dat stukje grond kwam ook dit uitzicht.

Exact in die maand vloog Liese met een luchtballon over ons perceel, en stuurde ze me deze luchtfoto om het te bewijzen. Om maar te zeggen: de werken in de wijk stonden toen nog in de beginfase.

Vanaf toen ging het dromen pas echt in overdrive.
Bij Youri in de vorm van dit soort schetsen, bij mij in de vorm van Pinterestborden.
Het voordeel van projecten die niet van de grond komen is dat je al wat kan beginnen sparen.
Ja, dat zijn de eerste tekenen van houten latjes.

In oktober van 2016 zaten we ineens met een grondplan.

Binnenkort: van eerste spadesteek tot ruwbouw!

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 4/40.

Ook proactieve lilith weet niet wat de dag brengen zal

Geschreven op 15 februari 2018 | dexter, personal | 40dagenbloggen

Ik ben graag een beetje van de voorbereiding, zeker als ik compleet last minute beslis om deel te nemen aan blogchallenges in periodes waarin ik eigenlijk weinig tijd heb voor blogchallenges. Uit ervaring weet ik dat een plan B en C nooit overbodig zijn.

Dat geldt trouwens ook voor het ouderschap. Toen bleek dat de speeldate van Dexter niet kon doorgaan vandaag omdat zijn vriendje ziek was, dacht ik: misschien kunnen we eens naar de cinema. Met de bus ofzo. En omdat ik weet hoe zo’n dingen dan gaan hield ik me stiekem al volledig klaar voor een nieuwe episode van de rubriek “Op de foto/niet op de foto“.

Als er immers iets is dat het ouderschap me heeft geleerd, dan is het dat de leukste plannen het makkelijkst kunnen veranderen in de allerslechtste ideeën ooit. Oh keihard de max, we gaan met het hele gezin naar Disneyland, denk je dan, waarna je er een hoop geld tegenaan gooit om memories te maken samen en er een is met een oorontsteking en één die Disneyland echt helemaal niks vindt.

Aja, want met de bus naar de cinema gaan, dat maakt de kans groot dat Dexter er a. niks aan vindt want ZOOOOOOOO SAAAAAI b. na drie kilometer begint over te geven c. dertig zagen spant over dingen die hem tegensteken en die hij anders had verwacht. En eens in de cinema weten we ook dat de kans bestaat dat hij het al na een minuut of dertien beu is. Of moet overgeven. Of films blijkt te haten. Ja, alle films, en deze zeker.

Awel he. Niks van dat.

Mijn foto’s doen onze dag niet eens eer aan.
Hoe fantastisch mooi Coco van Pixar was. (Echt, gaat dat zien!)
Hoe goed zijn gedrag.
Hoe zonnig en leutig onze busrit.

Hoe enthousiast hij heel de tijd was.
Dankbaar en al.
Blij.

Al een opluchting dat de dag uiteindelijk eindigde in een full-fledged hysterische woedeaanval voor iets van niets (een tekenwedstrijd van de Vitaminis en een tekening die helemaal mis was, om precies te zijn) of ik verwachtte dat Ralph Inbar elk moment kon binnenkomen om te zeggen dat ik in Banana Split zat.

(van die woedeaanval heb ik geen foto’s. Ge moest erbij geweest zijn)

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen-challenge. Dit is dag 2.

lilith en Youri doen een strik rond de crib

Geschreven op 13 februari 2018 | personal | tftcbouwt

Zondag:

“Pffft, moeten we nu echt een dag verlof nemen om ons huis op te ruimen? Maar ja, als ze foto’s komen nemen dan kunnen we niet anders, zeker? En ik heb zo al zo gigantisch veel werk”.

Vandaag:

8:00: “Oké, Youri. We gaan wel moeten focussen en onze prioriteiten juist voor ogen moeten houden. De foto’s zijn nu het belangrijkste. We gaan nog niet over alles dat in kasten zit lopen beslissen of we het weg gaan doen of niet. Tegelijk: we zijn vandaag toch een hele dag bezig. Misschien moeten we wel van alles wegdoen.”

