Monthly Archives: november 2015

5 beelden, 5 dingen

IMG_4402 IMG_4460 IMG_4514 IMG_4516 IMG_4525
  • Ik wilde bijna schrijven dat ik geld zou geven voor een extra dag in de week waarop ik de tijd had om me bezig te houden met bloggen, en dingen maken, en alle projectjes aanpakken die ik op dit moment niet verder krijg dan in mijn hoofd, maar dat zou op dit moment eigenlijk bitter weinig uitmaken. Wat ik wil is een extra portie energie, zodat ik niet al tegen zes uur ’s avonds in slaap begin te vallen en na zonsondergang compleet niks meer uit mijn handen krijg. Ik zit ondertussen tot mijn gigantische verbazing al in het laatste trimester van mijn zwangerschap, en terwijl ik de vorige keer op regelmatige basis rustmomenten kon inbouwen heb ik nu een kleuter die daar echt het nut niet van inziet. Ik hoop dat er voor de bevalling nog een paar weken inzitten waarin ik mijn energie terug weet te vinden, want de to do lijst is nog gigantisch, zowel wat opdrachten voor het werk betreft als dingen die ik nog moet regelen voor kind 2 zich aandient.
  • Al een geluk dat kind 1 plots zijn momenten heeft waarop hij zich in stilte bezig kan houden met mannekes tekenen (een talent waarover ik me zo hard kan verbazen dat ik me elke keer moet inhouden om niet te sms’en naar 4040 dat mijn kind briljant is), puzzels maken en van alles in elkaar flansen met blokken en plasticine. Zeker nu ik er niet meer in slaag om elke dag van het weekend een boswandeling van een paar kilometer uit mijn benen te krijgen is dat bijzonder mooi meegenomen.
  • Grijs weer en weinig energie, dat betekent ook dat ik mezelf nog maar met moeite het huis uit krijg voor meer dan boodschappen en tripjes om mijn kleuter van school te halen en weer te brengen. Al een chance dat we aan Dexter beloofd hadden om naar de première van The Good Dinosaur te gaan, de nieuwste van Pixar en meteen zijn eerste cinema-ervaring. We hebben er blijkbaar lang genoeg mee gewacht, want hij slaagde er zo maar even in om een volledige film geboeid te blijven kijken (en de omzittenden te entertainen met zijn luide vragen over elke gebeurtenis in het verhaal). Er was vrijdag ook een gigantisch fijn dinertje met mijn man in ons favoriete restaurant, dat ons weer maar eens verrukt achterliet. En straks pannenkoeken bij vriendjes, omdat ik weet dat de inspanning van toch niet volledig vastroesten aan mijn zetel doorgaans wel loont. Alleen is die zetel vlak voor vertrek nog aantrekkelijker dan anders.
  • De plannen voor eindejaar beginnen vorm te krijgen. Van tradities is hier al jaren geen sprake meer sinds onze situatie constant verandert, niet enkel door grootouders die verhuizen naar kleine appartementjes en dus geen plaats meer hebben voor grote feesten, maar ook door ingrijpendere zaken als afscheid en nog eens afscheid van de steunpilaren die er altijd in slaagden om bendes samen te krijgen en toastjes te smeren. Ik wou dat ik al zo ver was dat ik erin slaagde om elk jaar mijn eigen traditie op poten te zetten en me daaraan te houden, maar daarvoor gaan we eindelijk eens in wat rustiger vaarwater terecht moeten komen, vrees ik. En dat ik het ons gun.
  • En zeggen dat ik dedju nog zoveel leuke blogposts voor de laatste periode van het jaar in mijn hoofd heb ronddwalen he. Frustrerend dat die er maar niet uitkomen, maar ik voel dat ik eerst de rest rond moet krijgen en dan hopelijk weer wat meer ademruimte vind. Duimen dat het lukt, want ik heb nog van alles te vertellen. Neen, maar echt.

Hebben jullie dat ook, die dreigende winterslaapmodus? En vechten jullie daartegen, of net niet?

lilith ontdekt Gran Canaria

grancanaria1Wat dachten we van de Canarische Eilanden, vroegen de mensen bij Neckermann een tijd geleden. “Hmmm“, dachten wij, en dat we niet goed wisten wat we van de Canarische Eilanden dachten. Wat ver vliegen, voor de eerste keer met Dexter, misschien. En ook niet meteen onze droombestemming, al had ik op voorhand gezegd dat ik me vooral wilde laten verrassen als Neckermann ambassadeur, dus op dat vlak zat het wel oké.

Ik wist dat mijn ouders ergens in de jaren negentig naar Gran Canaria waren geweest, maar die hadden het toen al volledig voor all in formules en heel de dag bakken op het strand en aan het zwembad, niet meteen het soort vakantie waar Youri en ik doorgaans voor tekenen. Wij zijn road trippers, jongen, wij doen graag onze goesting, en na een uur aan een zwembad willen wij vooral dingen ondernemen! En tripsticks in het rond gooien. En de wereld zien! En was er daar wel veel te zien, op die Canarische Eilanden?

Sylvie van Neckermann vond van wel, en door wat verder te vliegen was je ineens ook wel bijna zeker van mooi weer. We moesten ook eerlijk zijn: met Dexter reizen is anders dan met twee, dus misschien was een hotel met kinderzwembad wel niet zo’n fout idee. Wij dachten terug aan die keer dat we met Dexter naar een bungalowpark gingen en hoe vreselijk hard hij het daar naar zijn zin had, waardoor wij ook, en besloten om ervoor te gaan: alleen nog zaak om te kiezen tussen Lanzarote, Fuerteventura, Tenerife en Gran Canaria. Uiteindelijk kozen we voor het laatste, aka het eiland van de eeuwige lente, zes dagen, all in. Vier uur en vijfentwintig minuten vliegen. Perfect voor de kleine zelfstandige met weinig tijd die toch nog wat zon wil zien in november, quoi.

grancanaria2

Hoe dat vliegen liep met Dexter vertel ik in een volgende post, maar dit waren alvast onze ervaringen met Gran Canaria tripping:

