“Wat heb je gedaan vandaag?”. “Niks”. “Ik ben het vergeten”. “Ik weet het niet meer”.
Voor iedereen die kinderen heeft die beeld zonder klank voorzien van zodra een van de ouders polst naar hun dag, heb ik een tip die ik een tijdje geleden ergens las en met succes introduceerde in mijn huisgezin.
Oké, het duurde even voor Dexter het niet meer stom vond, maar de laatste weken vragen zowel Flo als hij ernaar als we na thuiskomst van school iets zitten te eten: de dobbelsteen.
Men neme: een dobbelsteen. Men gooie: om beurt, wij doen van klein naar groot, dus eerst Flo. Men vertelle: een ding per gegooid oog. Iets dat we nog niet wisten over je dag. Iets dat je deed. Of hoorde. Of zag.
Sinds de introductie van de dobbelsteen weet ik veel meer over mijn kinders. En leuk neveneffect: zij ook over mij en over hun vader, die ook soms meedoet.
Ervoor vertelde ik bijvoorbeeld niet snel over de lastige telefoontjes die ik soms moet doen, of dat ik al een week zoek naar die ene mens die door mij geïnterviewd wil worden over een moeilijk onderwerp. Wat ik al helemaal niet deed: vertellen hoe ik me daarbij voel, hoe ik zelf dingen oplos, waar ik de bal heb misgeslagen en hoe ik daar dan mee probeer om te gaan.
Neen, ik geef hier niet dikwijls opvoedingstips, want weet ik zelf veel. Maar de dobbelsteen, die gaan we erin houden.
Jullie kennen mij ondertussen goed genoeg om te weten dat ik niet hersenloos met geld smijt. Ik ben niet opgevoed met veel geld, ik ben voorzichtig van nature, en dus heeft het een tijd geduurd voor ik het geld dat ik verdiende durfde investeren in mezelf. Toen ik zelfstandig werd kwam het niet eens bij me op. Ik studeerde journalistiek, en dat leek het dan lang. Ik werkte, deed voort, werkte nog wat. Dacht dat ik wel beter zou worden al doen. Dat was ook voor een deel zo.
Ondertussen ben ik bijna dertien jaar zelfstandig. Ik definieer mezelf niet meer als freelance journalist, omdat ik ondertussen veel meer doe dan enkel reportages maken. Ik maak content in heel wat vormen, boeken, podcasts, online cursussen, en dan ben ik er nog niet eens.
Dat ik dat kan doen heeft te maken met het feit dat ik al een paar jaar geld dat ik verdien investeer in opleiding. Online cursussen en memberships, bijvoorbeeld. Ik heb daar al over verteld in onze podcast, en als ik erop terugkijk dan wou ik dat ik vele jaren eerder had beseft dat ik nog zoveel te leren had.
Ja, ik lees elk jaar veel boeken, maar ik vind dat je een boek niet kunt vergelijken met het leren van een systeem dat je toelaat om je dingen echt eigen te maken. Er is zo’n groot verschil tussen iets weten en iets ook echt doen. Als iemand me kan leren hoe ik iets echt kan implementeren in mijn leven, dan betaal ik daar graag voor. Omdat de opleidingen die ik ondertussen volgde zichzelf al in veelvoud hebben terugbetaald. Ik volg dan ook niet om het even wat, en de investeringen die ik heb gemaakt waren eigenlijk zo goed als altijd de moeite. Ik zit elke week te studeren, tegenwoordig. Over van alles en nog wat. Soms tijdens mijn ochtendroutine, soms ’s avonds of in het weekend. Ik geniet daar belachelijk hard van, ook.
Vandaag hoorde ik mijn geliefde Brooke Castillo daar iets over zeggen in haar geweldige podcast. “Zou je liever een miljoen dollar winnen of verdienen?“, vroeg ze. Waarop ze zei dat het eerste kiezen niet zo slim was, omdat je door dat geld te winnen het proces niet telkens opnieuw kon herhalen. Dat is wat een goede coach doet, hoorde ik ook in deze podcast van De Standaard. En dat doe ik ook in de online cursus Baas over eigen Tijd die ik met Anouck Meier maakte, en die maandag voor de laatste keer dit jaar live gaat.
We geven je geen maand vakantie, ook al weten we door onze test op Werk & Leven dat jullie die wel zouden kunnen gebruiken. We leren jullie wel een systeem aan dat toelaat om de rest van jullie leven jullie dagen in te richten op een manier die jullie dient. En dat is volgens ons nog veel meer waard.
In aflevering 25 van Werk & Leven heb ik het met Anouck over jezelf blijven opleiden als ondernemer, en de vele manieren waarop we met vallen en opstaan leerden hoe je je eigen baas wordt en blijft. We delen onze acht voornaamste lessen uit meer dan tien jaar ondernemerschap.
Mocht je interesse hebben om een deel van ons systeem gratis en voor niks mee te krijgen: we geven maandag om 14 uur een online workshop over themadagen, en het wordt keihard de moeite.
Kun je er niet bij zijn op dat moment? We sturen de herhaling naar de mailbox van iedereen die zich hier geregistreerd heeft. Doen!
