Dexter spreekt XXV

21b0baa8-fbba-4fe3-b131-3cd62ae43888 29872713_1933369883660319_6929016939816671378_o

IMG_2729
Weten jullie het, waar mijn baby naartoe is? En met hem zijn babyvet en dikke wangetjes? Want nu zie ik plots vooral een jongen van bijna zes met lange, dunne benen en een veel scherpere snoet, die hij ook nog eens graag camoufleert met stift.

En zijn opmerkingen zijn zo goed als even scherp, mocht ge het u afvragen.

Deze verzamelde ik de afgelopen weken:

  • Bij D. hebben ze een rotte poes“. Ik veronderstel een rosse. Ik hoop een rosse.
  • Elke keer als er een bij doodgaat geboort er een nieuwe“.
  • Woah, heb jij nu een nieuwe tatoeage?“. Ik had “pannenkoeken” op mijn hand geschreven.
  • Maar ik wil helemaal geen burgemeester zijn!“. Hij vroeg of je kan kiezen of je burgemeester wordt, waarop ik uitlegde dat de mensen jou kiezen. Even paniek.
  • Gaan jullie eigenlijk weer samen slapen in ons nieuw huis?“. Geweldig matter of fact, wat mij bijna zelf deed twijfelen. Maar inderdaad, dat is toch het plan, Dexter.
  • Is J. opa zijn zus?“. J. is opa zijn vriendin, maar dat is allemaal niet gemakkelijk.
  • Kun je aan de bakstenen van een huis zien hoe oud een huis is? Zoals bij de ringen van een boom?“.
  • ’t Is wel rock ’n roll he Flo“. Oogrollend omdat zijn zus “nie mooi liedje” zegt als ze een nummer van Green Day hoort passeren.
  • Mag ik nog een koek want ik poets graag mijn tanden“. Dexter heeft al een antwoord klaar just in case dat ik over suiker begin.
  • Meus heeft dezelfde gel als papa“.
  • Kijk, die jongen heeft een strikje“. Hij bedoelde een staartje.
  • Misschien kennen ze jou van op tv? Jij bent toch de koningin van de bullet journal?“. Iemand toetert op straat naar mij, wat Dexter doet denken aan die keer dat Sarah Mylle mij belde op de radio en mij zo noemde. Dexter was op dat moment naar de livestream op tv aan het kijken.
  • Weet je dat Keelin van de Nachtwacht geen bh heeft? Die heeft zo gewoon een riem voor haar borstjes“.
  • E. en ik zijn vuilnismannen, wij moeten diep in de ochtend werken“.
  • Hier Flo, giet maar twee liter auto’s in deze bak“.
  • Wij weten nu weer wat spelen is he Flo?“. Na wat miserie over schermtijd spreekt Dexter zijn zusje bemoedigend toe.
  • Flootje? Wij zijn goed bezig he?“.
  • Een één en een acht, is dat dan achtentientig?“. Had gekund.
  • Die snee is zo diep dat je mijn botten kunt zien“. Dexter heeft een snee in zijn vinger en mankt pathetisch alsof hij een been is verloren.
  • Heeft die banaan een prijs gewonnen?!“. Hij vroeg wat het cijfer was dat in de winkel op een banaan stond, waarop ik zei dat dat de prijs was. Serieus onder de indruk, die keer!

Meer Dexter spreekt? De andere edities staan hier.

Hoe je volgens mij kunt stoppen met zo goed als elke slechte gewoonte

michael-mroczek-199379-unsplashIk kan goed stoppen, maar volhouden is een ander paar mouwen. Ik ben al met zodanig veel dingen gestopt en weer herbegonnen dat ik ondertussen kan putten uit een goudmijn aan informatie uit al die mislukte pogingen. Misschien komt het daardoor dat ik ondertussen aan dag 29 zit in de cola light queeste. En dat het zot goed gaat.

Ik heb vooral geleerd dat mijn 57 vorige pogingen duidelijk gedoemd waren tot mislukken. En dat weer hetzelfde doen (stoppen en hopen dat het lukt) alleen maar voor hetzelfde resultaat gaat zorgen: ik die een zoveelste mislukking op mijn hoed moet steken.

Geweldig voor mijn zelfvertrouwen. Echt top notch.