8:27: (twee koffies later) “OKE! WAT IS ONS PLAN? JIJ DE ZOLDER, IK DE KAMER VAN DEXTER? MET EEN DOOS VOOR KRINGLOOP, EEN VOOR CONTAINERPARK EN EEN VOOR ANDERE PLEK IN HUIS? En dan gewoon zakken? KOM, WE GAAN ER GEWOON KEIHARD VOOR. GO GO GO!”.

9:06: “Oké, lief, ik ben zo overweldigd. Maar echt. Zo goed als elk voorwerp is een beslissing die ik niet goed durf nemen, en we hebben duizend lakentjes en dekentjes en ik weet niet waarvoor ze dienen, van wie ze zijn en of ze weg mogen. Ik sta hier al meer dan een half uur naar een kast te kijken en ik blokkeer volledig”.

9:17: “Oké, Youri, ik denk dat je even moet komen. Ik ben compleet aan het blokkeren op elk vakje van deze kast. *ugly cry* Ik weet niet wat ik moet doen. Laat staan wat eerst. Alles is moeilijk en ik kan niet meer nadenken. Het is niet om mee te lachen.”

9:45: “Sorry van daarjuist, ik denk dat het toch wel goedkomt. *veegt snot en tranen weg met mouw*

10:50: “Hebben wij nu echt al drie volle auto’s naar de Kringloopwinkel gedaan? En heel ons huis staat nog vol, hoe kan dat?”.

11:12: “We moeten trouwens zeker de voordeur goed afstoffen. Dat maakt een goede eerste indruk”.

11:20: “Weet je nog dat ik gisteren zei dat we nog een jaar dat oud ding zouden gebruiken voor we verhuizen en dat jij zei “nog vijf maanden dan?”. Ik dacht echt dat het nog een jaar was. In mijn hoofd is het nog een jaar. Ik ben nog helemaal niet klaar”.

12:30: “Allez, we zijn hier al tien jaar over aan het nadenken en nu is het aan het gebeuren en het is zo… RAAR. Ook tof, maar raar.”

13:45: “We hebben al zo veel gedaan en tegelijk heb ik het gevoel dat we nog niks hebben gedaan. Is dat normaal?”.

13:55: “Ik ben hier heel de tijd van alles aan het negeren, maar dat is goed, dat wil zeggen dat ik keihard focus.”

14:23: “Die wonderspons maakt zijn naam ZO waar he zeg.”

15:23: “Maar jongens toch, hoe mooi is ons huis eigenlijk? Kijk, als ik dat ding zo zet is dat toch nog veel mooier?”.

15:43: “Dit huis is zoveel mooier als je er alles uithaalt dat verwijst naar een echt leven. Zo jammer dat erin moet gewoond worden, en dat bewoners rommel maken.”

16:15: “Neen maar serieus, ons huis is nog nooit zo proper geweest, en het is voor iemand anders. Het is zo mooi, precies met een strik errond. Ik wil in ons nieuw huis ook eens een mooie strik rond ons huis doen voor onszelf”.

Om maar te zeggen: vandaag hebben Youri en ik de crib gekuist.
Echt alle agenda’s, mailboxen en het internet genegeerd om keihard in alle hoekjes en kantjes te frotten en op te ruimen.

Dat waren vier volledige afleveringen van “Terrible, thanks for asking” (dikke leafde voor die podcast), een paar van Happier, veel eighties muziek (REO Speedwagon 4ever), en een paar pauzes om even goed door te wenen. Maar het resultaat is super. De trein vertrekt en we kunnen er niet meer af. Dat is de max. En tegelijk ook nogal zot.

Als ge een superleuk huis zoekt in de Westhoek, ge weet mij wonen! Tegen eind februari is het hier voor echt.

As we speak #14

Geschreven op 1 februari 2018 | personal | as we speak

Er blijkt systematisch een maand of acht tussen mijn verschillende episodes van As We Speak te zitten, terwijl het eigenlijk bedoeld was als maandelijks, eventueel ook tweemaandelijks rubriekje. Lilith en haar goede bedoelingen, ik moet ze u voorzekers ook niet meer leren kennen!