Als ik zou zeggen dat het liefde op het eerste gezicht was zou ik liegen. De busrit van de luchthaven van Las Palmas naar ons hotel aan de Zuidkust in San Agustin gaf ons vooral de indruk dat Gran Canaria het eiland was van de dorre landschappen vol slordige neergegooide serres van plastiekzeil. Hoe dichter we bij de kust kwamen, hoe meer hotels met mythische namen als Beverly Park en Don Gregory. Eens je die strook hebt bereikt neemt het aantal palmbomen en mooie stranden wel gestaag toe, en wordt het ook warmer. Je ziet ineens ook overal borden met “Maspalomas” op, een van de plaatsen aan de kust, waardoor ondergetekende zes dagen lang met “Una Paloma Blanca” in haar hoofd zat. Aan u om te beslissen of dat iets is dat u aankan. (Klik dan toch. Je weet dat je het wilt!)

grancanaria3

Het moet gezegd: een regenachtig België inwisselen voor teenslippers en korte broeken doet wat met een mens. Eens ingecheckt in het hotel en met open mond naar het uitzicht over de Atlantic gestaard fleurden wij helemaal op, en dat zou de volgende dagen zo blijven. Het hielp ook dat we in een kindvriendelijk hotel zaten, met een speeltuintje en ijsjes inbegrepen in de all in, net als pizza en spaghetti en macaroni en knalrode jello pudding, waardoor Dexter zich daar onmiddellijk de koning te rijk voelde. En dan hebben we het nog niet gehad over het feit dat er een winkeltje was dat waterspuitgeweren verkocht. The madness!

grancanaria4

Wij waren vooral erg onder de indruk van het binnenland. Eerst waren we van plan om een auto te huren, maar toen bleek Neckermann ook excursies aan te bieden die je op een dag naar de leukste plekken brengen. Nog makkelijker, en geen autostoel voor Dexter nodig. Had ik op voorhand geweten hoe bergachtig het binnenland is en over hoeveel zotte bergweggetjes het busje ons naar geweldig hoog boven mijn comfort zone zou brengen, ik had van mijn leven niet ingeschreven, maar achteraf was ik zotcontent dat ik het wel heb gedaan. Zoveel supermooie dingen gezien, en Dexter heeft maar één keer een heel klein beetje overgegeven in Youri zijn hand, wat een succes is, want zeker vijfhonderd bochten op het traject.

grancanaria5grancanaria6

grancanaria7We waren ook fan van de stranden. Dat aan ons hotel bestond uit een soort zwart zand, wat verderop in Maspalomas is het geel en zacht, en we namen ook de taxi naar het sjiekere Meloneras waar de stranden er nog wat anders uitzagen. Dexter genoot overal van, want stranden betekent op blote voeten door het zand hossen en autobanen trekken for days. He likes. En het weer stak ook niet bepaald tegen.

grancanaria8 grancanaria9 grancanaria10

Tijdens de andere dagen wisselden we af tussen genieten en lezen aan het zwembad (ik las zowaar een volledig boek uit, no kidding!) en uitstapjes naar onder meer Palmitos Park, een dierenpark dat compleet in the middle of nowhere ligt en daardoor keihard aan Jurassic Park doet denken, maar dan met pratende papegaaien (Dexter is er nog over bezig) en dolfijnenshows.

grancanaria11 grancanaria12grancanaria13

Mocht het nog niet duidelijk zijn hoe geweldig hard wij van onze trip hebben genoten, dan is er ook nog het filmpje.

Gran Canaria from kelly deriemaeker on Vimeo. (op de link klikken zorgt voor groter formaat, en het is nog leuker in HD)

Ik wil stiekem al terug. Dat zegt volgens mij genoeg.

Wij reisden met Neckermann naar Gran Canaria en verbleven in IFA Interclub Atlantic in San Agustin. Op dit moment loopt er een actie waarbij je – als je boekt tussen vandaag en zondag 29 november om te reizen tijdens de schoolvakanties van kerst, krokus en pasen- 125 euro extra korting krijgt op de al geldige kortingen, cumuleerbaar met de vakantieboosters van Neckermann. Dus misschien het bekijken waard voor al wie zin heeft gekregen in zon en palmbomen.

lilith tipt de leukste prentenboeken voor onder de kerstboom

prentenboeken_kerstmis

Lezeres Nele mailde me vorige week met een verzoeknummertje. Dat mijn vorige tips voor kinderboeken haar kroost zo bevallen waren dat ze wel zin had in wat nieuwe inspiratie voor onder de kerstboom. Nele vraagt, ik draai. En omdat ik nog niet kan zeggen of het kerstverlanglijstje dat ik voor Dexter heb ook bij hem in de smaak zal vallen grijp ik even terug naar de boeken waarin hij de afgelopen maanden met de grootste pretlichtjes in zijn ogen zat te bladeren. (en ik weet het, bij de meesten van jullie moet de Sint nog komen, dus mocht ge aanstoot nemen aan mijn belachelijk te vroege blogpost: vraag ze gerust aan hem. Dat mag.)

prentenboeken_kerstmis2

* Circus! Een zoek- en ontdekboek van Doro Göbel en Peter Knorr: een heel leuk prentenboek over de komst van een circus naar de stad. Op elke dubbele pagina gebeurt vanalles met allerlei verschillende personages, waardoor je het boek dertig keer kunt doorbladeren en toch nieuwe dingen kunt ontdekken. Dexter vindt het nog steeds heel leuk, en we hebben hem al een tijd in de boekenkast staan.

* Volg die auto van Lucy Feather en Stephan Lomp: deze brachten we mee uit de bib, dus voor een foto moeten jullie even doorklikken. Alles dat met auto’s en verkeer te maken heeft is scoren bij Dexter, maar dit boek is ook nog eens erg vrolijk en kleurrijk geïllustreerd, met heel veel leuke details.

