Monthly Archives: mei 2014

lilith maakt een #plog, deel 3

Omdat het lang geleden was, en omdat ik de plogs van anderen nog altijd kan smaken, nog eens een plog. (de vorige twee staan hier en hier)

plog2_01Goeiemorgen Dexter, wat zie jij er fris en fruitig uit! Geloof het of niet, maar het is hier kwart na zeven. Als je weet dat er de laatste tijd eerder een vijf vooraan staat als Dexter roept dat “ikke weer wakker!” is, dan kun je stellen dat ikke best content is op deze feestdag. De papa mag nog even blijven liggen, dat hebben wij gisteren zo afgesproken en afspraak es bij ons afspraak.

plog2_02

Ach heerlijk, de dagelijkse ochtendmomenten met mijn zoon die als volgt gaan: “melk beetje te warm”, “moet ik wat koud bij doen?” *hysterisch* “NEENEENEENEEN BEETJE KOUD! NIET FLESJE!”. “Moet ik je flesje weer wegdoen dan?”. “NEEENEEENEEEN IKKE DRINKEN”. “Awel, drink dan”. “NEEENEEEN NIET FLESJE!”. Herhaal dat een keer of zes. Ontwaken met de ochtendstemming van Peer Gynt is er niks bij. plog2_03Meneer kalmeert in bad terwijl multitaskende moeder een foto neemt én haar tanden poetst. Wat een vrouw, die multitaskende moeder. plog2_04

Het lijkt alsof de dokter langskomt maar eigenlijk is het mijn vader met zijn fietstas. plog2_05

Dexter maakt van de gelegenheid gebruik om zijn meest recente crèchecreatie op zijn opa los te laten. Die is enthousiast, want allez gij een konijn met een rugzak vol eieren! Iedereen is content. plog2_06

Dit is de eerste vrije dag in tijden waarop ik beslis om niet te werken. Dat ga ik me misschien beklagen (zeker als ik ’s avonds besef dat ik beloofd had om iemand te bellen voor een interview), maar het is vreselijk druk geweest de laatste tijd, en ik heb zin om buiten te komen en dingen te doen. Zoals naar Poperinge rijden, om daar eindelijk eens Talbot House te bezoeken, één van de honderd plaatsen in de streek waar ik nog nooit ben geweest. Onderweg komen we het clubhuis van de moderne joerivrienden tegen. Ik moet en zal een lidkaart, want hard verdiend, na meer dan tien jaar dikke vriend van Youri. plog2_07 Maar zie nu, het geboortehuis van een astronaut! Of zoals Dexter het zou stellen: “een assemout”. plog2_08 Dexter vond de tuin van Talbot House het leukste, en ik was ook wel fan. Had ik maar zo’n tuin. Had ik maar zo’n Talbot House. plog2_09 De obligatoire spiegelselfie. plog2_10En aangezien er ook moet gegeten worden gaan we naar het museumcafé van het In Flanders Fields Museum, waar net grote commotie is omdat een jong Brits meisje door een ambulance wordt weggevoerd en haar klasgenoten allemaal erg emo flippen. Dexter trekt zich er niks van aan, want spaghetti.  plog2_11

Tijd om te gaan slapen. We hebben chance, want terwijl hij de laatste tijd al eens een uur superluid durft zingen en dolle discofeesten durft houden in zijn bed in plaats van te slapen duurt het nu welgeteld drie minuten voor hij de oversteek richting dromenland maakt. #winning

Terwijl hij slaapt hang ik in de zetel, maak ik ice tea van groene thee en appel volgens de tips van i., en besluiten we om ons toerisme in eigen streek nog wat verder te zetten in de namiddag. Mochten we nu eens naar dat natuurgebied rijden dat we onlangs toevallig tegenkwamen en onderweg stoppen aan die begraafplaats bij onze deur waar er altijd veel bussen staan, maar waarom eigenlijk? En zo geschiedde. plog2_12 plog2_13Maat, wij waren daar dus al honderd keer gepasseerd omdat ons loopparcours erlangs loopt, maar hadden geen idee dat je op Essex Farm restanten kunt zien van verpleegposten, en dat dat de plek is waar John McCrae zijn gedicht In Flanders Fields schreef, en wat nog allemaal. Serieus onder de indruk, en dat ik dringend eens wat dingen moet lezen en bezoeken in de streek, want ik heb het gevoel dat ik nog niks heb gezien. En Dexter vond het ook tof. Vooral de trappen.

plog2_14 En hup, weer zwaar onder de indruk. Op een kwartier van de crib, zo’n schoon domein. Hashtag van de ene ontdekking in de andere, vandaag. plog2_15Iemand gaat goed slapen. Hopen we.