Bezig met: van- fucking-alles. Of zoals Youri en ik het in het weekend zeggen als we elkaar vijf minuten zien tussen het naar de kringloopwinkel rijden, de zolder legen, kindjes verversen en aannemers bellen door: het is veel. De voornaamste zaken zijn de verkoop van de crib (coming to you midden deze maand, koop hem!), de bouw van de nieuwe crib en de emotionele rollercoaster die daarbij hoort (hoera, eindelijk x! Oei, telefoon dat er iets mis is met x! Hoera, zo schoon, kijk, y! *rinkelrinkel* Oei, maar dat past wel niet helemaal op x, etcetera), het werk, de podcast, de launch van YNAB voor beginners, de vakantieopvang, oh, en Dexter en Flo. Het enige dat nog te kort is is een boekendeadline ofzo. Om het af te maken. Als ik nog niet heb gebeld of ben komen nieuwjaren: het is daarmee.

Blij met: toch ook ons nieuw huis waarin plots weer van alles aan het gebeuren is. Ik wil er graag eens een blogpost over schrijven, maar elke keer als ik eraan wil beginnen draait er precies weer iets in de soep (alle verhalen daarover blijken in ons geval waar, bedankt aan alle betrokkenen), en eerlijk is eerlijk: ik ben ook wat weigerachtig omdat ik altijd commentaar krijg van de bende van “je gaat dat toch zeker niet doen?“. Echt, wie dat zinnetje wil horen moet bouwen en er eens iets over zeggen dat andere mensen kunnen horen. Witte crepie? Je gaat dat toch zeker niet doen? Een groendak? Je gaat dat toch zeker niet doen? Houten latjes tegen de gevel? Oe, dat zou ik echt niet doen! Maal honderd. Serieus, een paar weken geleden zat ik op de trein tegen Josfien te vertellen dat ik een witte gietvloer wilde en een wildvreemde vrouw sprak de gevleugelde woorden: “JE GAAT DAT TOCH ZEKER NIET DOEN?!”, waarop de rest van de wagon naar me knikte met een blik van “Neen serieus onbekende mevrouw, dat ga je toch zeker echt niet doen?”. Dus: gelieve hier geen adviezen te posten, ik heb ze al allemaal gekregen en ben bereid te leven met de gevolgen van mijn onbesuisde -maar voor zover ik weet niet strafbare- plannen.

Eten: ongelooflijk slecht. Drie kilo verdikt deze winter. Niet fit. Geen zin om te koken, laat staan gezond. Ik voel het aan alles en ik weet het: ik heb het op dit moment te druk om goed te zijn. Ik leg me er wat bij neer, omdat ik weet dat er geen andere opties zijn. We moeten hierdoor. Ik heb nu te weinig tijd om te sporten, ik weet dat dat een excuus is, maar ik zou waarlijks niet weten wanneer ik het nog zou moeten doen. Het heeft even geen prioriteit. Ik zou me wel graag wat fitter voelen, maar ik hou me vast aan de gedachte dat het wel weer zal beteren. Dat het al goed is dat ik nog altijd geen alcohol drink. Veel succes aan iedereen die start met Tournée Minerale, trouwens. Gijlie kunt dat!

Kijken: vooral uitkijken naar. Een nieuw seizoen Topdokters, aumagad yes! Een nieuw seizoen Temptation Island, aumagadster nog meer yes! En ook nog eens Hotel Römantiek! LORD HAVE MERCY!!

Plannen maken: voor een tripje naar Disneyland en famille, how cool will it be? En Youri gaat in de week dat Dexter zes wordt met de jarige op jongensweekend naar Londen, en dat is zo cool, want Dexter is nu al helemaal into de “bing ben”, en zit heel de tijd door te steken dat wij de meisjes niet mee mogen. Gelijk heeft hij.

En anders met de kindjes? Goed, goed. Flobie wordt binnen exact een maand twee en ik kan het amper geloven. Dexie wordt bijna zes en dat kan ik dus nog veel minder geloven. Ze maken constant ruzie en ze zien elkaar doodgraag en ik moet mezelf soms nog in de arm knijpen om dat allemaal te bevatten. Het andere moment zit Dexter constant te zagen dat hij wil dat zijn tanden NU BEGINNEN UIT TE VALLEN en gooit Flo zich hysterisch op de grond omdat ze geen hele doos Kleenex mag uittrekken en bevat ik het maar al te goed.