Maar ik misluk lang niet altijd bij alles dat ik onderneem, al zou ik dat mezelf al eens durven wijsmaken. Ik ben succesvol gestopt met roken, al meer dan tien jaar. Ik eet de meeste dagen behoorlijk gezond, als ik niet wegzak in een winterdip from hell. En ik heb al 607 dagen geen druppel alcohol aangeraakt, en ik ben daar zeer trots op. Dus dacht ik: wat als ik de tactieken die ik heb toegepast bij de succesvolle stoppogingen eens toepas op de cola light? Het lijkt bijzonder goed te gaan, want ik heb helemaal geen zin meer in cola light, en ik voel me veel beter. Ik eet ook ineens minder zoet en tussendoor, omdat ik blijkbaar zin kreeg in eten door veel cola light te drinken. Win win, dus.

Volgens mij hebben deze zaken serieus geholpen:

  • Beginnen met waarom. Er moet een reden zijn waarom je ergens mee wilt stoppen, en het is zeer belangrijk om te weten wat die reden exact is. Niet zozeer voor het stoppen zelf, want daar ben je al ietwat voor gemotiveerd, maar voor de momenten waarop je wilt herbeginnen. Eerlijk zijn met jezelf is nogal belangrijk, heb ik gemerkt. Ofwel kun je het probleem kapot relativeren en minimaliseren, ook wel bekend als mijn go to tactiek als ik een zwak moment heb. Ach, het zal wel niet op dat ene glas wijn komen, zekers? Ach, als cola light mijn enige probleem is dan valt het wel mee aglijk. Terwijl ik een week eerder alleen maar wilde stoppen, maar dat dan doelbewust probeer te vergeten zodat ik alsnog weer cola kan drinken. Serieus: ik kon pas stoppen met alcohol toen ik aan mezelf kon toegeven dat ik de verkeerde richting uitging en dat de kans dat het zou verbeteren bijzonder klein was. Mijn waarom? Ik wilde geen slecht voorbeeld stellen voor mijn kindjes. Ik kon de energie die alcohol vrat voor andere zaken gebruiken. Bij cola net zo: ik ben het zo zo beu om me ambetant te voelen over iets waarmee ik eigenlijk zou kunnen stoppen. Omdat ik gezonder wil zijn, en meer controle wil hebben. Dat is mijn why. Om die extra te onderstrepen lees ik de eerste weken van mijn stoppoging constant dingen die mij bevestigen in wat voor brol cola is. Of alcohol. Kennis is macht, zeker als je een zwak moment nadert.
  • Zorgen voor een plan b en c. Als ik ergens mee stop denk ik altijd dat mijn motivatie even hoog zal blijven liggen. Maar dan is er een nacht met onderbroken slaap. Is er een kindje ziek. Of ben ik zelf ziek of zielig of bleh. En dan, dan wordt het gevaarlijk, want dan begin ik last te krijgen van zelfmedelijden. Vind ik dat als cola light mijn enige probleem is, het aglijk wel meevalt. Een plan b hebben staat bij mij voor een paar zaken: iets hebben in de plaats van wat ik opgeef, dat ook oké is. In mijn geval nu nog even spuitwater, om dan later met wat chance over te schakelen op plat. Stoppen met cola light is al lastig genoeg, die bubbels mag ik nog even houden van mezelf. Nog zo’n plan b: mild zijn voor mezelf. Als ik faal, dat ik dan gewoon weer verder kan doen zonder mezelf af te maken. Tegelijk weet ik dat dat heel lastig is voor mij, dus hou ik me ook vast aan de volgende regel.
  • Falen is geen optie voor dit team. Zoals ze zeggen in Rox. Natuurlijk is falen wel een optie, maar als ik het al direct zo zie dan heb ik snel een excuus. Ik ben een alles of nikser, en ik weet dat geheelonthouding altijd beter is dan een beetje. Dus zeg ik tegen mezelf dat falen geen optie is. Niet omdat ik een harde tante ben, maar omdat ik dan niet met mezelf begin te onderhandelen op zwakke momenten. Helpt ook: vandaag ga ik geen cola light drinken. Over morgen denk ik morgen wel na. En dat dan de volgende dag herhalen. Want één dag is behapbaarder dan voor altijd.
  • Tellen en trots zijn. En weten dat als je hervalt, en weer probeert te stoppen, je van nul moet beginnen en het een hele tijd gaat duren voor je weer bent waar je nu al bent. Die gedachte helpt mij ook altijd tijdens het zwemmen of lopen. Als ik wil stoppen aan baantje nummer 35, dan denk ik: het is zoveel makkelijker nu om aan 40 te geraken dan als je de volgende keer herbegint van nul. En dan ga ik door. Hetzelfde met ergens mee stoppen. Leve apps als Quit that, wat dat betreft. Ik zie graag vooruitgang, zeker op dagen dat ik vind dat ik niks kan volhouden.

