Exact tien jaar geleden schreef ik mijn eerste post op deze blog. Met klamme handjes werd er op publish gedrukt, gewacht tot mijn trage telefoonlijn mijn post de wereld instuurde, en vurig gehoopt dat iemand hier ooit zou willen komen lezen. Het zou cool zijn voor dit verhaal als dat ook mijn eerste blogpost ooit was, maar dat is het niet eens. Verre van, voor tftc blogde ik al een jaar of twee op zelf in elkaar gestoken websites die echt nergens op leken. Op Angelfire en Geocities, enal. Wie zich nog herinnert wat dat waren is officieel oud.

Maar er kwamen dus mensen lezen. Gelukkig. Eerst maar een handvol, maar beetje bij beetje werden het er meer. En ik bleek het toffer te vinden dan ik me op voorhand had kunnen inbeelden. Van alle zijprojectjes die ik ooit heb gehad is dit met voorsprong het leukste, het meest inspirerende, datgene dat me het meest van al heeft opgeleverd, niet zozeer in harde cash, maar in contacten, mogelijkheden, leute en zelfontplooiing. En paginagrote krantenartikels met mijn hoofd op.

Tien jaar Tales from the Crib, jong:

• dat waren 1885 blogposts, 22.636 comments. Jullie hebben dus behoorlijk hard jullie best gedaan, waarvoor geweldig merci! Zonder comments zou het hier zoveel stiller geweest zijn en zat ik maar wat tegen mezelf te mompelen.
• heel wat jaren gesukkel op Movable Type, en zo zo content dat ik sinds vorig jaar eindelijk op WordPress draai.
  
• drie designs: eentje met retro bolides, eentje met een tekening waarop ik soms een Story en soms een Flair las, afhankelijk van waar ik op het moment vooral voor schreef, en deze.
• het leven leek stukken simpeler in 2004, and so did de recepten die op mijn blog verschenen. Voor een broodje banaan, bijvoorbeeld.
• in mijn archief staan een hoop posts die niet door mij geschreven zijn, maar door Youri. Zoals deze, die doet vermoeden dat ik een dikke nerdy was.  Deze blog begon immers als een gedeelde blog, waarbij zijn posts in het blauw verschenen en die van mij in het roze. Keigoed gevonden, maar Youri was het een jaar of negen eerder beu dan ik.
  
• een blog, dat is dus echt een goudmijn aan herinneringen die helemaal weg waren. Aan die keer dat wij achthonderd euro wonnen met een belspelletje, bijvoorbeeld. Ja, er was een tijd dat je daar iets mee kon winnen, jonge lezers!
• ik schreef ook over hoe wij destijds een koppel werden, voor zij die zich dat zouden afvragen.
• het staat hier nog vol comments van mijn moeder, die zichzelf mamie noemde en supporterde onder posts waarin ik voor het eerst stoofvlees maakte. Dat was niet eens zo goed gelukt, als ik daar heel eerlijk over ben, maar er komen nog steeds regelmatig mensen op deze blog uit op zoek naar het ultieme stoofvleesrecept.
• dat waren ook heel wat kapsels. Ik heb daar ooit eens een collage van gemaakt. Baha.

• wij waren trendspotters en modebloggers avant la lettre. Dat wist gij vast ook niet.
• wij hadden een katte, die soms aan het woord kwam. Die is gestorven, trouwens, maar ik heb daar blijkbaar nooit over geblogd, waardoor mensen zelfs nu nog soms vragen hoe het met Bill is. Niet zo goed, jongens, niet zo goed.
  
• als wij op vakantie gingen werkten we met gastbloggers.
• er is zo veel veranderd in die tien jaar: ik begon toen ik compleet niet kon koken (en blogde bijvoorbeeld over de eerste keer ooit dat ik een taart bakte), toen had ik met kokeneten.be ineens een collectieve kookblog, en later werd ik zelfs parttime vegetariër.
• er waren ook projecten. Fromfrats funky food reviews waarop we nieuwe producten reviewden, het schoenenproject waarvoor wij op allerhande plaatsen op de wereld foto’s van onze schoenen namen, Manic Monday, waarbij ik elke week vijf vragen stelde en andere bloggers die overnamen om op hun blog te beantwoorden, en wel meer van dat lolligs. Ow, en ik was de geweldige compleet fantastische 2 edities van wijvenweek vergeten, merci om me eraan te herinneren, medewijf i.!
• ik onderging een maagverkleining, werd journalist, werd showbizzjournalist, verloor mijn moeder en schreef daar weinig over, werd zelf moeder, begon aan het boek.