Maar goed. We hebben ramen! Alles komt goed!

Zin om mee te doen? Post dan een linkje in de comments, en dan komen we lezen wat jij momenteel aan het uitvreten bent. (de andere as we speaks staan hier)

lilith en instagram zijn on a break

Geschreven op 21 januari 2018 | personal

Ik moest u eens serieus doen verschieten van Flo.

Met heel dat podcastgedoe zou een mens bijna vergeten vertellen dat ze al een week of twee niet meer op Instagram zit. Niks wereldschokkends, en ik was eigenlijk ook niet van plan om er veel aandacht aan te besteden, maar er waren enkele mensen die hun bezorgdheid kwamen uiten (keilief!) en aangezien ik anders post alsof mijn leven ervan afhangt is het misschien raar om daar zonder uitleg mee te stoppen.

Ik heb er zelf eigenlijk niet veel langer over nagedacht dan ongeveer vijftien seconden, nadat ik deze TED-talk van Cal Newport met de titel “Quit social media” bekeek. Zo’n talks boeien mij, want ik ben al een paar jaar volledig weg van Twitter, en half van Facebook. Pakt twee derden. Mijn persoonlijke account bestaat al sinds 2014 niet meer, en met succes, maar ik moest wel een account hebben om de pagina van mijn blog te blijven onderhouden. Vandaar dat mensen nu denken dat mijn naam Kelli met een i is, merk ik in steeds meer communicatie aan mijn adres, terwijl ik gewoon een account wilde zonder vrienden en dan maar dat deed.

De belangrijke keuzes van het moment.

Maar mensen vinden mij toch, en willen mij altijd alsnog toevoegen als vriend. Soms negeer ik dat, soms voel ik me ambetant als mensen me dan raar aankijken in het echt, en soms is het toch ineens handig om ouders van vriendjes van Dexter te bereiken en zo heeft een mens plots toch weer 21 vrienden zonder het goed te beseffen. Mocht ik u niet toevoegen, en ge snapt niet waarom: het is waarschijnlijk niks persoonlijks, ik gebruik de Facebook tegenwoordig voornamelijk om de groep van mijn cursus YNAB voor beginners te begeleiden en het bijspelen te regelen.

Is onze moeder nu echt weg van Instagram, over? Zou ze ziek zijn, over?

Ik mocht dan wel niet meer constant door Facebookfeeds scrollen, Instagram was goed op weg om die taak over te nemen. Vandaar de break. Om exact dezelfde redenen als de vorige keren. Om meer te focussen. Om minder mindless te zitten scrollen en inhaalbewegingen te moeten maken doorheen de dag. En hoewel ik had gedacht dat ik het keihard zou missen bleek dat nergens op te slaan. Nooit gedacht (of jawel, vaak gedacht), maar ik heb er deugd van.

Ik weet nog niet of ik terug kom. Ik denk niet snel.
Ook dat is niks persoonlijks. Zoals het nooit is.

Of ik niet bang ben om echt nergens meer van op de hoogte te zijn?
Dat is inderdaad het geval, ik weet van niks. Echt niks.

Maar het is hier razend druk, met de verkoop van ons oude huis, de bouw van het nieuwe huis, het werk, de kindjes, en nog enkele nevenactiviteiten. Dus het geeft eigenlijk echt niet. Het is genoeg. Meer dan, zelfs.

(Om het goed te maken, enkele beelden die ik de laatste weken had kunnen delen. Al een chance dat ik een blog heb, zeg ik. Tegelijk: zo onwaarschijnlijk boeiend zijn ze nu ook weer niet)

(of ik dan niet gewoon wat kon minderen, in plaats van zo drastisch te werk te gaan? Neenik, en hier lees je waarom)

lilith wenst jullie een fantastisch 2018!