Heb jij tips die stoppen met een slechte gewoonte makkelijker kunnen maken? Please share, baby!

lilith ziet plots overal doodgewone dingen

IMG_2181

Ik zei het al, ik klauter langzaam maar zeker uit mijn winterdip. Dat voel ik misschien nog het meeste aan hoe mijn ogen zich weer openen voor doodgewone dingen. Mijn lievelingsrubriek in De Standaard Magazine, misschien enigszins beïnvloed door het feit dat ik hem bedacht en elke week trouw vul.

Deze doodgewone dingen deden mijn hart recent zingen:

IMG_2734

Het haar van mijn dochter kammen. Het is de combinatie van het kunnen afvinken van haar in bad gedaan hebben, de geur van de Mustela wasgel, en het feit dat het doorkammen tegenwoordig vredig en zonder wenen gaat. Hoe dat komt? Met dank aan deze blogpost. Life altering.  Of toch minstens na het badje-altering.

IMG_2736

Kindjes in pyjama. Zeker als ze vers uit bad komen. En elkaar de haren even niet uit de hoofden snakken. In het verlengde daarvan: de kindjes die onverwacht lief doen tegen elkaar. Plots een hele dikke knuffel geven, zonder dat wij dat hebben voorgesteld. Dexter die komt vragen hoe hij “liefste Flo” moet schrijven op een tekening voor zijn zus. Flo die een dekentje op een zieke, slapende Dexter gaat leggen en even zachtjes met haar hand over zijn hoofdje wrijft. Exploderend moederhart alert.

IMG_2709

Avondwandelen. Ik deed dat al geweldig graag als kind. Toen was het met mijn neef G., die vorig jaar zelfmoord pleegde en ik heb daar toen niet over geschreven omdat ik niet goed wist hoe. Maar ik moet er vaak aan denken als ik na bedtijd van de kindjes naar buiten stap voor een grote toer, hoe wij dat vroeger ook altijd deden als we allebei bij mijn grootouders aan zee bleven slapen en hoe lang dat soms geleden lijkt. Ik zie zoveel moois, er is bijna geen mens op straat, ik word makkelijk geraakt door mooie dingen, ik luister naar podcasts of naar de stilte of geluiden van de omgeving, en ik kom altijd als nieuw terug.

IMG_2728

Een boek waarin ik op elke pagina zinnen wil onderlijnen. Ik ben bezig aan een boek waarin het nog veel erger is: meermaals per pagina. Soms heelder pagina’s. Weg van Liefde van Alain De Botton. Lees het.

Een inspiratie crush. Soms heb ik dat, meestal online. Tarzan Kay. Amy Porterfield. Mel Robbins. Pat Flynn. Cal Newport. Dat ik alle YouTube video’s wil zien waarin de mens opduikt, en elke podcast opzoek waarin ook maar iets door of over hen wordt gezegd. Ik vind dat de max. Ik wou dat ik meer tijd had voor inspiratie crushes en het me erop smijten.

IMG_2727

Erwtjes halen bij de bioboer op de markt van Ieper en die doppen met de kindjes. En daarna opeten, dat spreekt.

IMG_2721

Verse bloemen in huis. Er was een tijd dat ik dat zijn geld en moeite niet waard vond, maar tegenwoordig vul ik mijn huis elk weekend met bloemen en zie ik dat als een manier om mezelf en mijn huis graag te zien. Ik word er heel blij van. Zeker als ze in mijn fantastische nieuwe vazen van Foekje Fleur zitten.

IMG_2733

Een foto nemen waarmee ik een van mijn kindjes weet te typeren. Dat je al bij het afdrukken denkt: dat is haar zo hard. Zoals die hierboven, die ik nam nadat Flo in een chocolate cake high terechtgekomen was. Dat is haar zo hard.

Mijn vorige lijstje doodgewone dingen lees je trouwens hier.
Hier deelde ik mijn vijftien favoriete doodgewone dingen van anderen.