Ik ga anders eens iets zeggen dat jullie de laatste weken waarschijnlijk nog van niemand anders hebben gehoord: wat vliegt de tijd toch snel! Ik heb gisteren de tekst voor mijn kerstkaartjes geschreven, en dat is opvallend, want volgens mijn berekeningen was het de week ervoor nog zomer. Maar goed, het is wat het is, we moeten ermee verder, en ik weet niet of jullie er iets aan hebben om te lezen dat ik ondertussen een worsteling van jewelste met de herfst achter de rug heb, maar indien niet, scroll gerust door naar puntje drie.
Ik worstel met de herfst. Hoe erg ik ook probeer om me ernaar te zetten, er moet altijd wat gepitst en geduwd en geweend worden, exact zoals dat op dagelijkse basis tussen mijn twee kinderen gaat. Het zorgt er vooral voor dat het eetpatroon waarover ik al eens graag naar huis schreef op niet veel meer trekt (ook met dank aan de kilo’s snoep die de kindjes met Halloween naar huis sleepten, en de kilo’s chocolade die door Sint-Maarten werden afgeleverd), en ik mezelf niet zo makkelijk ’s avonds nog het huis uit krijg gestampt om te gaan sporten. Resultaat: oude oorlogswonden wat betreft de weegschaal en mijn lichaamsbeeld springen weer open, er moet heel wat ontsmettingsmiddel aan te pas komen om al wat ettert weer proper te maken, en ik sta erbij en kijk ernaar. Vanuit de gedachte: sukkel ik daar nu echt nog allemaal zo mee en ik ben bijna veertig wtf. In elk geval: gisteren ben ik nog eens gaan sporten. Afgelopen weekend was mijn eerste weekend zonder brol. Onward and upward.
Zaterdag nam ik na de aankomst van de Sint in Antwerpen (vonden jullie dat ook zo’n event, met *kuch* al die aanpassingen *kuch*?) een moment voor mezelf. Zonder de kindjes en man. Een geval van eerst je eigen zuurstofmasker opzetten, na drukke weken voor zowel mij als de husbando. Wat het dan ook compleet fenomenaal maakt dat hij me de afgelopen dagen de ruimte gaf om wat op mijn positieven te komen. Ik zeg het niet vaak, maar ik wens iedereen zo’n husbando. Ik heb het gevoel dat ik er weer wat beter tegen kan, en dat is nodig. Want!
Er komen drukke, maar fijne weken aan. Volgende week lanceren Anouck en ik nog eens de online cursus “Baas over eigen Tijd“, een cursus die we gemaakt hebben omdat we na jaren van te vaak verzuipen in onze eigen to do-lijsten een systeem hebben gemaakt dat ervoor zorgt dat we onze dagen veel minder aan het toeval overlaten, en zo veel meer tijd overhouden om dingen echt gedaan te krijgen en al eens een boek of vijftig per jaar te kunnen lezen. In mijn geval dan. Bij Anouck is dat zoveel reizen dat ik elke podcast-episode moet vragen hoe ze het gesteld heeft. We wensen iedereen zo’n systeem toe, al was het omdat het de stress grotendeels in bedwang houdt, ook in bijzonder drukke weken. Volgende week maandag, 25 november, geven we om 14 uur een gratis voorproefje van die cursus, in de vorm van een interessante online workshop met de titel “Stop met verzuipen in bergen to do’s: hoe themadagen je kunnen redden”. Als je moet werken op dat moment, dan kun je de herhaling gratis en voor niks in je mailbox krijgen na afloop, maar alleen als je je even registreert hierboven. Ik zou het niet laten als ik van u was.
En oh ja, Sint-Maarten kwam hier ondertussen langs. Wij gaan in de Westhoek nog wat vroeger in Sint-modus dan anders, en dus heb ik een goede tip voor alle kindertjes die graag tekenen, zoals mijn Flobo/Flokiedo/Flokie. De Dessineo is echt wel een machtig ding, en neen, ik word niet gesponsord (als je op de link klikt en iets koopt krijg ik wel een beetje commissie, dus doe gerust), ik ben gewoon enthousiast. Een lichtbak waarmee ze in verschillende stapjes de leukste tekeningen kunnen maken. Had ik dat als kind gehad, ik was zot geworden. En ik had misschien wel meer kunnen tekenen dan zo’n mannetje waarin het woord “zot” staat. Zeker op jullie brieven aan de sint zetten, mocht er nog twijfel bestaan over wat er in die schoen moet.
Fijne werkweek allen! (de onderste foto is jammergenoeg niet van mijn mealprepsessies, waarover ik een tof en immens populair e-bookje heb gemaakt voor Werk & Leven (even naar beneden scrollen om het te downloaden). Het was wel een bordje dat ik vorige week at bij The Avocado Show in Brussel. Waanzinnig mooi en waanzinnig lekker. Ik wil er een in Ieper, nu. En ja, ik weet het van de avocado’s, maar ze doen hun best, net zoals ik)
Het is komiek: de afgelopen dagen spraken verschillende mensen me aan over krak hetzelfde. Dat ze eindelijk naar mijn podcast Werk & Leven geluisterd hebben, en dat ze dachten dat dat iets ingewikkelds was, tot ze het probeerden. Dat ze verschoten van hoe tof die podcast is, ook. Ik blij, maar ook wat verbaasd.
Als het voor mensen die mij kennen tot aan aflevering 24 duurt voor ze beseffen dat luisteren niet ingewikkeld of onmogelijk is, hoe zit het dan met al die anderen?