* Sinterklaas van Charlotte Dematons: ik had dit boek al zeer vaak zien liggen in boekhandels, maar pas toen vrienden van ons het meegaven omdat ze dachten dat Dexter het wel leuk zou vinden besefte ik wat voor een compleet geweldig boek dit is, al helemaal voor deze tijd van het jaar. Als ik dit boek als kind had gehad dan had ik het verslonden, zo mooi zijn de platen over het kasteel waarin de Sint woont en zo gedetailleerd de uitwerking van de badkamertjes van de pieten en de ruimte waarin de pakjes worden klaargemaakt. Toen ik op de Boekenbeurs was zag ik dat ze het boek in heel veel verschillende uitgaven hebben, van compact tot gigantisch. Zeer dikke aanrader!

* Meer weten over … Dinosauriërs van Alex Frith en Peter Scott: een leuk boek waarin Dexter lang kan bladeren omdat er vanalles te ontdekken valt achter de vele flapjes. Normaal voor kinderen van acht tot tien, zo blijkt, maar hier al een hele tijd een succesnummer.

* Tel mee met Otto van Tom Schamp: hier ten huize zijn wij fan van de tekeningen van Tom Schamp, en dit boek is helemaal op Dexter zijn lijf geschreven met heel veel takelwagens en tractoren en vrachtwagens in allerhande gekke uitvoeringen. Daarnaast is het de bedoeling dat je ze telt, en dat begint Dexter serieus onder de knie te hebben, wat dan weer een coole extra is.

* Een boek van Hervé Tullet: dit boek valt een beetje buiten categorie, want het is misschien te veel eer om het echt een prentenboek te noemen. Het is gewoon een heel heel cool boek, waarbij de lezer door op een geel bolletje te duwen plots het licht heeft uitgedaan op de volgende pagina, of alle bolletjes door elkaar kan halen door heel hard met het boek te schudden. Heel grappig en fantasierijk, en daardoor een enorme hit bij mijn persoonlijke kleuter.

Heb jij plannen om deze kerst boeken onder de boom te leggen? Of tips voor andere prentenboeken die we niet mogen missen? Ik lees het graag in de reacties hieronder!

Wil je elke maand op de hoogte gehouden worden van mijn favoriete boeken en die van Dexter en Flo? Schrijf je dan zeker in voor #nevernotreading, mijn maandelijkse boekennieuwsbrief!

5 beelden, 5 dingen

IMG_3881 IMG_3889 IMG_3911 IMG_3974IMG_3790
  1. We zijn ondertussen terug uit Gran Canaria. Ik vertel er volgende week alles over, maar ik kan al zeggen dat het zalig was (rond de 29 graden en meer, palmbomen zover je kunt kijken, en een hotel met witte wijn en cocktails in de all in-formule! Hoe geweldig moet dat niet zijn als je niet zwanger bent?! :aah:)
  2. Het was gek om recht vanuit de warme chocolademelksfeer van Sint-Maarten op een vliegtuig naar de zon te stappen, maar net daardoor ook zo cool. Wat een heerlijke periode is dat toch, ik geloof dat Youri en ik nog harder popelden om Dexter zijn gezichtje te zien op de ochtend van 11 november dan Dexter zelf om op zijn speelgoed en chocolade te vliegen.
  3. Ondertussen heb ik het monster van de kartonnen dozen vol babykleertjes zo goed als bedwongen. Alle kleren zitten gesorteerd op maat in dozen én in Evernote, zodat ik perfect weet wat ik heb en wat niet. Lijstjes, lijstjes en lijstjes, ge gaat mij nu niet meer veranderen. Dat zorgt voor rust in mijn hoofd, al heb ik wel nog altijd geen idee wat ik ga aanvangen met de kleren van Dexter die heel cool zijn, maar net te jongensachtig om door te geven aan zijn zus. Een tweedehandsbeurs, dacht ik, maar dan moet je geluk hebben dat er mensen passeren die niet op zoek zijn naar beige en bruin met grote cijfers op. Instagram, dacht ik ook, maar dan kruipt er nog zoveel tijd in onderhandelen en verzenden. Ik heb al behoorlijk wat richting goede doelen gedaan, maar zou het zonde vinden om de mooiste stukken gewoon weg te doen zonder anderen erin te laten roefelen. Iemand een betere oplossing voor dit prangende probleem?
  4. Ik heb ondertussen ook mijn leesrecord aller tijden verpulverd. In 2015 las ik 35 boeken, en ik kan u met grote zekerheid zeggen dat ik nooit eerder zoveel las. Het heeft mij ook zo gigantisch deugd gedaan, dat jaar met veel lezen en weinig tv. Ik ga er nog even mee door, geloof ik. Toch graag nog tot mijn leven weer even verglijdt in een iets drukkere babyperiode. Kijk eens hoe zacht ik dat laatste voor mijn doen heb uitgedrukt. Ha.
  5. Er komt weer een #boostyourpositivity blogbrunch, wahey. Ik vind dat keihard de max, want vorige keer was dat een zalige ochtend met zeer veel fijne mensen. Wie zich had geregistreerd op de site heeft normaal al een uitnodiging beet, en ik hoop echt dat jullie er weer en masse bij zullen zijn, in Gent. Ik lees graag in de reacties wie komt, dan kan ik al wat popelen. Geniet van jullie ijskoud weekend!

Kalm blijven als je kind dat niet is, een werkpuntje #boostyourpositivity

kalmblijven

Eén van de grootste uitdagingen waar ik als moeder mee worstel is kalm blijven als mijn kind dat niet is. Ik ben nogal een spons, op dat vlak. Zet mij naast een enthousiaste mens en mijn enthousiasme explodeert mee, zet mij in de buurt van een kleuter die onderhevig is aan een hysterische woedeaanval en ik explodeer nog harder, alleen dan in minder enthousiaste bewoordingen.
Niet iets waar ik trots op ben, maar een mens verandert nu eenmaal niet in iemand compleet anders als hij plots een kind heeft, zo blijkt.