Zin om jullie doodgewone dingen te delen?
Post ze in de reacties hieronder, of deel gerust een link naar jouw lijstje, dan komen we lezen. 

hoe stoppen met cola light voor mij meer is dan geen cola light meer drinken

ben-kolde-365817-unsplashMensen kunnen zich vaak minder goed verplaatsen in de verslavingen van anderen.
Onder een post over stoppen met alcohol drinken lees je vaak: ik drink nooit alcohol, en snap niet goed wat daar zo lastig aan is. Mensen die niet of minder verslavingsgevoelig zijn hebben het vaak lastig om te begrijpen dat een verslaving iets anders is dan gewoon niet voldoende hard willen stoppen. Dat het meer is dan niet gemotiveerd genoeg zijn. Dat gewoon ergens mee stoppen bij een verslaving altijd meer is dan gewoon ergens mee stoppen.

Ik ben ervaringsdeskundige, want ik ben gestopt met roken. Ondertussen al meer dan dertien jaar.
Daarna ben ik ongeveer gestopt met veel te dik zijn. (met behulp van een maagverkleining, maar toch, ook daar kwam toch heel wat stoppen bij kijken)
Ik ben ook gestopt met alcohol drinken, en hoewel het stoppen zelf makkelijker was dan ik had gevreesd was het hele proces dat daartoe leidde absoluut niet makkelijk.

Er was eigenlijk nog maar één gewoonte waar ik jaren vanaf wilde.
Van alles waarmee ik ooit probeerde te stoppen, heb ik het vaakste gefaald bij cola light.
Zot, als je bedenkt dat mensen ervan uit gaan dat sigaretten en alcohol veel moeilijker zijn om vanaf te raken. Vergeet het. Ik besef dat enkel fellow cola light verslaafden kunnen snappen dat het iets anders is dan gewoon geen cola light meer drinken. En die zijn er, en het zijn er veel, las ik op internet. Mensen die tientallen pogingen moeten ondernemen voor ze van het bruine goedje afraken dat hen al heel hun leven troost biedt met die heerlijke pssssssht aan het begin.

Ik heb een keer geprobeerd om te stoppen met roken en heb al dertien jaar geen sigaret aangeraakt. Ik heb een keer geprobeerd om te stoppen met drinken en ben ondertussen al 597 dagen ver.
Bij cola light is dit volgens mij poging meer dan twintig. Geen zever. Ik heb vandaag exact 19 dagen geen cola light gedronken, en het is lastig om uit te leggen wat voor een overwinning dat is aan mensen die denken: wat is daar nu moeilijk aan?

Awel.
Ik drink al cola light sinds ik op mijn negende naar de diëtiste moest, en dat zowat het enige was dat nog leek te mogen. Geen snoep meer. Ook geen chips, en geen chocolade. Geen boter op mijn boterham, enkel mager beleg. Maar cola light mocht wel. A ja, geen calorieën! Vanaf dan was dat het enige dat ik nog dronk. Neem dat maar letterlijk.

Al jaren ben ik als de dood voor de gevolgen van dat gegeven.
Al jaren vraag ik me af wat dat zuur en die chemische brol doet met mijn lichaam.
En toch kon ik niet stoppen. Of toch nooit langer dan een paar uur.
Stopte ik langer dan een dag, dan begon de hoofdpijn.
En het zagen tegen mezelf. Dat als cola light mijn enige verslaving was, dat dat dan al bij al toch meeviel. Dat het nu vast ook weer allemaal zo erg niet was.

De waarheid is dat ik me er niet goed bij voelde.
Al heel lang niet.
Dat ik het ambetant vond, hoeveel blikjes ik erdoor draaide.

Maar altijd praatte ik het weer goed, omdat ik me verloren voelde zonder mijn meest vertrouwde vorm van troost. De vorm die er al was van toen ik als klein meisje bij de diëtiste zat en beloond werd met een poster over de voedingsdriehoek en een sticker over gezonde voeding. Aja, ik was van 52 naar 45 kilo gegaan, dat had ik wel verdiend. Al mijn punten. En een ijskoude cola light, want dat kon helemaal geen kwaad.

Negentien dagen ver.
Het gaat super.
Ik kan niet uitleggen wat voor een big deal het voor mij is.