Het is niet omdat ik zelf een podcast heb dat ik het zeg, maar ik wil iedereen duidelijk maken dat naar zo’n podcast luisteren tegenwoordig niet ingewikkelder meer is dan op “play” duwen op Spotify of Netflix. We staan trouwens op Spotify om dat te bewijzen.
Van podcasts wordt nog altijd jammerlijk gedacht dat je moet gestudeerd hebben om ernaar te luisteren. Terwijl je niet eens gestudeerd moet hebben om er een te maken. Toch niet als je een goede sound engineer hebt, zoals wij. En gouden micro’s!
Zo jammer dat die drempel nog hoog is. Er bestaan zoveel geweldig leuke, ontroerende, interessante, toffe, spannende en hilarische podcasts. Als je het jezelf echt makkelijk wilt maken, dan moet je niet meer doen dan naar de site van die podcast surfen, daar op zoek gaan naar een episode, en op play duwen.
Bij ons ziet dat er zo uit:
Tegelijk word ik ook weer vaker aangesproken over mijn podcast dan over mijn blog, dus het hangt er wat van af wie ik voor me heb.
Speciaal voor iedereen die bang is dat een podcast te ingewikkeld is, een korte spoedcursus.
Wat? Een uitzending met geluid waarnaar je luistert wanneer je dat zelf wilt.
Wat kost dat? NIKS! Een podcast is gratis. Mensen blijken bij het horen van “abonneer je op onze podcast” te denken dat abonneren zoals bij Netflix of Spotify wil zeggen dat je ervoor moet betalen. Als ze dan beseffen dat wij die podcasts voor nieten maken snappen ze er niks van.
Laatste keer: al onze podcasts vallen gratis te beluisteren, abonneren is niet meer dan zorgen dat je een seintje op je telefoon krijgt om te laten weten dat er een nieuwe aflevering klaarstaat. (hier heb ik dat allemaal al eens beter uitgelegd)
Hetzelfde met abonneren op de geweldige nieuwsbrief van Werk & Leven, trouwens. Ook dat is volledig gratis, en je krijgt elke week een bommetje boeiende info in je inbox, vlak voor het weekend. Ideaal.
Waarover praten jullie dan zoal?
Waarover niet? Over ons werk en ons leven, over het ouderschap, soms spreken we met een expert, zoals hier met Nina Mouton, en soms met een bekende blogger, zoals hier, met Mama van Vijf.
Om eens een gedacht te hebben: een lijstje met de titels van de laatste afleveringen.
Tof zulle, echt waar.
Dus. Ge wilt eens luisteren?
Klik dan hier, en scroll eens door al onze shownotes. Van waaruit je telkens dus gewoon op play kunt duwen en luisteren, gewoon op uw computer zonder ingewikkelde shizzle. Of hier, en abonneer je GRATIS zodat je de nieuwste aflevering krijgt. (en lees eens door de reviews, mensen zijn echt megapositief dus allez zo erg zal het niet zijn) Of hier, dan zie je ons ook passeren. En laat eens weten wat je ervan vond.
De eerste week vakantie van het schooljaar is een feit, en dat doet me eraan denken dat ik nog eens wilde posten hoe ik de kindjes entertainde tijdens de zomervakantie.
Negen weken vakantie is dat, ik heb ze geteld. Meermaals al. De eerste zomervakantie, toen ik amper kon geloven dat ik vanaf het moment dat er een kind naar school ging in de zomer elk jaar voor al die negen weken zou moeten zorgen dat er een volwassene bij dat kind was. Hoe viel dit te rijmen met iedereen die ooit tegen mij had gezegd dat kinderen hebben zichzelf wel uitwijst?!
Believe you me: zo heeft het nog geen enkele keer gevoeld als ik me in januari al zit te buigen over die negen weken zomervakantie (en ze nog eens tel. En nog eens, omdat ik het nog steeds amper kan geloven) en voel hoe kolkende rivieren van zweetparels zich aftekenen tussen haarlijn en wenkbrauwen.
Een van de oplossingen die ik ondertussen heb en mee organiseer is sociale kinderopvang. Een opvangplanning opstellen met en door andere ouders. Tof. Leuk voor de kindjes. Elk jaar weer heel veel werk ook, niet enkel aan vergaderingen en planningen en al die organisatorische shizzle, maar ook in de vakantie zelf. In de paasvakantie en de zomervakantie entertain ik dus niet alleen mijn eigen kidsters als ze thuis zijn, maar ook die van andere mensen op de dagen waarop ik samen met een andere ouder insta voor de opvang. Dat is dan mijn kinderen maal zeven ofzo. Ge kunt er u iets bij voorstellen.
Afgelopen zomer ving ik voor het derde jaar op rij op. Liet ik de hersenen knarsen en mijn Pinterest-account overuren draaien om activiteiten te bedenken om hen bezig te houden. Net als mijn eigen kinders, op dagen dat we geen uitstap deden en zij amper konden geloven dat WE ECHT NERGENS NAARTOE GINGEN OF WAT?! SERIEUS MOEDER?!
Neen dus.
We deden wel dit: (om enkele dingen te noemen)
1. Gezelschapsspelletjes spelen
Mijn kinderen doen dat graag, de kindjes in de opvang meestal ook. Klassiekers als UNO blijven hier een goed idee (ik deed heelder tornooien met Dexter, ’s ochtends vroeg terwijl zijn uitslapende zus uitsliep), net als Triominos en La Cucaracha.
Kindjes die wat jonger zijn, zoals Flo van drie en half, speelden dan weer graag Bumba Baby Memo en Halli Galli met licht versimpelde regeltjes.