Ik heb de afgelopen drie jaar met scha en schande moeten leren dat roepen dat Dexter moet stoppen met ontploffen er alleen maar voor zorgt dat hij nog harder ontploft. Waardoor dingen escaleren en iedereen zich achteraf buiten adem en zinnen afvraagt wat er in hemelsnaam is gebeurd. Youri ook, trouwens, want hij slaagt er doorgaans wel in om kalm te blijven en moet dan toezien hoe zijn teergeliefde staat te bekvechten met een jongen van drie. Dat was dus een werkpuntje.

dexisnotamused

Toen ik enkele maanden geleden als bij toeval de podcast van Janet Lansbury tegenkwam was mijn aandacht gewekt. Later las ik ook nog haar boek, No Bad Kids, over hetzelfde onderwerp. Het is niet dat ik helemaal mee ben in haar filosofie van alles ligt altijd aan de ouders en die moeten zich maar als een heilige zonder foutjes of persoonlijkheidskenmerken gedragen, maar ik heb er wel behoorlijk wat uit geleerd. Lansbury staat voor een opvoedingsstrategie waarbij je je kind zoveel mogelijk laat razen terwijl je vooral luistert en zelf kalm probeert te blijven. Een manier van opvoeden waarbij je erkent dat het soms hysterische gedrag van je kind bij de leeftijd hoort en het de ruimte geeft om in jouw bijzijn stoom af te laten, en ook verwacht dat het dat zal doen. Je niet verzetten tegen de woedeaanvallen dus, maar er in meegaan.

Het moet gezegd: sinds ik beter probeer te luisteren naar Dexter als hij ongelooflijk boos is omdat ik zijn boterham in twee heb gesneden gaat het beter en vooral veel sneller weer over. Ik moet soms alle moeite van de wereld doen om niet mee uit mijn savatten te schieten, maar het leverde me al zoveel momenten op waarop ik verbaasd moest toegeven dat de onweersbui die er een van een hele namiddag leek in twee minuten weer was opgeklaard dat ik haar toch wat credit moet geven.

Mijn tactiek is sinds een paar weken vooral: luisteren, erkennen dat hij kwaad is, kalm blijven, aangeven dat ik snap dat hij kwaad is, maar dat ik toch achter mijn “neen” blijf staan, en heel diep in en uit ademen en doen alsof ik mijn bloeddruk niet omhoog voel schieten. En neen, het lukt me lang niet elke dag. Maar als het me lukt, dan voel ik me even een geweldig geslaagde moeder die zichzelf helemaal onder controle heeft. Iets om me aan op te trekken op de momenten dat ik mezelf “DEXTER STOP DAAR NU ONMIDDELLIJK MEE OF HET ZAL UWEN BESTEN DAG NIET ZIJN!!!” hoor roepen.

Wat is jouw grootste uitdaging als ouder? Ik lees het graag in de reacties, of op je eigen blog. Deze blogpost is de laatste voor de #boostyourpositivity campagne van Activia, deze week nog onder de categorie kids. Deelnemen kan nog steeds, ook met deze twee nieuwe instagramchallenges: #reallifeparenting, en #stuffmykidsays.

reallifeparentingstuffmykidsays

Oh, en hou mijn Facebookpagina in de gaten, want er volgt nog iets supercools om af te sluiten!

Krakau, een wondermooie mokerslag

IMG_2553

Morgen vertrek ik als ambassadeur voor Neckermann Belgium voor enkele dagen naar Gran Canaria. Terwijl ik nog niet eens een verslag heb gepost van mijn vorige tripje, een driedaagse voor De Standaard Magazine naar Krakau. Een reis waar ik behoorlijk van onder de indruk was, en waarover ik dus nog even een en ander wil delen voor ik het vergeet. 

Het zinnetje dat je niet wilt horen als je aankomt op een plek waar de regen met bidons uit de hemel stort: “Het heeft hier nochtans maanden niet zo geregend“. Maar hozen doet het als we uit een naar natte hond ruikende taxi het betonnen Plac Nowy-plein in het centrum van Krakau opstappen. Het plan was om er een zapiekanka uit het vuistje te eten, een soort spotgoedkope Poolse pizzabaguette die ze hier op elk uur van de dag binnenspelen en waarvan alleen al de lijst met mogelijk beleg je een zwaar maaggevoel bezorgt. Maar het smaakt, onder een lekkend afdak naast een bord waarop “Hier zapiekanka van 35 cm!” staat, ook al zijn wij ook al welgevuld met elk 17,5 cm aan gesmolten kaas en look. Zolang er maar iemand is die ons tijdig een paraplu en wat levensvreugde toesteekt zijn wij helemaal gereed voor de rest van Krakau.

IMG_2535

Plac Nowy ligt in één van de drie buurten die belangrijk zijn voor de toerist die in deze stad aanlandt: de Joodse wijk Kazimierz. In tegenstelling tot de schilderachtige Grote Markt in het oudere stadsdeel is dit een samengooiseltje van gebouwen rond een niet zozeer aantrekkelijk marktplein, maar dan wel in een buurt die up en coming is. Lees: je struikelt er over de hippe eethuisjes met vegan, eco of organic in de naam, al moet je er soms een foute eighties discobowling in de kelder bijnemen. In Kazimierz kom je om op terrasjes te zitten in de zomer (dan regent het naar het schijnt zelden), een oude synagoge te bezoeken en je bij het naar buiten stappen te laten verleiden door een falafel die aangeprezen wordt op een krijtbord.

IMG_2550

Schindler’s List

Kazimierz wordt ook de Joodse wijk genoemd omdat er vanaf de 15de eeuw een levendige gemeenschap Poolse Joden woonde, iets waar ouderwetse hotels met namen als Ariel en Rubinstein aan herinneren. De Duitse bezetter maakte in de jaren veertig van de vorige eeuw een huiveringwekkend einde aan hun leven in het dorp binnen de stad, waarna de buurt snel in verval wegzakte. Synagoges bleven leeg, gevels brokkelden af, en het leek erop dat de ineenstorting zich zou doorzetten tot Steven Spielberg in 1993 naar het stadsdeel kwam voor de opnames van Schindler’s List, zijn film over de Duitse industrieel Oskar Schindler, die het leven van 1200 Joden redde in Krakau. Hoewel het originele verhaal zich in Podgórze, het derde stadsdeel, had afgespeeld kwam Kazimierz de regisseur beter uit, en zo werd het vervallen district weer interessant genoeg om er kroegen en restaurants te openen en een artistiek publiek aan te spreken dat er nu nog steeds woont. Wie Krakau bezoekt wordt vriendelijk aangeraden om het bezoek aan Podgórze en een eventuele dagtrip naar de vernietigingskampen van Auschwitz uit te stellen tot aan het laatste luik van de reis. Omwille van het effect op de gemoedstoestand van de reiziger, als u begrijpt wat ze bedoelen. Ik spaar het dus op tot aan het laatste deel van dit stuk, en neem jullie eerst mee naar een deel van Krakau dat zowaar aan Disneyland doet denken. Volg de gids.