Maken met de kidsters: wormen in aarde

IMG_2605Tijdens de tweede week van de paasvakantie stond ik nog eens in de vakantieopvang. Tijd om mijn Pinterestskills boven te halen. Ik herinnerde me dat ik ooit iets had opgeslagen dat verdacht veel op potjes aarde met wormen lijkt, alleen is de aarde geplette oreo-koek en zijn de wormen van snoep. Doe daar nog wat instant chocomousse van saroma bij, en het is met weinig moeite scoren bij onze toekomst. Zeker als je op het fenomenale idee komt om enkele jongens de opdracht te geven wat ziploc-zakjes met koeken te vermorzelen. Gelijk hoe.

IMG_2580 IMG_2584

De rest is poepsimpel. Maak saromapudding. Strooi er oreo-aarde over. Geniet van hoe geniaal de kinderen je voor de volle zes seconden vinden.

IMG_2606

Einde.

Is de perfecte moeder er altijd voor haar kinderen? (in episode 4 van Werk & Leven zoeken we het uit)

IMG_4044Schoon he, mijn crew? Ik vind het ook. Soms kan ik naar foto’s als die hierboven kijken en niet geloven dat dat allemaal bij mij hoort. Die man en die schone kindertjes.

Over of ik een perfecte moeder ben voor die schone kindertjes maak ik me weinig tot geen illusies. Ik geloof niet in perfecte moeders, en ben al blij als ik een moeder ben die aan het einde van de dag kan zeggen dat ze haar best heeft gedaan. Op de meeste dagen is dat zeker zo. Maar perfect is het allemaal niet. De eeuwige spreidstand tussen de moeder die ik ben en de moeder die ik zou willen zijn is op sommige dagen behoorlijk confronterend. De combinatie tussen werk en leven is ook bij mij een rommeltje. Ik heb vaker een ontploffend hoofd dan ik zou willen, waardoor een omgegooide drinkbeker of een kindje dat hysterisch wordt omdat ik het niet binnen de anderhalve seconde weet te voorzien van wat hij of zij op dat moment nodig heeft soms voor zenuwslopende momenten zorgen.

Werk&Leven_Kelly&Anouck-24_klein

Keeping it real, dat doen Anouck en ik graag in onze podcast Werk & Leven, en oh, dat doen we dus ook in de vierde episode waarin het dogma “De perfecte moeder is er altijd voor haar kinderen” luidt. Ik heb het over hoe ik dan wel zo vaak mogelijk aan de schoolpoort sta, maar hoe dat niet wil zeggen dat de uren die ik met mijn bloedjes spendeer ook uren zijn waarin ik alleen maar met hen bezig ben. En ja, dat zou ik graag wat beter regelen, alleen moet ik nog zien uit te vogelen hoe exact. Anouck heeft het dan weer over hoe zij zelden aan de schoolpoort staat, en de geweldige Anne van Mamavanvijf giet er een serieus sausje relativeringsvermogen overheen.

Kortom: een aflevering die je volgens ons niet mag missen. 
Heb je geluisterd? Laat het zeker weten in de reacties hieronder!

(onderste foto: Ellen van den Bouwhuysen)

[tftc bouwt] Van ruwbouw tot opbouw

IMG_2250Voor ik begon te bouwen dacht ik altijd dat ik nooit wilde bouwen omdat ik al de keuzes die erbij komen kijken niet zou aankunnen. Zeker niet als je dat als koppel doet. Toen Youri en ik destijds gingen samenwonen verschilden wij helemaal van mening over wat “een mooi huis” is.

Bouwen en daarbij zowel moeten beslissen welke klinken je wilt als welke vloer/brievenbus/gevelsteen/afdekplaatjes voor de schakelaars leek mij net iets te veel van het goede. Maar kijk: dat bleek allemaal nog het gemakkelijkste van heel onze bouw. Door de jaren heen zijn Youri en ik volledig naar elkaar toegegroeid qua wat wij een mooi huis vinden. En dus daarover: weinig tot geen discussie of miserie. Elke beslissing die ik wilde doorduwen bleek hij ook al te hebben gemaakt in zijn hoofd. Een mens zou gaan denken dat dat dan eigenlijk een makkie wordt, dat bouwen.

Vergeet het.