2. Waterspelletjes spelen in alle vormen of maten
Het grote voordeel van warme zomerdagen. Er waren mama’s die zich bekwaamden in het maken van dit soort sponsjes waarmee naar hartelust gegooid kon worden, ik zelf kocht vanuit complete nostalgie een ontplofdink voor waterballonnen zoals ik het kende uit mijn eigen kindertijd en ontdekte dat het nog altijd even leuk en pipi-in-de-broek-spannend is als toen. OMG DE TIKKENDE TIMER!!!
3. Schminken
Op een dag aan het begin van de vakantie kreeg ik het zot in mijn hoofd en kocht ik een schminkdoos van Snazaroo. Zo’n dingen gebeuren blijkbaar als je tweede kind niet gillend wegloopt bij de gedachte aan geschminkt worden, in tegenstelling tot kind 1. Het bleek de beste investering van de zomer, want ondertussen schminkte ik zowat alle kindjes van de opvang. Kindjes vinden schminken de max, zo blijkt, en ik vind het ook leuk, al moet ik wel nog veel oefenen. In het verlengde van kindergezichtjes schminken: het volgende puntje.
4. Sjablonen/ fake tattoo’s zetten
Snazaroo heeft ook handige sjablonen, en dus liet ik geen kinderlichaamsdeel onbeschilderd op sommige dagen van de opvang. Oké, misschien overdreven, maar ze vonden ze wel de max.
5. Voorlezen
Zot hoe leuk mijn kindjes en die van anderen dat blijven vinden. Altijd goed voor een rustig moment. Toppers waren Het kind van de Gruffalo (zelf ook fan), de vintage boekjes van Disney Club die ik op de rommelmarkt vond, en het altijd even mooie en leuke Circusschip. (ja, ik ken het ondertussen vanbuiten)
Een van de ontdekkingen van de zomer, wat ons betreft. Zoek eens op “I spy” op Pinterest, en zie een hele wereld voor je opengaan. Geen dank!
8. Zoektochten organiseren
Het valt me nu pas op dat we deze zomer nogal hebben gezocht. Of zoekende waren, zoals je wilt. In elk geval: ik maakte al eens een zoektocht met foto’s, en nu was het een indianenzoektocht met opdrachten en aan het einde een schatkist met indianenkoekjes waar we de washi-tape niet meer vanaf kregen want niks menselijks is ons vreemd, en van washi-tape opeten ga je blijkbaar niet dood. Ook goed om weten.
9. Dingen maken met schuimklei
Schuimklei is de max omdat ook hele kleine kindjes er toffe dingen mee kunnen maken zonder zichzelf te vergiftigen of zo vol te smeren dat de opvangers van dienst de wanhoop nabij is. Ook hier: Pinterest is uw maat.
10. Fotofilters inzetten
Altijd lachen. Snapchat of FaceApp of iets. Die dingen veranderen ook constant, dus ik haal om de zoveel tijd mijn gsm boven voor een sessie lachen, gieren, brullen. Is dat #badparenting? Het kan me zelfs gestolen worden. Zoals je kunt zien aan mijn gezicht.
Disclaimer: deze post bevat links naar een website die mij commissie uitkeert als iemand iets koopt via die link. Alle meningen en voorkeuren zijn van mezelf.
Soep en mandarijnen sleuren mij de herfst door, denk ik soms. Grote hoeveelheden van beiden van zodra het blad begint te vallen, liefst. Mijn lievelingssoep van de laatste jaren is ribollita, al maak ik tegenwoordig vaker die uit Honger van Mme Zsazsa dan die van Anna Jones.
Los daarvan zit ik al een tijd in een kooksleur van jewelste. Wat jammer is, want ik kook graag en ik ontspan daar geweldig van. Er zijn pogingen om weer eens meer een kookboek ter hand te nemen, en het vaakst is dat Simpel van Yotam Ottolenghi. Dat lijkt vol te staan van doenbare recepten die zelfs mijn man af en toe zou kunnen lusten, alleen loop ik al weken tegen ingrediënten aan als rozenharissa, zwarte knoflook, sumak en andere exoticiteiten die ze niet hebben in de Ieperse supermarkten.
Ik vond het zo jammer. Altijd weer: o, dat wil ik maken. Fuck, ik heb geen rozenharissa. Bij Yotam zijn er zo tien ingrediënten die in 70 procent van zijn recepten voorkomen, dus het is niet dat je die rozenharissa koopt voor één gerecht. Als ik meer wilde koken uit Simpel, dan moest ik het simpel maken. En een keer investeren voor heel veel kookplezier. Dus bestelde ik een doos vol Ottolenghispul bij Pimenton. (de eigenaar blijkt een luisteraar van Werk & Leven, dus allen daarheen en #nospon)
Sinds de doos gearriveerd is, is mijn leven verbeterd. Ik kan het niet anders zeggen. Ik maakte alreeds de overheerlijke pasta met rozenharissa en olijven. Gisteren aten wij de pasta met pecorino en pistachenootjes. (allebei very much Youri-approved, ook) En afgelopen weekend kokkerelde ik een machtig lekkere pompoensoep met appelsien en saffraan waarvan ik het recept graag met jullie deel.
Beetje spicy, beetje romig, echt een hele toffe en verrassende combinatie voor dit moment. #smaakbommetje Mijn pompoen was trouwens wat waterachtig van smaak, en dat kwam toch helemaal goed dankzij het roosteren. Dus dikke vette hoera!