IMG_2642

Pierogi gevuld met alles

Verkondigen dat je een trip naar Krakau op de planning hebt roept andere reacties op dan zeggen dat je je heil in Ibiza gaat zoeken. Eén van mijn vrienden was zelfs zo eerlijk om “oei” te zeggen. Hij was er ooit met een toerbus door gereden en had geen andere herinneringen dan “Grijs, en somber. En zo deprimerend Pools”. Ik was hem bijna gaan geloven na het half uur met de halve zapiekanka onder mijn afdakje, zeker toen enkele mannen die duidelijk een borrel te veel ophadden al hun charmes in de strijd gooiden om de inhoud van onze portefeuilles van eigenaar te doen veranderen. Maar dan sla je na een ingewikkelde conversatie met handen en voeten plots een hoek om. En kom je terecht in het schilderachtige historische centrum dat Unesco op zijn werelderfgoedlijst heeft gezet. In de straten rond de Lakenhalle is het bijzonder fijn kuieren, niet in het minst omdat het er autovrij is en je niet om de drie passen een filiaal van een kledingketen tegenkomt, maar wel veel kleine, onafhankelijke winkels vol juwelen (amber uit de mijnen is hier nogal een dingetje), heerlijke huisgemaakte limonade en kledij van kleine ontwerpers. Met wat geluk loop je tegen een plaatselijke markt aan op de Rynek Główny, waar handelaars hun pierogi, kaasbroodjes en zelfgedraaide worsten aanbieden. Die pierogi, daar zijn ze heel trots op, en ze vullen ze met wat je maar kunt bedenken. Van kaas tot vlees en van aardbeien en pruimen en ricotta, in pierogiland is geen vulling te gek.

IMG_2600IMG_3023

Zuurkool op dierenvellen

Ook wat eten betreft zit het hem hier in het contrast. Terwijl in de studentenbuurten de zaakjes waar je glutenvrij en koolhydraatarm kunt eten als paddenstoelen uit de grond schieten houdt de Pool net zo halsstarrig vast aan de keuken van zijn moeder. En die moeder, vaak een kleine vrouw die stevig op de dijk staat, schotelt haar kroost op zondag onder het motto “op slaatjes komen we de winter niet door” liefst stevige kost voor. Denk varkensschenkel, worst, zure soep, zuurkool (die liefst uren heeft opgestaan) en koteletten. Bij Chata, een bonkige blokhut met dierenvellen, kregen wij met een gezelschap van zes een ‘Polish pan’ voorgeschoteld voor “4 à 5 hongerige mannen”, en kregen we de helft niet op.

IMG_2668
Nog iets dat erg fijn is aan deze stad: achter elke gevel lijkt wel een verrassing schuil te gaan. Huis blijkt blokhut voor hongerige mannen, een saladebar ook een groene binnentuin zoals bij Chimera, of je stoot op een prachtig kaarslichtcafé zoals je er zo veel vindt in de stad, maar Alchemia op Plac Nowy een van de bekendste is. Denk wankele tafels die je zelfs met tien bierkaartjes niet waterpas krijgt, en een schimmig sfeertje waarin verliefde koppels even goed tot hun recht komen als groepen studenten dorstig naar kersenwodka. Ooit begonnen uit noodzaak, omdat er te weinig geld was voor een dure elektriciteitsrekening, maar zo gehouden uit gezelligheid.

Claustrofobisch Podgórze

Vanuit de stad hoef ik de volgende ochtend maar de brug naar het voormalige Joodse getto over te steken om mijn gemoedsthermostaat een paar standen te voelen zakken, en dat terwijl het droger en zonniger is dan de vorige twee dagen samen. Op weg naar het museum van Oskar Schindler loop ik langs vervallen huizen en een stuk originele muur die de Joden hier heeft afgesloten van de buitenwereld, en waarvan de bovenkant aan Joodse graftombes doet denken. Bewuste vormkeuze, destijds. Mijn hart zakt wat verder in mijn schoenen als ik langs het plein met de stoelen loop, waar elke ijzeren stoel voor duizend omgekomen Joden staat, een beeldtaal die verwijst naar de huisraad die noodgedwongen moest achtergelaten worden door de gedeporteerde Joodse bevolking. Ik lees ergens dat er voor de oorlog zo’n 68000 Joden in Krakau leefden, waarvan er slechts tweeduizend overleefden. En dat er op dit moment nog zo’n duizend in Krakau wonen, waarvan er maar tweehonderd zichzelf identificeren als leden van de Joodse gemeenschap.

IMG_2713IMG_2716

Tussen de groezelige oude huizen kan ik me bijna inbeelden hoe verstikkend het hier moet geweest zijn in de twee jaar waarin de originele bevolking van Podgórze eerst naar Kazimierz moest verhuizen, om plaats te maken voor vijf keer zoveel Joden, die aan het werk werden gezet in verschillende fabrieken in het getto. Een ervan dus de emailfabriek van Oskar Schindler, sinds 2010 een beklijvend maar enigszins claustrofobisch museum waar je niet zonder bezwaard hart weer buiten wandelt. Een van de verhalen die je er leest gaat over hoe Schindler een deel van zijn personeel verzamelde in de zoutmijnen van Wieliczka, een onderaards heiligdom van 327 meter diep net buiten Krakau. Ik had zelf geen tijd om deze plek, inclusief ondergronds zoutmeer en ondergrondse kapel voor de mijnwerkers, te bezoeken, maar plaatste hem wel op mijn lijst voor mijn volgende bezoek. Een volgende bezoek ja, omdat drie dagen te kort was, en ik tegelijk ook wat opgelucht was dat ik de tijd niet had om die andere vreselijke plek op een uur van Krakau te gaan bezoeken. En anders vast nog harder door elkaar geschud op het vliegtuig was gestapt dan ik nu al deed.