De stress kwam niet van kiezen, maar van alles dat op elkaar moet passen en aansluiten en dat in onze geval zeven kansen op tien niet deed. We hoopten dat het na de dikke vette miserie met de ruwbouw zou beteren, en de dag dat de ramen eindelijk konden geplaatst worden nadat de dorpels eerst verkeerd stonden, ja, dat was een euforische dag. Zoals zij die bouwen of gebouwd hebben misschien weten moet je die momenten van euforie keihard bij de ballen grijpen omdat ze zo snel weer kunnen keren. Echt, ik was zo content toen ze erin zaten, was ik niet gestopt met drinken, ik dronk vier flessen Chardonnay van een goed jaar om het te vieren en al de voorgaande miserie te vergeten.

IMG_1764

Het keerde, zoals het altijd deed. Een paar keer ernstig. Een paar keer viel het mee. Er was weer veel stress, die ik jullie zal besparen. Omdat er ook goede dagen waren.

IMG_3799

Dagen vol stof en hard werk en mooie valse plafonds aan het einde.
Dagen waarop de zonnepanelen werden geïnstalleerd en onze Sunny Boy van jolijt achteruit begon te draaien.

IMG_2251

Dagen waarop de plakkers een camping van onze werf maakten en heel mooi werk afleverden.

IMG_2292 IMG_2332

Dagen met houten latjes en ingewerkte voordeuren en zonnestralen.

IMG_1801

En zo gaat dat vooruit, een week met een keer.
De volgende fases zijn het aanbrengen van de buitenpleister (very much looking forward), het installeren van de trap (very, very much looking forward, want ik word dramatisch draaierig op een ladder), dan technieken fase twee, de plinten, de gietvloer (ooooh yes), de keuken, en nog een hoop andere zaken. En verhuizen, dat ook nog.

We zijn ondertussen dag 292. What a ride, eigenlijk.
Wil je de eerste fases lezen? Die vind je hier en hier.

5 beelden, 5 dingen

781100CD-B86D-4E25-A615-7A7CC8265A10 IMG_2386IMG_2404 IMG_2423 IMG_24691. OMG, we hebben een verhuisdatum. En hopen zo hard dat we die deadline halen. Er is een verhuisplan, met dank aan de geweldige Ilse van In Orde. Waarover later meer. Een verhuisdatum voelt als licht aan het einde van een tunnel, maar tegelijk weet ik ook dat het dan nog allemaal moet beginnen. Ik heb er zin in. Ik ben weer graag in dat huis, nadat de hemel recent nog eens op ons hoofd dreigde te vallen. Duimen, zo hard duimen, dat het zo blijft. We hebben ook een bad, ondertussen. Wat meer heeft een mens nodig?

2. Vorige week een fijne dag gepasseerd door eerst met een bende kindjes in de Palingbeek de 600000 beeldjes te gaan bekijken (indrukwekkend!), en daarna in een trek door Croq’odiel te gaan checken, het pas geopende restaurantje van Joke Michiel van Souvenir, dat ondertussen in Gent zit. Binnenkort een review, maar ik kan al zeggen dat het heel gezellig en lekker was. En dat er een Pinterestwaardige speelhoek is waardoor ouders eens even compleet op hun gemak zijn. Voor tien minuten. Zoveel extra punten.

3. Ik heb het gevoel dat ik aan het ontwaken ben uit mijn winterdip. Ik heb weer zin om ver te wandelen, mijn eetpatroon trekt na maanden van brol eindelijk weer op iets dat ik zou durven voorleggen aan mijn dokter, ik drink eindelijk eindelijk geen cola light meer en ik hoop zo hard dat ik het deze keer wel weet vol te houden, want het is de enige verslaving waar ik maar niet vanaf raak. Tot nu, lijkt het, want het lukt en ik geloof erin dat het gaat blijven lukken. Mijn tandarts zal content zijn, en mijn maag ook, want ik hoorde onlangs iemand op tv zeggen dat je net zo goed een blikje verf kunt drinken. Ouch.

4. Zo’n mooi boek gelezen, net. Een kinderboek, dan nog. Lampje van Annet Schaap deed me terugdenken aan de beste kinderboeken die ik las als kleine lilith, ja, zelfs aan Roald Dahl. Maar dan op een hele goede manier, niet op een die denkt ook dat ze Roald Dahl is zekers-manier. Supermooie taal, zot verhaal, alle reviews die het boek bejubelen zijn waar. Ik kan niet wachten tot Dexter oud genoeg is en voldoende geduld heeft voor dit soort verhalen die je helemaal in hun greep kunnen houden.