Pompoensoep met saffraan en sinaasappel van Yotam Ottolenghi
Voor vier tot zes personen
Ingrediënten:
60 ml olijfolie
2 uien, in parten van 2-3 cm (350 gram)
1,2 kilogram winter- of flespompoen, geschild, pitten verwijderd, vruchtvlees in blokjes van 3 cm
1 liter groentebouillon
2 eetlepels rozenharissa
1/4 theelepel saffraandraadjes
1 sinaasappel, rasp er 1 theelepel schil af
180 gram crème fraîche
5 gram korianderblaadjes voor erbij
zout en zwarte peper
Verhit de oven tot 220 graden. Doe de olie, ui en pompoen in een grote kom met 3/4 theelepel zout en royaal versgemalen peper. Meng goed en verdeel het mengsel in een met bakpapier beklede braadslee. Rooster 25 minuten tot alles gaar en gekaramelliseerd is. Haal uit de oven en zet opzij.
Giet de bouillon in een grote pan met de harissa, saffraan, sinaasappelrasp, 1/2 theelepel zout en flink wat versgemalen peper. Breng alles op hoog vuur aan de kook en voeg als de bouillon rustig kookt de pompoen en uien toe met de olie uit de braadslee. Roer goed, draai het vuur halfhoog en laat de soep 5 minuten zachtjes koken. Haal de pan van het vuur, roer de crème fraîche erdoor en pureer de soep glad met een staafmixer. Serveer met wat koriander.
Je ziet van hier dat het hier niet gaat stoppen, met dat kookboek.
Vandaag is het #worldmentalhealthday. Een belangrijke dag, vind ik, want hoe meer er gepraat wordt over mentale gezondheid, hoe beter. Al was het omdat ik me herinner hoe het voelde om te starten bij een psycholoog met de gedachte in mijn hoofd dat ik niemand kende die in therapie was. Dat dat dus vast betekende dat ik zwak was. Dat er iets heel erg mis met mij moest zijn, dat ik hulp nodig had om gewoon de dagen door te komen. Nu, zeven jaar later, weet ik wel beter.
Praten over mijn angsten en de hulp die ik heb gezocht, heeft ervoor gezorgd dat mensen hun verhalen en worstelingen met mij delen. Via mail, in het echt, ze zijn er, en ze zijn veelvuldig. Iedereen loopt in zijn leven wel tegen zaken aan, en hulp inroepen is dan nooit een teken van zwakte. Ik kan het iedereen aanraden. En ik hoop dat er een moment komt dat we op dezelfde manier kunnen praten over therapie als over naar de fitness gaan, of gaan lopen.
Ik hoop ook dat praten en schrijven over je mentale gezondheid met tijd iets wordt dat we zonder schaamte kunnen doen, al was het omdat onze mentale gezondheid impact heeft op alle aspecten van ons leven. Onze relaties, ons werk, hoe we omgaan met stress en tegenslagen, het is de bril waardoor we de wereld zien. Doen alsof alles altijd op en top is, maakt dingen vaak nog minder op en top.
Was ik toen genezen? Ik denk eerlijk gezegd niet dat ik “te genezen” val. Angst is een belangrijk thema bij mij. Ik weet nog dat ik mijn hart in mijn schoenen voelde zakken toen mijn therapeute me in een van onze eerste sessies duidelijk maakte dat die angst altijd deel van mijn ervaring zou uitmaken. Dat ik nooit iemand zou zijn die niet angstig was. Dat mijn angsten net zo goed bij me hoorden als mijn enthousiasme.
Ik wilde toen alleen maar dat iemand die vreselijke angsten, die me al overvielen bij het openen van mijn ogen ’s ochtends, kon wegnemen. Omdat ze toen onleefbaar aanvoelden. Omdat ik ze amper onder controle had. Mijn angsten gingen met mijn dagen aan de haal, en dat was beangstigend. Vicieus cirkeltje, ja. En absoluut niet simpel voor iemand die zo tuk is op controle als ik. (later leerde ik dat die nood aan controle gewoon een gevolg is van mijn angsten, maar dat had ik toen nog niet door)
Die angsten zijn nu gelukkig veel leefbaarder dan een paar jaar geleden. Dat heeft met kennis te maken. Zelfkennis, weten wat mij triggert en waar alles vandaan komt, maar ook boekenkennis. Ik lees veel, en dat helpt. Om milder te zijn tegenover mezelf, maar ook om te zien dat ik niet de enige ben die de weg struikelend aflegt.
Daarnaast heeft de verbetering ook te maken met mijn dagelijks onderhoud, zoals ik dat noem. Ik weet dat ik angstig word als ik moe ben, of overweldigd, of te veel binnen zit. De herfst- en wintermaanden zijn voor mij dus tricky, ik ben gevoelig voor een gebrek aan licht en zuurstof, en dus moet ik zo vaak als mogelijk naar buiten.
Bewegen helpt ook om uit mijn eigen hoofd te geraken en te stoppen met nadenken. Ik geef daar de laatste maanden dus absolute prioriteit aan in mijn agenda, ook in periodes zoals nu, die druk zijn. Net dan moet ik sporten. En zorgen dat ik voldoende uren slaap. Daar ben ik heel streng op. Wat niet altijd simpel is, want ik heb veel slaap nodig. Heb ik een paar dagen te weinig slaap, dan word ik vreselijk triest en negatief. Doen we beter niet te vaak.