It’s been quite a ride, om het met een understatement te zeggen. Merci aan iedereen die hier al zo lang komt lezen, welkom aan iedereen die hier nog elke dag toekomt en hopelijk blijft hangen. De postfrequentie is iets aan het verminderen, maar dat komt doordat er enorm druk aan het Blogboek wordt geschreven. Ik kan niet wachten om het te delen, jongens, echt waar.

Tien jaar tales from the crib, jong. Hoe zot is dat?
Voel u vrij om in de comments van “dat waren nog al eens tijden!” te doen, dan ga ik ondertussen om bubbels en taart.

Yours truly, many many moons ago.

Ik wil geen hater zijn, maar ik vind dat we de afgelopen jaren onze portie toppen 2000 van de nillies en andere decennia wel gehad hebben. Ik ben nostalgisch van nature, dus als ik het al zeg is er iets serieus doorgeslagen wat terugblikken betreft. Zeggen dat ik stond te springen voor de 5 van de jaren 90 op Stubru was dan ook hard liegen. Maar kijk, toen ik vanmorgen de radio aanstak en al direct werd bestookt met een paar toppers van Weezer en Eels was ik toch mee. En werd ik zelfs geïnspireerd tot deze blogpost. Zo zie je maar!

Laat er geen twijfel over bestaan: ik ben een kind van de nineties. Mijn hamster heette Gorki, ik leefde in legerbottinen en Indische bloezen met spiegeltjes van de Witte Uil, ik heb op een blauwe maandag wel eens even blauwe haarmascara in mijn haar gesmeerd en ik had een fleece waarop pandaberen stonden. Mijn dokter of choice heette Martens, ik heb nog Black Death sigaretten gerookt om te protesteren tegen het rookverbod. Mijn eerste festivalherinneringen spelen zich af op een weide in Torhout, jeweetwel, van de T van TW, waar ik het toen nog compleet onbekende Radiohead heb weten optreden op het zijpodium, om half elf ’s ochtends naar Channel Zero stond te kijken en een beetje verliefd werd op Jamiroquai. Ik ging naar fuiven in hangars. Die hadden altijd wel iets met een chiro of scoutsgroep te maken, terwijl ik daar dus helemaal niet inzat. Met de nadruk op zat.

Vijf nummers kiezen was dus gene gemakkelijken. Maar ik heb het gedaan. Voor u. Niet de beste nummers van de nineties, aan zo’n top vijf begin ik zelfs niet, maar om de een of andere reden wel mijn nummers van de nineties.

Omdat er een tijd was waarin elk nummer van Counting Crows over mij ging. Echt waar. Ik heb Adam Duritz en zijn palmboom een keer of drie gezien in concert, en ik had een videocassette met hun optreden op Pinkpop. In die tijd bestond Youtube nog niet he kids, wij moesten zelf opnemen en terugspoelen.

Radiohead, met Fake Plastic Trees. Heel “The Bends”, for that matter. In die mate dat deze versie mij een knoop in mijn maag bezorgt van nostalgie. Te veel herinneringen, maat. Niet eens allemaal even goede, maar zo gaat dat dan.

Lais. Overgehouden aan de tijd dat het Folkfestival van Dranouter het hoogtepunt van zo goed als elk jaar was. Dit nummer hangt voor eeuwig en altijd vast aan herinneringen waarin vreselijk zatte nachten en ochtenden in de biertent een hoofdrol speelden. Heerlijke tijden. Waarschijnlijk zelfs de beste.

Via van dEUS. Niet omdat dat per se het beste nummer is dat dEUS ooit gemaakt heeft, maar omdat ik dat kapot heb gespeeld, destijds. Ik had een trui van “My sister is my clock”. Vanuit de tijd dat dEUS nog underground was enal. Baha.

August van Pieter-Jan De Smet. Ook al niet het beste nummer ooit gemaakt, zelfs niet in Vlaanderen. En toch is het om de een of andere reden een nummer dat mij direct terugkatapulteert naar de nineties, toen de tijden anders waren en die kerel van de Kotmadam plots ook een muzikant bleek te zijn. Volgens mij heb ik hier vaak naar geluisterd op kot. “She gives names to all my apologies. I guess you can call it art“. #hartjestocharlesvictor

En van u? Please share!