5. Ik ga Lieve en Aljosja zo missen. Hebben jullie dat ook? Net als mijn Topdokters. Ik kijk al bijna geen tv, en als de enige programma’s die ik dan wel bekijk wegvallen dan doet dat een beetje pijn. De Mol is te moeilijk en inspannend voor deze uitputtende levensfase, vrees ik. Waar moet ik heen?

Gastblog: Talitha van Talitha heeft een blog

garrhet-sampson-178990-unsplashEr zijn mensen die dus die veertig dagen bloggen uitdoen. Echt waar een welgemeende proficiat aan elk van hen, want it takes doorzettingsvermogen, serieuze planning and cojones. Een van die doorzetters is Talitha, wiens blog ik intensiever ben beginnen volgen dankzij deze lijst van deelnemers (waar trouwens een boel toffe blogs op te vinden zijn, voor mensen die leesvoer zoeken).

Waarom ik bij Talitha bleef hangen? De redenen zijn veelvuldig: Talitha schrijft supertof. De naam van Talitha haar blog begint met dezelfde letters als mijn blog. Talitha is afkomstig uit hetzelfde boerendorp als ik, en ging zowel naar dezelfde lagere school als dezelfde middelbare school als ik. Ze heeft van schrijven haar job gemaakt, maar dan niet onder de kerktoren, maar in Amsterdam. Mijn haar was ooit een beetje zoals dat van Talitha. Eigenlijk doet Talitha mij nogal hard aan mezelf van tien jaar geleden denken: ambitieus, kinderloos, zot van taal, en ze eet even graag taart, maar heeft zo te zien in tegenstelling tot mezelf van twaalf jaar geleden geen maagverkleining in het verschiet. Bless her. 

Dat is nog het meest onnozele: hoewel Talitha in dezelfde koffiehuizen wareert als ik en blogt hebben wij elkaar nog nooit ontmoet. We gaan daar eens verandering in brengen, ik voel het aan mij theewater.

Toen zij op het idee kwam om met gastbloggers te werken dacht ik: awel ja. Dus schreef ik deze post. En zij deze, speciaal voor jullie:

—————————————————-

“Je moet je passie vinden.”

“Je moet van je hobby je werk maken.”

“Je kan alles hebben wat je wil, als je er maar hard genoeg voor werkt.”

Uuuugggh. Millennials, amirite? Oké, ik geef toe: ik ben zelf ook zo’n grijp-het-leven-keihard-bij-de-ballen-exemplaar uit het gezegende jaar 1991. Ik ben ‘creative copywriter’ bij een ‘digitaal mediabedrijf en contentmarketingbureau’ enal. Ik typ op een MacBook Air en eet al eens een avocado en hou van ingewikkelde koffies van vijf euro. Toch zat ook ik met mijn ogen te rollen toen Kelly en Anouck in de derde aflevering van Werk & Leven deze welbekende inspirational millennial Pinterest-ellende opdreunden. (Voor alle dertigers onder jullie die nog steeds afgeleid zijn door mijn geboortejaar: ik weet dat het voor u lijkt alsof ik dus 12 ben, maar ik ben 26. Ik heb precies hetzelfde met wettelijk meerderjarigen uit 2000. Geloof me.)

Een heel interessante aflevering, vond ik, over passie in je werk en leven. Daarom duik ik ook graag even in het labo voor een staalafname: hoe gepassioneerd ben ik op dat vlak?

Wat wilde je vroeger worden?

Als kind wilde ik binnenhuisarchitect worden. Lekker specifiek. Omdat ik interieurboekjes leuk vond. En graag tekende. Vooral woonkamers. En oké, omdat er ooit een mevrouw over zo’n tekening had gezegd: “Wauw, zo gedetailleerd, zelfs met stopcontacten! Je zou binnenhuisarchitect moeten worden!” en ik als zevenjarige nu eenmaal bijzonder hard openstond voor carrièreadvies van een volslagen onbekende mevrouw. Op de middelbare school is die droom samen met mijn gebrekkig ruimtelijk inzicht en talent voor meetkunde in het water gevallen.

Hoe gelukkig ben je met je huidige job?

Laatst zei een bloglezer dat ze mij als een workaholic millennial zag. Iemand die lééft voor haar job. Dat beeld was gebaseerd op een momentopname in mijn leven: een periode met een gigantisch werkproject, waardoor ik dagenlang 11 uur op kantoor doorbracht en één snede brood met Nutella als lunch at. Terwijl ik ook privé nog grote projecten oppakte. Met als gevolg dat ik de meest hysterische en mentaal uitgeputte blogposts in de geschiedenis van #40dagenbloggen uit mijn toetsenbord ramde.