Waarna ik spaghetti maakte met spinazie en geroosterde tomaten, in de zetel plofte en er niet meer uitkwam. Vandaag maak ik immers weer vanalles, behalve de brug.

5 beelden, 5 dingen

5_5_1Omdat het een week was waarover veel te vertellen valt, maar ik het voornaamste nog even laat bezinken tot ik er zelf wat beter uit ben: vijf random beelden, vijf random dingen.

Processed with Rookie5_5_3Processed with Rookie5_5_5
  1. Ik investeerde in een beurtenkaart voor het plaatselijke zwembad en heb daarmee de knoop doorgehakt: ik ga weer regelmatiger sporten. En aangezien ik toch echt zal moeten aanvaarden dat lopen er met mijn krakkemikkig bekken niet meer inzit zal deze meermin vanaf heden dus regelmatig baantjestrekkend gesignaleerd worden.
  2. Volgens mijn Goodreads ben ik op dit moment vijf boeken door elkaar aan het lezen. Het is zelfs nog erger, het zijn er zes. Hoe minder tijd ik heb om te lezen, hoe chaotischer mijn leesgedrag, zo blijkt.
  3. Ik kocht deze week voor het eerst in mijn leven meiraapjes, vingerverf, ricotta forte en een zot waterspeelding voor Dexter. Met de meiraapjes maakte ik een superlekkere pasta met zoete snijbonen en een sausje met mosterd en kaas. De ricotta moet ik nog testen, maar wreed curieus. De vingerverf heb ik niet in mijn eten gebruikt, ik zag u kijken.
  4. Dexter begint aan een razendsnel tempo zot goed te praten, waardoor ik het bijna niet meer kan bijhouden. Mijn favoriet van deze week was “Detter een beetje gemorst” op het moment dat ik ontdekte dat hij onze zetel aan het onderplassen was. <3 (alles is goedgekomen, mocht het zijn dat ge binnenkort eens op onze zetel zou willen komen zitten)
  5. Volgens mij nam ik acht jaar geleden al een #stemfie. Just sayin.

Moge het een fijne week worden voor u allen.
Naar het schijnt komt alles altijd goed.

lilith herontdekt haar heimat

tyne cot cemetery

Tyne Cot Cemetery in Passendale.

Toen ik in Gent studeerde was ik samen met een kerel uit Genk de enige van mijn klas die nog niet in het In Flanders Fields Museum was geweest. Niet omdat ik per se iets tegen de herdenking van oorlog of museums heb, en als het museum in Brussel had gelegen was ik er waarschijnlijk al lang geweest, maar ge kent dat, met uw eigen streek. Als het onder uw neus ligt is het plots minder interessant.

Natuurlijk wist ik ook lang voor dit herdenkingsjaar al hoe mooi deze streek is, anders was ik wel zo zot niet geweest om in deze uithoek te blijven wonen, maar nu ook de rest van de wereld en Peter Jackson dat beseft merk ik ook bij mezelf een hernieuwde interesse voor wat hier is gebeurd en waaraan je dat nog allemaal kunt zien. Stefan Hertmans zijn indrukwekkende boek heeft wat dat betreft ook wel een en ander in gang gestoken. En het feit dat ik de dingen die ik al wel ooit eens bezocht nu nog eens door de ogen van mijn zoon kan bekijken, dat ook.

tynecot2 Processed with Rookie

Vanavond stopten we onderweg naar huis nog eens aan het ongelooflijk indrukwekkende Tyne Cot Cemetery, en maat, zo schoon en triest tegelijk. En zeggen dat er jaren waren dat ik niet eens meer lette op al die begraafplaatsen. Hebt gij dat ook met uw streek?

lilith komt een belofte na

candles1

Zeven jaar geleden. Ik sta op een plek waarvan ik nooit had kunnen vermoeden dat ik er zo snel al zou staan, achteraan een kerk handjes schuddend terwijl mensen me condoleren bij de vroege dood van mijn moeder. Ik schud een hand, knik, schud, knik, knuffel, en plots staat zij voor me, klein en met haar dat ooit blond was maar nu grijs geworden. Ik heb haar in geen jaren gezien maar herken haar onmiddellijk: de moeder van W., helemaal naar het kustdorp gekomen waar mijn moeder wordt begraven.