Voeding is ook belangrijk in dit verhaal. Ik probeer intentioneel te zijn en geen dingen te eten die mij slecht bekomen, al heb ik ook weken dat ik te veel suiker eet en me alleen al daar mottig van voel. Mottig, triest en angstig.
Ik was de afgelopen weken te veel aan het focussen op mijn gewicht en daar een beetje ongelukkig van aan het worden, dus probeer ik me nu wat weg te houden van de weegschaal en me zo veel mogelijk aan enkele basisregels te houden. Geen frisdrank. Wel veel thee en water. Veel gezonde voeding, groenten en fruit, weinig uit pakjes. Weinig pasta en brood, daar word ik ziek van. Het blijft een zoektocht en soms voelt het ook als een gevecht, zeker in weken dat ik het erg druk heb en mijn hoofd dan wat durf te laten hangen, maar het is zo belangrijk dat ik elke keer weer opsta en opnieuw begin.
Geen alcohol drinken. Alcohol verergerde mijn angsten enorm, besefte ik nadat ik ermee was gestopt. Ik drink dus nooit alcohol, ondertussen al meer dan drie jaar. Geen uitzonderingen op die regel. Dat voelt nog altijd als een van de betere beslissingen van mijn leven.
Praten. Ik heb de chance dat ik een man heb bij wie ik mij van mijn meest kwetsbare kant mag tonen. Het lijkt me vreselijk om dat niet te kunnen of mogen. Ik mag al eens instorten bij Youri, en dat is fijn, al weet ik niet of hij hetzelfde zou beweren. :aah: Ik heb ook vriendinnen waarmee ik makkelijk kan praten over angsten en twijfels en dingen die minder goed gaan. Dat is een cadeau.
Bepaalde stressoren wegnemen door te plannen is ook essentieel voor mij. YNAB gebruiken zorgt er bijvoorbeeld voor dat ik geen financiële stress meer heb. Elke week tijd maken om na te denken over wat ik met mijn uren ga doen zorgt ervoor dat ik de dingen gedaan krijg die ik gedaan wil krijgen. (ik heb daar een online cursus over die in november nog eens live gaat, de moeite!)
Plannen zorgt ervoor dat ik tijd heb voor de dingen die ik belangrijk vind, zoals sporten en bij mijn kindjes zijn en in het weekend iets leuks kunnen doen en koken uit Simpel van Ottolenghi. Ik word veel minder vaak overdonderd door mijn dagen, en dat komt door de systemen en rituelen die ik elke dag weer inschakel. Al zoveel geleerd op dat vlak, de afgelopen jaren.
Bibliotherapie. Ik lees heel veel, en ik heb daar mentaal veel deugd van. Ik luister ook naar heel wat podcasts en audioboeken. Motiverend en troostend. Zorgt ervoor dat ik niet alles geloof dat ik denk. (dit is trouwens een heerlijk boek over therapie)
Zelfzorg. Het modewoord van deze tijd. Voor mij betekent het: al eens een mental health-namiddag inbouwen met koffietjes en magazines. Leuke kleren kopen. Mijn nagels laten doen. Naar de kapper gaan. Mezelf niet verwaarlozen, iets dat ik in het verleden al eens durfde doen omdat ik te veel bezig was met iedereen rond mij om nog veel aan mezelf te denken.
Actie ondernemen. Je bent wat je doet, niet wat je denkt. Ik heb lang de neiging gehad om vooral te denken. Nog altijd soms. Maar ik weet nu dat je maar leert dat je iets kan, door het te doen, en soms op je bek te gaan, of te sterven van angst. Ik zeg soms dat ik wil dat er op mijn grafsteen staat “ze was altijd bang, en ze deed het toch”. Ik doe heel veel bang. Bang is op sommige dagen mijn default-emotie. Ik doe ook heel veel dingen niet, uit angst, maar het wordt beter.
Ben ik er? Ik weet niet wat dat betekent. Ik had nog jaren therapie kunnen volgen, om zaken uit te spitten die ik bewust niet tot op de bodem heb uitgespit. Het zou boeiend geweest zijn, dat weet ik zeker, maar ik had niet de nood om te blijven zoeken en graven. Ik wilde me meer richten op wat kwam dan wat is geweest, en daar heb ik zeker tools voor gekregen.
Voel ik me altijd geweldig en zorgeloos en zonder angsten? Neen gij! Helemaal niet. Er zijn best wat dagen dat ik het allemaal zwaar vind. Geen oma’s hebben voor de kindjes, zelf geen moeder en schoonmoeder meer hebben, een drukke job die ik zelf moet uittekenen en vormgeven, een menage, twee jonge kindjes, heel veel willen, daar niet altijd de energie voor vinden.
Ik merk dat veel met verwachtingen te maken heeft. Met vinden dat iets op een bepaalde manier moet gaan, en de kloof die er is met de realiteit. Soms lukt het beter om dingen klaar te zien, en soms helemaal niet. Soms is alles even een paar dagen heel donker. Het kan dat ik dan weer wat strenger moet zijn op mijn dagelijks onderhoud, maar soms overvalt het me ook schijnbaar zonder reden. Een wolk boven mijn hoofd, die daar dan even blijft hangen.