Deze blogpost verscheen in langere vorm in De Standaard Magazine.
Ben jij ooit in Krakau geweest, of heb je plannen? Dan lees ik dat graag in de reacties, want ik wil echt nog eens graag terug, liefst bij beter weer.

Waarom ik iedereen een Kindle aanraad (en daar nochtans niet voor betaald word)

levedekindle1Soms wou ik dat ik een percentje kreeg op het aantal Kindle e-readers dat onder enige invloed van mijn enthousiasme is aangeschaft. Het zou in de laatste vijf jaar vast een bedrag betreffen dat stevig genoeg aantikt om elke maand een nieuw boek te kopen, en ik heb nochtans totaal geen deal met Amazon, de verdeler van de beste e-reader die ik al ooit onder ogen kreeg. Ik ben gewoon zeer enthousiast.

Sinds ik vijf jaar geleden mijn eerste Kindle kocht en ik op kerstmis van 2013 compleet onverwacht een nieuwe Kindle Paperwhite onder de neus kreeg geschoven van mijn beste man ooit heb ik hem altijd bij mij. Dat is namelijk de magic van de e-reader: dat dat even veel blijft wegen, al staan er honderd boeken op (ik las ergens dat er iets van drieduizend boeken op passen, crikey), en je hem daardoor op elk leeg moment uit je handtas kunt toveren om te beginnen lezen. Al is dat rechtstaand op een perron, met één hand.

levedekindle2

Mensen die mij kennen weten dat je mij met weinig zinnen harder de kast op kunt jagen dan “Jamaarja, ik lees niet graag op een computerscherm“, “Ik vind zo’n tablet/iPad toch niet hetzelfde als een echt boek“, of “Ik heb een e-reader die ook films kan afspelen, maar ik gebruik hem niet want ik lees er niet graag op“. Om er maar enkele te noemen. Omdat ik het heb beloofd: een paar misverstanden die ik graag de wereld uit wil helpen, en ergens tussen de lijnen wat tips voor mensen die overwegen om een e-reader te kopen en wat gefanboy richting mijn Kindle, waarvoor mijn excuses mocht ge minstens even zot zijn van uw Kobo of Samsung en vinden dat ik een te duidelijke voorkeur heb. Dat is namelijk helemaal waar. Dit is geen objectieve review, maar een door een erg verliefde bril.

Dit heb ik te melden:

Een e-reader is geen tablet, en niet elke e-reader is een goede e-reader. Een e-reader lijkt van ver wel op een tablet, dus ik snap de verwarring, maar je leest op een zwart-wit scherm met digitale inkt. Dat leest even vlot als een gewoon boek, iets dat je moet gezien hebben om helemaal te kunnen snappen wat het verschil is. Een tablet schijnt constant wit licht in je ogen, wat ze erg moe maakt. Een Kindle of andere e-reader heeft geen nood aan zo’n verlichting, wat de leeservaring veel aangenamer en minder vermoeiend maakt. Er bestaan behoorlijk grote verschillen tussen e-readers. Als ik mijn Kindle vergelijk met de andere die ik al in handen heb gehad dan valt me vooral op dat het scherm sneller reageert en de letters er beter uitzien. Tegelijk ben ik ervan overtuigd dat ook een Kobo of een Samsung hun kwaliteiten hebben, maar kijk, ik ben zo verknocht aan mijn beestje dat er veel moet gebeuren voor ik nog overstag ga voor een ander merk. En ik ben niet de enige die het zegt: de Kindle Voyage wordt op dit moment door heel wat tech sites aanzien als de beste e-reader die er is. Michel Vuijlsteke had al elke Kindle die er was, en heeft nu dus ook de Voyage. Op zijn blog vind je veel meer informatie dan ik ooit zou kunnen verschaffen.

Hoe meer hij kan, hoe beter? Niet in dit geval. Een e-reader die kleuren kan weergeven of filmpjes kan afspelen is een tablet. Leuk hoor, allemaal, maar ik wil een goede leeservaring, en daar heb je e-paper voor nodig. Op e-paper kan je enkel tekst inladen, geen filmpjes. Wat mij betreft is het dus het ene of het andere, meteen ook de reden dat ik geen Kindle Fire zou moeten hebben. Dat is namelijk wel gewoon een tablet. Het is wat mij betreft ook gewoon heel fijn dat een Kindle geen notificaties vanuit je mailbox of Instagramaccount doorstuurt. Lezen es lezen. Er zijn al genoeg notificaties op andere plaatsen.

Hoe minder schermen, hoe liever, hoor ik soms. Misschien, maar op het scherm van een Kindle lezen is echt een hele andere ervaring dan op een computerscherm of het scherm van uw smartphone. Je ogen worden er zoals gezegd niet zo moe van, en het is zelfs handiger om in fel zonlicht op een Kindle te liggen lezen dan in een echt boek, vind ik.
Doordat het scherm enkel werkt om de inkt te herverdelen over de pagina verbruikt een Kindle ook zeer weinig energie: ik moet hem een keer per maand herladen, en dat is het. Hij wordt nochtans zeer intensief gebruikt.

levedekindle3

Het is niet omdat je een Kindle hebt dat je geen echte boeken meer mag kopen. Mensen doen soms alsof het alles of niets moet zijn, merk ik als ze me ergens zien met een echt boek. (*blij ziejewelsnuivend* “Ha! Toch teruggekomen van de e-reader ja?” Euhm neen.) Ik lees nog regelmatig echte boeken. Soms omdat ik ze niet wil kopen op mijn Kindle omdat ze te specifiek zijn, of te niche. (kookboeken, koffietafelboeken, prentenboeken, of boeken waar geen e-readerversie van bestaat omdat ze te obscuur zijn, bijvoorbeeld) Soms omdat een vriendin me een boek in handen drukt dat ik zeker moet lezen, of omdat ik iets zie liggen in de bib dat me aanspreekt. Dat kan en dat mag nog steeds allemaal. Ik denk dat de verdeling bestaat uit 80 procent Kindle, 20 procent papier.