Maar dat was een periode. Doorgaans kader ik mijn werkdagen netjes af. Zodra ik thuis kom en – bh uit, chill pants aan – op de bank neerplof, glijden alle werkgerelateerde besoignes bijzonder makkelijk van me af. Ik ben ook faliekant tegen structureel overwerken: voor een belangrijk project wil ik gerust extra uren draaien als het dan af is, en ook goed is, en ik er trots op ben. Sure. Maar ik maak er geen gewoonte van. Daar vind ik mijn huis en mijn Lief en mijn kat en mijn vrije tijd veel te leuk voor, dank je feestelijk.

Wat is je passie?

Goh. Wat maakt iets een passie? Een onstuitbare drang bezitten om datgene te doen? Of dat het allerleukste ter wereld vinden? Of is het zo simpel als iets waar je talent voor hebt?

De rode draad doorheen mijn leven is taal. Ik studeerde literatuurwetenschap. Ik verslind boeken. Mijn werk is schrijven. En ik blog. Ik schrijf af en toe voor Bedrock.nl en Charlie Magazine. Ik heb als columnist gewerkt. Als freelance copywriter. Maar toch durf ik schrijven niet mijn passie te noemen. Ik voel die drang bijvoorbeeld niet. Ik heb niet gevoel dat ik moét schrijven om gelukkig te zijn. Ik leef er niet voor.

En ik vind het niet altijd leuk. Zeker als het een moetje is, kan het uren duren voor ik eraan begin, gewoon, omdat ik écht geen zin heb. Totdat ik ga zitten en m’n laptop openklap en eraan begin en na vijf zinnen al in de flow zit en ja, oké, het toch wel leuk vind. Maar ik begin meestal niet bijzonder enthousiast aan dat schrijven. (Ook niet voor dit stuk.)

Ik durf wel te stellen dat ik goed ben in schrijven. Maar ook niet zó goed dat het mijn ultieme roeping in het leven is.

Dus ja. Is schrijven mijn passie? Ik weet het niet. Maar het lijkt me ook niet zo belangrijk om dat te weten. Wat ik wel weet is dat dit de eerste job is waarbij ik zo hard het gevoel heb dat ik het kán. Een job die ik leuk vind. Eentje die ik niet snel zou verruilen voor iets zonder schrijven. Wat ik weet is dat het woord ‘passie’ heel gewichtig klinkt, maar eigenlijk vrij weinig betekent. Schrijven is niet alles, is niet mijn leven, is niet het enige wat ik kan of leuk vind.

Ik sluit me dan ook aan bij Anouck’s standpunt dat je prima meerdere passies kan hebben. Dat je alles wat je graag doet en goed kan en boeiend vindt kan combineren om iets te doen in je leven dat je écht blij maakt. En ja, misschien is dat dan lastig te definiëren als één duidelijke ‘passie’. Maar dat boeit toch geen ene pepernoot? You do you, girl. En laten we die hele term en alle druk die erbij komt kijken gewoon lekker verbannen naar tegeltjesteksten op de virtuele prikborden van deze wereld, where they belong.  

Typte ze vol passie op haar MacBook Air.

(Maar wel een beetje tegen haar gedacht. Want bleh. Schrijven.)

Wil je meer lezen van Talitha? Allen hierheen!

lilith weet nog altijd niet goed waar haar passie ligt

foto: ellen van den bouwhuysen

foto: ellen van den bouwhuysen

Er zijn een paar termen waar ik stress van krijg.
Moederinstinct. Buikgevoel. Passie. Roeping. In je kracht staan. Ah neen, bij dat laatste geen stress, enkel gefrons.

Maar ik weet dus zelden waar mensen het over hebben bij de eerste vier.
Of ik weet wel waar ze het over hebben, maar ik krijg stress omdat ik zelf niet weet wat of waar dat van mij zich bevindt.

Net daarom vond ik episode 3 van onze podcast Werk & Leven weer zo leuk om maken: die gaat namelijk over al dan niet je passie moeten vinden en volgen.

Je kunt hem hier beluisteren, en als je je abonneert via iTunes, dan krijg je elke keer een update als er een nieuwe podcast is.

Doen zulle!