Dat kan me zwaar frustreren, ik ben iemand die snelle oplossingen wil, maar dan heb ik een man die dingen zegt als “dat gebeurt soms, en dat is niet erg”, en dan voel ik de druk om snel weer sterk op mijn benen te staan wegtrekken. Alleen al dat helpt. Tijd en boterhammen. Er bestaat een Pinterest-tegeltje over: het gaat beter met me sinds het oké is als het soms even wat minder gaat. Weten dat die gevoelens ook bij het leven horen, geeft mij rust.
Ik hoop dat iemand die worstelt hier iets aan heeft. Ik zat ooit zo diep, dat ik me niet eens kon voorstellen dat er een dag zou zijn waarop ik er weer zin in zou hebben. Die dag ligt al lang achter me. Ik heb geen perfect leven, er is nog veel werk aan, maar ik vind het wel weer tof. De angsten zijn grotendeels sluimerend, en leefbaar. Dat is voor mij een enorm succes.
Ik wens iedereen die het lastig heeft luisterende oren en schouders om op uit te huilen toe. En het besef dat hulp inroepen juist waardevol is, helemaal niet iets om je voor te schamen.
Het drama van het tweede kind. Dat de moeder niet alleen veel vaker vergeet om grappige uitspraken in haar Bullet Journal te schrijven (aja, twee kinders, dat spreekt altijd door elkaar, en dus ben ik de uitspraak al vergeten tegen dat ik “wabliefteru?” en “spreek eens zo niet door elkaar!” tegen de andere heb gezegd), het zorgt er vaak ook voor dat ze minder tijd heeft om ze door te sluizen naar haar blog.
Deze uitspraken van de afgelopen weken hebben het alsnog gehaald.
“Ik was daar echt heel eng voor“. Flo vond iets eng, en was daar heel bang voor.
“Is dat hier een kleer?“. Wijzend naar een pyjama. Kleren zijn niet gelijk aan slaapkleren, daarmee, en Flo checkt liever dan in pyjama naar school te gaan.
“Ik ben altijd de beste winnaar hoor mama. Echt altijd van al mijn vrienden win ik. Maar niet soms. Je kan niet altijd winnen, hoor.” Waarop ze me een beetje berispend aankijkt omdat ik dat misschien wel dacht, dat je altijd kan winnen. Zo ben ik wel.
“Mama, mama, ik heb een supergoed gedeetje!“. Of een ideetje.
“Ik ben Pippi Langkous en ik durf nergens bang voor te zijn!“. Auw. <3
“Mag ik scharen?“. Knippen. Ik vind scharen logischer.
“Kom hier mama, ik ga jou verbeteren“. Ik was nogal ziek en lamlendig in de zetel, en Flo wilde me genezen.
“Geef mij maar een oplosje“. Het duurde te lang voor ik doorhad dat ze wilde dat ik haar een applausje gaf. Mega-woedeaanval. Zelfs nadat ik in mijn handen klapte als een onnozelaar kwam het niet meer goed. #hetiseenfase
“Daar moet ik naartoe!“. Ik toon de video van Sylvy Melodie in de kinderacademie, en Flo, die zeer graag zingt en danst, is wreed gedecideerd. Ik heb niet durven vertellen over wat er met Walter is gebeurd en dat de academie gesloten is.
“OWLY! WAAR ISSEM GEVLOGEN?“. Flo ziet een bliksemschicht.
“Wat gebeurt er als je tegen het plafond likt?“. Geen idee, eigenlijk. Probeer eens?
“Weet je wat juf N. zegt tegen mijn kinderen?”. “Neen”. “Babbelkousen!“. *rolt haast over de grond van het lachen*
Hoera, hoera, hoera, vandaag ging de eerste aflevering van het nagelnieuwe seizoen van Werk & Leven live. Die eerste aflevering gaat over een onderwerp dat zowel Anouck als mij na aan het hart ligt, en waar we ook best veel vragen over krijgen: routines en waarom die essentieel zijn als je bewuster om wilt springen met je tijd.
Over ochtendroutines en hun nut bestaan veel misverstanden. Weer iets dat moet, denken mensen dan snel. Weer een to do op die al te lange lijst. Terwijl wij er allebei van overtuigd zijn dat een goede ochtendroutine er net voor zorgt dat je uitkijkt naar je ochtenden, omdat het de momenten zijn waarop je bewust kunt kiezen om dingen te doen die jij essentieel vindt. Wat zo’n ideale routine inhoudt is voor iedereen anders, en er komt soms wat trial and error aan te pas om hem op punt te stellen.
Mensen denken vaak dat je er om vijf uur uitmoet om een goede ochtendroutine te hebben. Dat is helemaal niet zo. Een ochtendroutine draait om wat je doet in het eerste uur van je dag, of dat uur nu start om vier uur of om elf uur maakt volgens mij weinig uit. Ja, ik ben zelf een ochtendmens die niet vies is van de vroege ochtend (vandaag was ik voor acht uur al klaar met lopen, en had ik al een hoop werk verzet), maar dat is zeker geen vereiste. In de eerste aflevering van de podcast drukken we trouwens ook op het belang van die slaap: ik laat geen slaap voor mijn ochtendroutine. Ik ga vroeg slapen, omdat ik het niet allemaal kan hebben. Ben je een avondmens, dan leg je je zwaartepunt misschien beter daar.
Mijn ochtendroutine draait boven al om mij, en heeft als voornaamste doel ervoor zorgen dat ik voor het krieken van de dag dingen gedaan krijg die ik belangrijk vind. Voor mijn mentale gezondheid, vooral, als ik het zo bekijk.