Het is niet omdat je een Kindle hebt dat je plots een lezer wordt. Soms krijg ik de vraag van mensen die zelden of nooit een boek ter hand nemen naar mijn ervaringen met e-readers. Ik geloof niet dat je door de aankoop van een e-reader meer gaat lezen als je niet graag leest, wie graag wil lezen vindt altijd wel een manier, ook zonder e-reader. Maar een e-reader maakt het voor een lezer wel veel makkelijker om een superenthousiast lezer te worden, daar ben ik het levende bewijs van. Sinds ik een Kindle heb lees ik altijd en overal.

Het is wel omdat je een Kindle hebt dat boeken kopen heel gemakkelijk wordt.
Misschien vaak ook gewoon te gemakkelijk. Het is echt kopen met een klik, eens je credit card gegevens gelinkt zijn aan de webshop van Amazon en je WIFI ter beschikking hebt. Je hebt er ook met 3G. Er is een ongelooflijk uitgebreide collectie Kindle boeken beschikbaar op Amazon, en als je liever in het Nederlands leest sinds enige tijd ook op Amazon.nl. Ik download zo goed als altijd eerst een gratis sample van een boek, nog zo’n leuke troef: van bijna elk boek kun je eerst een paar pagina’s lezen voor je beslist om er de rest van te kopen. Ik zorg dus altijd dat ik een tiental samples heb staan voor dode momenten. Gelukkig kost een boek op je Kindle doorgaans iets van de helft minder dan een echt boek, of ik was geruïneerd, ondertussen. Er zijn trouwens ook behoorlijk wat spotgoedkope of gratis boeken voor Kindle te vinden. Ik heb er totaal geen last van dat ik enkel boeken via Amazon kan kopen, want zoals gezegd is de collectie zo gigantisch dat ik er eigenlijk bijna alles op kan vinden. Radio 2 deed onlangs nog een vergelijking met enkele andere soorten, misschien interessant voor zij die twijfelen. Oh ja, mocht u eraan twijfelen: ik koop al mijn boeken. Punt. Ik heb ook graag dat mensen betalen voor mijn werk.

levedekindle5

Ik kan eindelijk iets doen met mijn aantekeningen. Ze doorlopen via een lijst die online staat, bijvoorbeeld, handig als ik op zoek ben naar inspiratie of een leuke zin. En zo zijn er wel meer leuke features: dat je op elk moment een woordenboek bij de hand hebt, een gemak als je net als ik bijna alles in het Engels leest en soms een woord tegenkomt dat je nog nooit hebt gehoord. Of dat je kunt zien hoe lang je nog nodig hebt om die laatste twee hoofdstukken te lezen.

Ik kan lezen terwijl mijn lief slaapt. Het lichtje van de Kindle Paperwhite vind ik een van de beste uitvindingen na de Kindle Paperwhite zelf. Zeker nu ik zwanger ben en mijn nachtrust lang niet meer zo kwalitatief is als weleer vind ik het een gemak dat ik een half uur kan liggen lezen met een klein lichtje waar niemand last van heeft. Ik weet niet waarom, maar vroeg in bed kruipen en in het pikdonker liggen lezen vind ik een absolute zaligheid. Veel leuker dan bij een nachtlampje.

Een Kindle is niet overal goed voor, en een tablet niet overal slecht. Ik ben een geweldige fan van mijn iPad, alleen niet om boeken op te lezen. Ik ben een geweldige fan van mijn Kindle, alleen niet om tijdschriften of PDF’s op te lezen, dat doe ik dan weer liever op mijn iPad. Het is vaak gewoon kwestie van de dingen te gebruiken voor de zaken waar ze echt goed voor zijn.

Laat je niet afschrikken door bestellen in Amerika. De grootste reden dat mensen uiteindelijk toch een andere e-reader kopen is -naast de kostprijs, al vind ik dat die heel goed meevalt voor wat je krijgt- het feit dat je hem nog steeds enkel in Amerika kunt bestellen. Ha, blijkbaar ook via amazon.de, bedankt Nele 2. ;) Ik had hem twee keer heel snel vanuit Amerika, en zonder enig probleem. Niks beangstigends aan, hier. Die Kindle die ik vijf jaar geleden kocht, die heb ik trouwens doorgegeven aan mijn broer, die hem nog steeds zonder problemen gebruikt. Daar is dus nog niks aan.

Update: Ha, nog beter. Je kunt hem volgens Nele hieronder in de reacties ook gewoon kopen bij Waterstones in Brussel. Merci, Nele!

Update 2: Ah neen, of toch niet meer, bedankt Tina!

Disclaimer: ik heb compleet geen technische achtergrond en spreek vanuit mijn ervaring, niet vanuit mijn expertise of gigantische kennis van e-paper of schermverlichting. Laat het mij dus zeker weten mocht ik hier kemels hebben geschoten, ik ga niet kwaad zijn.

Heb jij een e-reader? Ben je tevreden? Tips voor mensen die er een willen? Of zijn er zaken die ik niet heb behandeld? Ik lees ze graag in de reacties!