“Heel veel sterkte Kelly”, zegt ze terwijl ze in mijn hand knijpt, en “altijd contact blijven houden met W.”. Ik zeg dat ik het zal doen, en weg is ze weer, voor ik haar goed en wel kan bedanken voor haar komst. Van alle mensen die mij die dag een hand schudden liet zij het meeste indruk op me na. Omdat het zo onverwacht was. Omdat ik W., met wie ik vanaf mijn vijfde tot mijn vijftiende zo goed als alles heb beleefd dat er in die leeftijdscategorie te beleven viel, op dat moment al een jaar of tien niet meer heb gezien. Omdat ik me bedacht dat dat toch doodjammer was, maar tegelijk: hoe de dingen gaan.

Daarna flitst het wel nog eens door mijn hoofd, maar het komt er nooit van. Omwille van allerhande omstandigheden en ge weet hoe dat gaat.

Vorige vrijdag draai ik een hoek om in het ziekenhuis waar mijn mama stierf, en bots ik voor het eerst in vijftien jaar op W. Zijn mama ligt op een andere verdieping op sterven, ook al zo jong. Hij heeft een dochtertje ondertussen, dat tegen zijn vriendin in een draagdoek ligt. Ik stel hem voor aan mijn man en zoon. Twee dagen later sterft ze, de vrouw die veertig kilometer reed om de jeugdvriendin van haar zoon een hart onder de riem te komen steken. Om haar te zeggen dat ze nog eens moeten afspreken.

Het is vreemd hoe gek puzzelstukken soms in elkaar vallen.

Binnenkort gaan W. en ik iets drinken, hebben we elkaar beloofd. Op haar, en hoe de dingen gaan.

lilith parkeert de #100happydays

Processed with Rookie“Wie heeft er vandaag nog niet geweend?” vroeg ik woensdag bij de aanvang van de leesclub, en ik stak zelf mijn hand niet op. Om maar te zeggen dat het niet meteen de beste week ooit was. Dat is niet de reden dat ik ben gestopt met de #100happydays, dat is eerder dat ik veel dagen slijt in dezelfde situatie (schrijvend achter mijn bureau), en hoe fijn ik dat ook vind, qua fotovariatie valt dat eerder tegen.

Maar het is dus ook een behoorlijk lastige week geweest. En omdat ik het gisteren nog had over hoe iedereen zijn eigen achter de schermen vergelijkt met een ander zijn etalage: mijn achter de schermen was behoorlijk rommelig. Zonder in detail te treden, dat van die kleine kindjes kleine zorgen baart mij soms zorgen over de zorgen van bij grote kindjes. Het komt allemaal goed, dat weet ik wel, en ik zie andere verhalen die mij dwingen tot een en ander relativeren, maar in tussentijd, tot ik vanalles heb uitgevogeld en een nieuw ritme heb gevonden: wat beeldjes van random dagen met de liefdes van mijn leven.

Processed with Rookie Processed with RookieProcessed with Rookie radom7

1. Dexter kreeg een Dot Potty, maar het is op dit moment toch vooral een leespotty.
2. Allemaal goed en wel, een duur ticket voor een duur pretpark, maar Dexter is nog veel blijer met een ritje met de Ieperse centrumbus. Ticketprijs: een halve euro.
3. Mijn kind en de Menenpoort: topcombo. Als het mooi weer is en ge zoekt ons, dan is de kans groot dat we daar zitten met yoghurt en fijne mensen.
4. Mijn kind en supermooi weer en buiten zijn: ook topcombo. Kan dat weer nog een maand of zeven zo blijven, anders?

Acht ultieme tips om van uw weekmenu een succes te maken

tips voor uw volgend weekmenu

Weten jullie nog, mijn lofzang aan het weekmenu? Ondertussen las ik op verschillende plaatsen dat niet iedereen dat systeem zo geweldig in zijn of haar leven krijgt gepast. Omdat het niet lukt met het opstellen van het menu, omdat mensen het moeilijk hebben met het idee dat je een week op voorhand moet weten waar je zin in zult hebben, omdat de gedachte aan op een bepaald moment diepvries moeten eten omdat die groenten tegen het einde van de week toch al volledig verlebberd moeten zijn tegensteekt. I hear you. Vandaar: mijn ultieme tips om van het weekmenu iets te maken dat  minder pijnlijk en moeilijk is dan het lijkt.