Geschreven op 30 december 2017 | personal

2017 loopt nu echt op zijn laatste benen, en Youri en ik hebben zowaar een week verlof die we samen met de kindjes doorbrengen. Dus niet elk een andere dag alleen thuis met Dexter en Flo zodat de ander kan doorwerken, maar echt, tope tegoare. Zoals dat bij ons ook meestal gaat ben ik ziek aan het worden, exact op het moment dat we nergens meer naartoe moeten en er eindelijk tijd is om heel de dag in pyjama naar Home Alone te kijken.

Vorige jaren viel ik in de eindejaarsperiode gemiddeld een kilo of vijf af dankzij mijn traditionele aanval van het norovirus, en hoewel ik die afname in kilo’s nu ook best zou kunnen gebruiken (ALL! THE! FOOD!) blijft het bij een geweldige kopvalling en longen die aanvoelen alsof ze vol water zitten. Bliss. Rochel ende bliss.

2017 was goed voor ons. Niet perfect, maar is een jaar dat ooit? Het was het jaar waarin de eerste steen werd gelegd van de nieuwe crib. Dat zorgde voor veel vreugde en ook geweldig veel stress en dramatische uitspraken als “ik ga nooit meer bouwen, al houden ze een bazuka tegen mijn hoofd“, maar als alles goed gaat wonen we komende zomer wel in ons huizeken, en ik ga jullie daar de komende maanden toch wat meer bij betrekken dan ik nu deed.

Boven al ben ik blij dat iedereen gezond bleef en zich op zijn eigen tempo ontplooide. Ik heb veel geleerd, zowel op persoonlijk als professioneel vlak, waar het voor mij achter de schermen een jaar van opleiding en experimenteren was. Er zijn veel nieuwe plannen, waaronder dit project mét logo én micro. Schrijf je zeker in op de nieuwsbrief om op de hoogte te blijven. Er was mijn #nevernotreading nieuwsbrief, die ik nog steeds aan het einde van elke maand mail naar een grote groep boekenliefhebbers. De reacties zijn super en dat maakt me blij blij blij. Ik heb net de laatste editie van 2017 de deur uitgedaan, maar je kunt je natuurlijk nog inschrijven om vanaf eind januari maandelijks mijn boekentips in je mailbox te vinden. Blij dat ik ermee begonnen ben, want ik vind het heerlijk om doen en het geeft me een extra leesboost, wat mooi meegenomen is.

2017 was het jaar waarin ik eindelijk werk maakte van mijn eerste online cursus, “YNAB voor beginners”, die een groter succes bleek dan ik ooit had durven dromen. Het is enorm fijn om te zien hoe mensen in de Facebookgroep aan de slag gaan met YNAB en eindelijk klaar beginnen zien in hun financiën. De meeste reacties zijn zeer positief, en ja, dat is zwaar genieten na je maanden in spanning afvragen of er überhaupt ook maar iemand zou geïnteresseerd zijn. De cursus is ondertussen weer dicht, maar ik plan hem te herlanceren ergens in het midden van 2018. Wil je op de hoogte blijven, schrijf je dan in op deze wachtlijst.

Oh, en er kwamen twee boeken uit: de herwerkte versie van mijn geliefde Blogboek, en Bullet Journal, de handleiding. Ook dat was weer gigantisch cool om doen. Ik heb dit jaar wat minder geblogd dan ik had gewild, en dat had vaak met tijd en prioriteiten te maken. Ik heb nog geen concrete plannen voor volgend jaar, maar ik zie wel. Dit waren in elk geval mijn populairste posts van 2017, voor de statistieken:

In het jaar dat komt wil ik verder met minder. Verhuizen met minder spullen, dus nog heel veel wegdoen. Minder kopen, minder stressen, minder zagen. Meer beseffen hoe goed ik het heb.

Jullie wens ik een jaar met een goede gezondheid, zo min mogelijk stress, en veel liefde en fijne momenten met aangename mensen. Leg die smartphone al eens vaker ergens waar je hem vergeet (dat zal ik ook proberen te doen), zie jezelf graag, weet dat al de rest ook maar iets doet, en laat je hoofd niet te zot maken.

Heel graag tot volgend jaar!