Het is een moment waarop ik vroeger opsta dan de andere leden van mijn gezin (al vertrekt Youri minstens een keer per week om vijf uur naar zijn werk en staan we samen op), en waarop ik ongestoord kan opstarten en zo het gevoel heb dat ik voorsprong neem.
Dit zijn de vier zaken die voor mij bij een goed begin van de dag horen:
stilte: ik probeer heel bewust niet vlak na het openen van mijn ogen naar mijn gsm te grijpen. Ik lees het eerste uur geen nieuws (doorheen de dag ook zo min mogelijk, trouwens) en ik check geen sociale media. Zo weinig mogelijk invloed van buitenaf werkt voor mij het beste.
koffie: ik kan zo genieten van mijn eerste kop koffie van de dag, in volledige stilte. Na een tas of vier schakel ik over op thee. Een grote kan thee maken om mee te nemen naar mijn bureau boven en mijn Dopper vullen met water hoort dus ook bij mijn ochtendritueel. Een vorm van nudging waarover ik binnenkort trouwens een blogpost heb gepland.
pen en papier: ik doe ze niet elke dag, maar als ik ze doe, dan heb ik zoveel deugd van mijn Morning Pages. Hoe vaker, hoe liever dus. Ik plan ook mijn dag uit van uur tot uur en stel een eetplanning op. En ik studeer een halfuurtje. Yes. Moet ik misschien ook nog eens over bloggen, als daar interesse voor is.
meditatie: ik probeer ook weer elke dag minstens tien minuten aan Headspace te doen. Doet me deugd, ik ben nu bijvoorbeeld een reeks rond mindful eten aan het volgen, en meer moet dat niet zijn.
Als ik het allemaal achter de rug heb, word ik al eens beloond met dit soort momenten bij het openschuiven van de gordijnen.
Ook dat is alleen maar meegenomen.
Wil je graag veel meer horen over zo’n routines en wat je ermee kunt doen? En over hoe ik ervoor zorg dat ik aan het einde van de week niet instort van het slaaptekort? Luister dan zeker naar deze podcastaflevering.
Aan het einde zit ook nog een toffe freebie om zelf aan de slag te gaan met een ochtendroutine die bij jouw leven past.
Benieuwd of jullie er zelf een hebben en wat die juist inhoudt.
Ik ben langzaam maar zeker uit een vroeg herfstdalletje aan het kruipen, mentaal en fysiek. Afgelopen weekend ging ik voor het eerst weer lopen sinds de Dodentocht mijn knie naar de filistijnen hielp (lees: sinds ik op de Dodentocht mijn knie naar de filistijnen hielp). Het goede nieuws is dat mijn knie hersteld lijkt. Het minder goede nieuws is dat ik me na twintig minuten lopen voelde alsof iemand met een bunsenbrander de binnenkant van mijn longen aan het bewerken was. Maar ook dat wordt wel weer beter.
Ik keek best hard uit naar de start van het nieuwe schooljaar (structuur! routine! Jules!), maar ik was vergeten dat ook het schooljaar zijn lastigheden heeft. Kindjes die moe en vol kleine en grote frustraties thuiskomen en die nog het liefst als een bak slijk over hun moeder uitkieperen, met de nodige verwensingen (“Jij bent stom! Ik wil een andere mama!”) erachteraan. So far voor de visioenen die ik had over hoe ik zo’n mama zou worden die klaarstond met verse soep en boterhammen in een huis waarin iedereen lief was voor elkaar. Wat wel helpt hier: voorlezen als ze thuiskomen. Samen in een boekje kijken of wat kleuren. Dexter speelt het liefst spelletjes, en dus zijn we samen aan het leren schaken. Ik was het verleerd, hij wilde het graag leren, en we jeunen ons. Met dank aan dit geweldige Schaakboek voor kinderen, ook.
Vrijdag gaat de eerste aflevering van seizoen 3 van Werk & Leven de ether in, en zowel Anouck als ik kijken daar erg naar uit. We gingen samen twee dagen brainstormen in Middelkerke, en als Anouck en ik samenzitten dan gebeurt er altijd iets magisch. Blijkbaar is de soms van productiviteitsnerd + productiviteitsnerd iets als absurd veel gedaan krijgen op weinig tijd. En dus maakten wij grootste plannen, en die willen we de komende weken keihard waarmaken. Betere afleveringen die dieper gaan, vol onderwerpen die jullie hebben aangeleverd. Het wordt de max. Abonneer je zeker op onze compleet vernieuwde nieuwsbrief als je er niks van wilt missen!
De herfst deed onverbiddelijk zijn intrede, en ook dit jaar doe ik van “If you can’t get out of it, get mega belachelijk into it!“. Ik heb samen met de man en de kindjes een blad gemaakt met allemaal dingen die ze graag willen doen (Pyjamadag! Samen pizza maken! Een halloweenpompoen vermassacreren!), en ik ben zelf van plan om me weer op de stevige soepen te smijten en regelmatig gespot te worden met belachelijke maar comfortabele huissokken uit de Veritas.
De mandarijntjes zijn er weer! Van die heerlijke zure, zoals ik ze liefst van al heb. Eigenlijk zou ik daar elk jaar best een aparte categorie voor voorzien in mijn YNAB, want man man man, eentje is zeker weten geentje.