  1. Stel je menu op op een vast moment. Bij mij is dat op vrijdagmorgen, omdat ik op zaterdagvoormiddag mijn boodschappen voor een hele week doe. Maak er iets leuks van, met een lekkere kop koffie, een hoop kookboeken en kookmagazines in de buurt, duik eens in je Pinterestborden (of die van mij), en op een kwartier is dat gebeurd. Stel tegelijk je boodschappenlijst op. Ik bekijk ook altijd eens de bonusfolder van mijn supermarkt (via inmijnbus.be, omdat dat beter marcheert dan de site van de supermarkt zelf) en laat me ook daardoor inspireren. Is de prei in afslag, dan zet ik bijvoorbeeld preisoep op het menu en de dag erna risotto met prei.
  2. Bekijk ook eens wat er nog in je diepvries zit of op je voorraadrek staat. Ik probeer een dag per week uit onze diepvries te eten, en die dag plan ik altijd in op donderdag of vrijdag, omdat ik tegen dan inderdaad door mijn verse groenten en kruiden begin te zitten. Dus op donderdag eten wij al eens chili sin carne of veggie groentecurry of diepvriespizza. Soms soep uit de diepvries met brood. De truc hier is: als je dan eens aan het koken bent voor echt, een dubbele of driedubbele portie maken. Ge zijt toch al bezig. Uw keuken is toch al ontploft.
  3. Ik koop elke week een grote bak kerstomaatjes of gewone tomaten (meestal allebei), en die blijven heel de week goed. Wat wil zeggen dat ik op vrijdag vaak pasta met een saus van (al dan niet geroosterde) kerstomaten maak, waar ik vaak ook nog wat restjes van de vorige dagen in kwijt kan. Niks diepvries, gewoon vers. Niet alle groenten zijn na twee dagen onbruikbaar, op internet vind je heel wat lijsten met hoe lang dingen meegaan en hoe je ze best kunt bewaren. Handig zulle!
  4. Als ik thuiskom van de winkel (of binnenkort weer van de zelfplukboerderij, nog beter!) hou ik me altijd even met liefde bezig met mijn aangekochte groenten en verse kruiden. Die laatste wikkel ik in vochtig keukenpapier, omdat ik merk dat die in het plastiek waarin je ze soms koopt veel sneller sterven. Groenten die in een plastieken verpakking zitten waarin ze geen lucht krijgen haal ik eruit en steek ik in een bak, wat in de koelkast moet gaat in de koelkast, en ik doe er alles aan om ze voor de rest zo lang mogelijk te laten meegaan.
  5. Denk ook na over verval. Sommige groenten zoals broccoli kun je geen drie dagen laten liggen, want dan worden die zo vies geel. Die zet ik dan eerst op het menu.
  6. Besef dat je weekmenu niet in steen gebeiteld staat. Het is een hulpmiddel, niet iets waarop je afgestraft kunt worden. Ik schuif heel vaak, als Youri ’s avonds zegt dat hij eigenlijk zin heeft in iets anders of als ik bij thuiskomst denk dat ik vreselijk veel zin heb in Chinees. Dat mag allemaal, dan check ik mijn menu en zie ik hoe ik dat kan oplossen. Dat kan meestal. Als het eens niet kan dan is dat ook geen ramp, volgende keer beter en ge hebt toch tenminste uw best gedaan.
  7. Elke week hetzelfde doen mag. Je moet niet altijd het warm water opnieuw proberen uit te vinden. Zoals ik in de comments van de vorige post las: sommige mensen eten elke vrijdag soep met boterhammen omdat dat gemakkelijk uitkomt met andere activiteiten. Et voila: je hebt al elke week een dag ingevuld, wees blij. Hetzelfde met dagen waarop er gesport moet worden of waarop de kinderen in bad moeten: zet daar je simpele gerechten die op drie seconden klaar zijn. Of zo ongeveer.
  8. Improviseren mag. Soms had ik een simpele pasta in mijn hoofd voor een bepaalde dag en is het aan het einde van de rit een zotte pasta met vanalles en nog wat geworden dat ik uit mijn voorraadrek heb opgevist. Soms brengt het leven mij onverwacht op een markt vol leuke groenten en dan moet ik die meebrengen en daar iets mee doen. Ik heb daar nog nooit een boete voor gekregen.
  9. Maak het jezelf zo gemakkelijk mogelijk, door een lijst te maken met alle gerechten die je graag eet en daarop terug te vallen bij het kiezen. Ik doe dat in Evernote, en schreef daar hier al eens over. (merci om me eraan te herinneren, Mme Zsa Zsa! En voor het feit dat het ondertussen negen ultieme tips zijn en de titel niet meer klopt)