5 beelden, 5 dingen

IMG_0048IMG_0049IMG_0050 IMG_3602 IMG_3637
  1. Het is hier rustig, ik weet het. Het gegeven van een herfstvakantie waarin ik een paar dagen werkte (en een winnares voor de Flair Online Talent Awards mocht uitroepen), een dag naar de Boekenbeurs ging en dan nog twee dagen thuis was met Dexter bleek niet geweldig combineerbaar met plannen om nog eens te bloggen en wat andere zaken gedaan te krijgen. Aan ideeën geen gebrek, aan energie des te meer. En dus heb ik me ’s avonds in de zetel gestort met Jonathan Franzen op de Kindle. De Kindle, waarover ik snel een blogpost ga schrijven, beloofd.
  2. Het was ook een week waarin ik vreselijk terugviel qua mobiliteit. Als in: weer een paar keer in het midden van een wandeling moeten stoppen omdat mijn buik zo hard werd als een ballon en ik bijna geen kant meer uit raakte. Beangstigend, vind ik, dus volgende week maar eens overleggen met de gynaecoloog. En ondertussen niet te veel wandelen, wat niet evident is met een kleuter die het liefst elk vrij moment naar buiten stuitert. Gelukkig ging het vandaag wat beter, met dank aan een bezorgde Dexter die af en toe checkte of ik niet te snel ging.
  3. Ondertussen staat de crib vol kartonnen dozen. Dozen met babykleertjes van Dexter die gewassen en gesorteerd moeten worden, dozen van vriendinnen met dochters waarin ik mag roefelen, dozen en dozen en nog meer dozen. Ooit komt het weer goed, maar nu dus nog even echt keihard niet.
  4. On a brighter note: volgende week gaan wij op babymoon. Denk ik, of is dat enkel als je nog geen kinderen hebt? Neckermann reizen was op zoek naar mensen die wat wilden reizen en daar verslag over wilden uitbrengen, en kwamen zo bij mij terecht. Nog even een tripje naar de zon met man en kind voor de winter helemaal losbarst, daar zeg ik geen neen tegen, en dus mogen jullie hier binnenkort een verslag verwachten van een reisje naar Gran Canaria. Benieuwd hoe dat zal gaan, Dexter zijn eerste vliegreis. Zin in.
  5. We hebben een naam. Dat bleek dus een ongelooflijke makkie, toen Youri er eindelijk over wilde praten en bleek dat zijn lievelingsnaam ook op mijn lijst stond, al was het wel niet in de top vijf. Ik sliep er een nacht over, en we hadden plots keihard een naam. Nu wordt het helemaal echt. En neen, ik ga hem nog niet verklappen. Wel goed geprobeerd. ;)

Zwanger zijn en in beweging blijven, een uitdaging. #boostyourpositivity

zwangerenbewegen

Het begon goed, een tijd geleden, toen ik nog ging sporten en podcasts luisteren. Ik kan ondertussen verklappen dat de onbeluisterde podcasts zich samen met de kilo’s lichaamsgewicht aan het opstapelen zijn. Al valt dat laatste eigenlijk ook wel weer mee in vergelijking met toen ik zwanger was van Dexter. Toen was ik in deze fase al een kilo of twaalf bijgekomen, nu iets van zes. Ik ben wel van een hoger cijfer begonnen (ge dacht toch niet dat ik al mijn zwangerschapskilo’s was kwijtgeraakt?), dus al bij al: een nuloperatie, gelijk ze zeggen. Al een chance dat Youri ons fitnessabonnement nog fanatiek gebruikt en dat me dus alvast niet met een schuldgevoel opzadelt.

Ik ben niet obsessief bezig met al dan niet bijkomen. Eigenlijk zo goed als niet. Als er één ding is dat ouder worden mij heeft gebracht dan is het dat ik beter heb leren leven met een paar gegevens. Als daar zijn: ik zal nooit een compleet onbezorgde spontane losbol zijn die zich overal instort zonder er overdadig bij na te denken. De dag dat ik een fitnesszaal omschrijf als mijn natuurlijke habitat zit er nog niet gauw aan te komen. Ik zal nooit een BMI van veel minder dan dertig hebben en benen zonder cellulitis of een lichaam zonder littekens en striemen. Dus neen, dit lichaam zal er vast niet beter op worden met deze zwangerschap, maar ik zit meer in met de staat van mijn krakkemikkig  bekken dan met hoe ik eruit zal zien nadat alles achter de rug is en dit kind ter wereld. Het helpt dat ik een man heb die daar net zo over denkt, besef ik.

Alleen al omwille van dat laatste probeer ik niet vast te roesten aan mijn bureaustoel, en aangezien ik ’s avonds zo moe ben dat ik liefst in slaap val na het nieuws van zeven uur helpt het om bewust om te gaan met de dingen die ik wel nog doe. En daar helpt mijn ingebouwde iPhone stappenteller dus gigantisch bij. Zonder dat ik iets moet aanleggen houdt dat ding aan de hand van mijn bewegingen bij hoe ver ik al gestapt heb, en ik vind dat dus de max.

stappenteller

Zeker in het weekend hou ik de app in de gaten om me ervan te vergewissen dat ik in de buurt van tienduizend stappen kom. Lees: hield. Dat lukte de laatste weken immers minder goed dan de weken ervoor, omdat ik nu eenmaal sneller moe word en te veel tjolen mij al eens harde buiken durft opleveren. De laatste dagen zelfs een beetje veel naar mijn goesting, waardoor ik al content ben als ik vijfhonderd meter kan stappen zonder een paniekske over op straat bevallen.

Maar het werkt wel. Zie ik tegen vier uur op zaterdag dat ik nog maar achthonderd stappen heb gelogd, dan is het tijd voor een wandeling op de vestingen. Of een boswandeling om Dexter kennis te laten maken met de zotste zwamappartementen.

appartementzwammen zittenderkaboutersin

Gisteren werd het, mede door de hardnekkige harde buiken, een trage en vooral rustige wandeling richting stad, maar toch deugd van gehad. Als het van mij afhangt val ik dus nog even niet helemaal stil.

Slagen jullie er in deze donkere periode in om zoveel te bewegen als jullie zouden willen? Of hebben jullie ervaring met niet volledig stilvallen tijdens de zwangerschap? Eén en al oor.

Deze post maakt deel uit van #boostyourpositivity van Activia. De komende tijd gaan we op zoek naar tips om wat beter voor ons lichaam te zorgen, onder het thema Body. Lies schreef er hier al over. Er zijn ook weer twee instagram challenges voor deze week: #aplacetobreathe, en #moveyourbody. Daarvoor mag je onderstaande foto’s gebruiken.

aplacetobreathe moveyourbody

Het amusement!