Nog tips voor zij die sukkelen?

linklovende lilith #18

linklove18

Foto: Vyacheslav Mishchenko

Ik was hier zo wat aan het opruimen en ineens kom ik een zak vol links tegen die ik nog niet had gepost. Just kidding: ik heb ze met bloed, zweet en tranen verzameld, lijsten getrokken, dingen geschrapt, nieuwe nog betere lijsten gemaakt en er dan een schoon definitief lijstje uit samengesteld. Cadeautje voor uw moederkesdag. Of om te mailen naar diegene voor wie je vergeten bent om een moederdagcadeau te kopen, met mijn complimenten.

  • Boeken die ik wil lezen: Monte Carlo van Peter Terrin. En ik begin ook wel erg benieuwd te worden naar Geachte heer M. van Herman Koch. Ooit zal ik weer tijd hebben om te lezen, en dan, oh, en dan.

Enjoy!

lilith tipt: Bia Mara, de lekkerste fish and chips van Brussel

Bia Mara Brussel

Fish and chips bij Bia Mara in Brussel.

Het fijne aan journalist zijn is dat je jezelf op plaatsen begeeft waar je als administratief bediende (ik zeg maar wat) niet snel naartoe zou gestuurd worden. Naar een fish and chips restaurant in Brussel, bijvoorbeeld. Ik was in Londen al wel een keer in een traditionele chippie geweest, en wat ze me daar voorschotelden vond ik lekker maar vooral ook vreselijk vettig. Mijn maag kan helemaal niet meer goed tegen vettig, en dus was ik van plan om het hoofdstuk vis in bierbeslag met slappe frietjes voor de rest van mijn dagen af te sluiten. Maar toen kreeg ik een mail van Lieve van de redactie van De Standaard Magazine, of ik zin had om er een stuk over te maken. Zoals wel vaker dacht ik: waarom ook niet?

De kans bestond immers dat ik nog nooit echt goede fish and chips had gegeten. En zou dat niet jammer zijn? Het duurde even van researchen en rondbellen voor ik via een paar omwegen bij Barry van Bia Mara arriveerde, maar van zodra ik hem en zijn authentieke Ierse enthousiasme aan de lijn kreeg wist ik dat ik naar Brussel wilde. Hoe sneller hoe liever. “Let me blow you away, Kelly”, zei hij. Dus ik naar de Marché aux Poulets.

Bia Mara bleek een kleine maar heerlijke zaak te zijn waar ze erg begaan zijn met de kwaliteit en versheid van hun producten (de eerste maanden stuurden ze elke dag hele bakken vis terug naar hun leveranciers omdat ze niet content waren) en waar ze erop staan dat ze alles zelf maken: van het beslag voor de vis (dat veel lichter is en veel minder vet opneemt dan bij de traditionele fish and chips, en dus een minder grote aanslag op de ingewanden is) tot de mushy peas die ik bij elke maaltijd zou willen serveren en het uitgebreide en hemelse assortiment sausjes.

mushy peas en kool bij bia mara

Mushy peas en cole slaw.

De kaart verandert constant, en je eet er gerechten die gebaseerd zijn op de wereldkaart: van Italiaanse tot Ethiopische en Argentijnse variaties op witte visfilet met een korstje. Ik at de klassieke versie met kabeljauw en een beslag met basilicum en citroen en was een kwartier lang in fish and chips heaven.

Het artikel staat dit weekend in De Standaard Magazine, en ik moet dringend nog eens naar Brussel om daar samen met mijn vent fish and chips te gaan eten. Mochten jullie daar eerder in slagen: doe Barry mijn groeten!

Disclaimer: En omdat ik elke keer dat ik een foto post waarop vlees of vis staat de vraag krijg of wij geen vegetariërs meer zijn: wij zijn nooit vegetariërs geweest. Wel mensen die thuis volledig vegetarisch leven, en op locatie al eens een stukje vlees of vis bestellen. Daar is al jaren niks aan veranderd, en ook geen plannen.

lilith doet nog eens van weekmenu

weekmenu, hoera!

Sommige dingen sluipen uw leven binnen en nestelen zich daar op zo’n overtuigende wijze dat ge u niet eens meer kunt inbeelden dat ze er niet meer zouden zijn. Bij mij is dat zo met het weekmenu. Ik kan ondertussen nochtans een half kerkhof vullen met alle systeempjes die ik in de loop der jaren heb proberen invoeren om de chaos van mijn huishouden te bezweren. Allemaal stierven ze een even stille en gewisse dood. Omdat ik mijn vent niet meekreeg, omdat ze toch niet zo praktisch bleken als je doorheen de leuke labeltjes en stickertjes en tabbladen uit de HEMA keek, of omdat ik ze even snel weer beu raakte als ik er enthousiast van werd.

Maar niet zo met het weekmenu, o neen! Daarover schreef ik in 2010 al dat ik het toen al drie jaar met erg veel enthousiasme deed. Tel maar mee: dat wil zeggen dat ik ondertussen al zeven jaar elke week een menu maak. Valt daar eigenlijk geen lintje voor verdienstelijke huismoeder mee te verdienen?

In elk geval: het weekmenu is de cornerstone van mijn menage geworden. Het is voor mij zelfs een van de grootste mysteries van deze tijd: dat er mensen zijn die kunnen functioneren zonder. Nogal wat, zo bleek uit het gesprek in onze top secret moedergroep waarover i. hier heeft gepost. (superinteressante post over efficiënt koken trouwens, allen daarheen!) Als ik voel dat iemand verzuipt is het altijd een van mijn eerste vragen: “Maar werkt gij al met een weekmenu?”.  (Jep, ze zien mij graag komen, mijn verzuipende vriendinnen. In de plaats dat ik een kom soep binnensteek ofzo)

Dit wordt het hier voor de week die komt:

weekmenuut

Jullie wisten al dat wij door omstandigheden veel tomaten eten, right?

De pasta al forno is deze (poepsimpel en lekker), dit zijn de gevulde tomaten.

In deze drukke tijden waarin ik vooral schrijf en weinig energie heb voor andere dingen is het een godsgeschenk dat ik ’s avonds niet moet beslissen wat er gegeten wordt. Dat ligt immers al vast. Op een kwartiertje door kookboeken bladeren ben ik klaar voor een hele week. Ik weet dat ik op zondag voor twee dagen kook en dus op maandagavond vrij ben van kookduty. Ik weet dat ik woensdag leesclub heb en daar ga eten. Rust jong, rust.

Inspiratie nodig?

Dit is een weekmenu van in de tijd dat ik thuis nog dode dieren at.
Dit ook.
En Zsa Zsa kan dat ook goed.
Net als ninfita.

lilith schrijft en schrijft en schrijft aan het blogboek

blogboekschrijven

Het ironische aan het schrijven van een boek over bloggen is dat je steeds meer zin krijgt om te bloggen, maar daar bar weinig tijd voor hebt, omdat je een boek aan het schrijven bent over bloggen. Het is echt zot, hoe meer ik schrijf, hoe meer ik weer ten prooi val aan de verliefdheid van in het begin, toen ik mezelf moest tegenhouden om geen vier keer op een dag iets te posten. Ik kan het iedereen aanraden die een beetje in een blogdip zit: schrijf er een boek over! Maar wacht even tot dat van mij uit is, of nog beter en vooral veel gemakkelijker: koop dat van mij!

Ondertussen weet ik dat het Blogboek eind augustus in de winkel ligt, en dat het vooral een boek wordt vol inspiratie en tips van mij en andere bloggers over de onderwerpen waar ik het vaakst vragen over krijg. Hoe je weet waarover je moet schrijven, waar je je inspiratie vindt, hoe je je best organiseert om er überhaupt tijd voor te hebben, of en hoe je er iets meer uit kunt halen dan een schouderklopje van je moeder, hoe je eraan begint en hoe je ervoor zorgt dat je niet na twee weken weer stopt. Het wordt de max, geloof ik. Ik vind het in elk geval heerlijk om aan te werken en met andere bloggers te praten over hoe leuk het toch eigenlijk allemaal kan zijn.

De eerste bestellingen zijn ook al binnen, wie er graag eentje bij mij bestelt kan dat door te mailen naar lilith@talesfromthecrib.be met het aantal exemplaren en of dat al dan niet gesigneerd moet zijn met een lieve boodschap in sierlijk schrift. Er komen dan nog verzendingskosten bij de verkoopprijs van 19,99, ik moet wel nog eens checken hoeveel. Mocht iemand zich geroepen voelen om het land door te rijden met een gek blogboekkarreke of een bierfiets bij wijze van promo ofzo, mail mij!

En dan ga ik nu weer verder schrijven, want ondanks de geruchten schrijft dat dus zichzelf niet, zo’n blogboek. Had ik dat even verkeerd ingecalculeerd.